Dwalen in het duister.

Het huisje diep in het bos.

Het was een vergeten plek, ver weg van de gebaande paden en verscholen tussen eeuwenoude bomen. Peter en Emma hadden het huisje ontdekt na urenlang dwalen door het donkere bos, hun wanhopige zoektocht voortgedreven door de flitsen van schimmen en het vage vermoeden dat Sophie hier ergens moest zijn.

Het huisje stond daar, bijna verlaten, met zijn muren begroeid met klimop en ramen bedekt met stof en spinrag. Het leek rechtstreeks uit een spookverhaal te zijn gekomen, een eenzaam bastion van vergeten herinneringen diep verborgen in de wildernis.

Peter en Emma naderden voorzichtig, hun ogen scherp gericht op elke beweging en elk geluid om hen heen. De deur kraakte open onder hun aarzelende aanraking, een echo van verlatenheid die hen begroette toen ze naar binnen stapten.

Het interieur was een collage van vergeten tijden: meubels bedekt met lakens, oude boeken op planken die lang geleden waren vergeten door de wereld buiten. Het stof hing zwaar in de lucht, hun neuzen prikkend van de muffe geur van verwaarlozing.

"Sophie!" riep Emma, haar stem weerkaatsend in de holle ruimte van het huisje. Haar handen trilden terwijl ze elk hoekje doorzocht, elk mogelijk toevluchtsoord waar hun dochter zich zou kunnen verschuilen.

Peter volgde haar, zijn hart bonzend in zijn keel terwijl hij elk geluid in de duisternis analyseerde. Zijn zaklamp gleed over de muren, op zoek naar elk teken dat hun zoektocht zou kunnen bevestigen of ontkrachten.

En toen, in een hoekje van de ruimte, zagen ze het: een versleten teddybeer, achtergelaten op een stoel alsof het wachtte op zijn kleine eigenaar om terug te keren. Peter pakte het voorzichtig op, zijn vingers trillend terwijl hij de vertrouwde vacht voelde.

"We zijn op de juiste plek," fluisterde hij, zijn stem trillend van emotie. Hij keek Emma aan, zijn ogen glinsterend van tranen die zich vermengden met hoop en angst.

Samen begonnen ze de ruimte grondig te doorzoeken, elk klein detail vastleggend in hun geheugen. Elk piepende vloerdeel, elk zacht geritsel in de wind buiten leek een boodschap te zijn, een teken dat hen dichter bij hun dochter bracht.

Terwijl de uren verstreken en de nacht langzaam overging in de vroege ochtendschemering, bleven Peter en Emma volharden. Hun zoektocht naar Sophie was nu gericht, doordrongen van vastberadenheid en een brandende wil om haar veilig terug te brengen uit de duisternis van het vergeten huisje diep in het bos.