Dwalen in het duister.

De geheime ruimte.

Peter en Emma hadden bijna de hoop opgegeven toen ze een losse plank ontdekten in de vloer van het verlaten huisje. De plank leek nauwelijks opgemerkt te zijn door de tand des tijds, maar toen Peter erop trapte, gaf het een gedempt geluid alsof er iets eronder verborgen lag.

"Hier is iets," fluisterde Peter, zijn stem vol ingehouden opwinding. Samen werkten ze eraan om de plank op te tillen, hun ademhalingen haperend van anticipatie en angst voor wat ze zouden vinden.

Onder de plank bevond zich een smalle trap, leidend naar beneden in de duisternis. Peter en Emma keken elkaar een moment aan, hun blikken gevuld met een mix van vastberadenheid en angst voor het onbekende dat op hen wachtte.

Langzaam daalden ze af, elke trede krakend onder hun gewicht. De lucht werd kouder naarmate ze dieper in de aarde doordrongen, hun zaklampen snijdend door de duisternis en de stilte die hen omringde.

Aan het einde van de trap ontdekten ze een kleine ruimte, verstopt onder het huisje als een verborgen geheim. De muren waren kaal en grijs, bedekt met vochtplekken en korstmos, maar in het midden stond een oude houten kist.

Peter stak zijn hand uit en opende de kist voorzichtig. Binnenin lagen enkele vergeten voorwerpen: een oud notitieboekje met vergeelde pagina's, een paar kinderschoenen die versleten waren door gebruik, en een gevlekte foto van een jong meisje dat glimlachte naar de camera.

Emma slaakte een gesmoorde kreet toen ze de foto zag. "Sophie," fluisterde ze met verstikte emotie. Haar handen beefden terwijl ze de foto vasthield, haar ogen gevuld met tranen van opluchting en verdriet.

Peter las door het notitieboekje, zijn hart bonzend in zijn borstkas terwijl hij de woorden van een vreemde ontdekte die leek te verwijzen naar geheime ontmoetingen en duistere plannen.

Ze hadden eindelijk bewijs dat Sophie hier was geweest, ergens onder het huisje verborgen, en dat hun zoektocht niet tevergeefs was geweest. Maar de vraag bleef: waar was Sophie nu?

Terwijl ze de geheime ruimte onderzochten, hoorde Peter een geluid van boven komen. Het geluid van voetstappen, zacht maar duidelijk, die door het verlaten huisje bewogen.

Hun harten sloegen over toen ze beseften dat ze niet alleen waren. Iemand was daarboven, en ze wisten niet of het een vriend of een vijand was.