De voetstappen klonken dichterbij, hun echo's gedempt door de vloeren van het verlaten huisje. Peter en Emma stonden verstijfd van angst en anticipatie, hun ademhalingen gespannen terwijl ze luisterden naar het geluid dat hen naderde.
"Peter," fluisterde Emma, haar stem nauwelijks hoorbaar in de koele, vochtige lucht van de geheime ruimte onder het huisje. Haar ogen waren wijd opengesperd, haar zintuigen gescherpt door de dreigende aanwezigheid van de onbekende boven hen.
Peter knikte zwijgend, zijn handen stevig om de houten kist geklemd waarin ze bewijs hadden gevonden van Sophie's verblijf. Hij stond op het punt om op te staan, klaar om zichzelf en Emma te verdedigen tegen wie of wat hen ook maar tegemoet zou komen.
Plotseling stopten de voetstappen, slechts een paar meter boven hun hoofd. De stilte die volgde was beklemmend, gevuld met de onzekerheid van wat er zou komen.
"Is daar iemand?" riep Peter, zijn stem schor van spanning terwijl hij de trap omhoog staarde.
Er was geen antwoord, alleen het geluid van zacht gefluister dat hen nauwelijks bereikte. Emma slikte moeizaam, haar keel droog van angst terwijl ze zich afvroeg wat er boven hen gebeurde.
En toen, met een plotselinge beweging, werd de trap verlicht door het felle licht van een zaklamp die naar beneden scheen. De figuur van een man verscheen in de opening, zijn gezicht verborgen achter een masker van duisternis.
"Wie zijn jullie?" gromde de man, zijn stem ruw en dreigend.
Peter en Emma stonden op, hun handen trillend terwijl ze probeerden te reageren. "Wij... wij zoeken onze dochter," stamelde Peter, zijn stem zwak maar vastberaden. "Sophie. Heeft u haar gezien?"
De man leek te aarzelen, zijn ogen scherpend in het schijnsel van de zaklamp. "Sophie?" herhaalde hij, alsof de naam hem ergens bekend voorkwam. Hij bewoog zijn zaklamp naar hun gezichten, zijn blik intens en doordringend.
In die paar ademloze momenten leken Peter en Emma de wereld om hen heen te vergeten, hun gedachten en gevoelens samengeperst in een enkel brandpunt van hoop en vrees.
En toen, met een schokkende wending van gebeurtenissen, deed de man zijn masker af. Het was een buurman, een oudere man die hen met een mix van opluchting en schuldgevoel aankeek.
"Ik wist niet...," begon de buurman, zijn stem gebroken door emotie. "Sophie was hier, maar ik wist niet wat ik moest doen. Ze... ze is weggegaan, toen ik dacht dat ze veilig was."
Peter en Emma voelden hun hart in hun keel kloppen, een explosie van emoties die hen overspoelde. Ze wisten dat ze dichter bij Sophie waren, maar nu moesten ze nog steeds haar spoor volgen naar waar ze naartoe was gegaan.
Met trillende handen en een hernieuwde vastberadenheid stonden ze op en haastten zich de trap op, klaar om hun zoektocht voort te zetten. Hun weg leidde naar buiten, naar een wereld van onzekerheid en gevaar, maar ook van hoop dat ze hun dochter zouden vinden, ergens in de uitgestrekte duisternis van de nacht.
JE LEEST
Dwalen in het duister.
Horror"Dwalen in het Duister" is een meeslepende thriller die begint als een familievakantie in Frankrijk en al snel transformeert in een angstaanjagende zoektocht. Peter en Emma, wanhopig op zoek naar hun dochter Sophie die tijdens een idyllische picknic...
