IŞIKSIZ ODALARIN AĞLARI

491 36 11
                                    



Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.




Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.


































Çocukluk aşkıma hitaben...






























Yağmur her geçen saniye daha da ağırlaşıyor ve hızlanıyordu. İnsanlar sığınacak yer arıyorlardı. Şimşek gökyüzünde ürkütücü bir gösteri gibi dans ediyordu. Konuşan insanların sesi ve arka plandaki diğer tüm sesler yağmur sesiyle boğuldu. Hız kesmeden koşmaya devam ettim. Giysilerim ıslanıyor ve kirleniyordu ama umrumda değildi. Saçlarım yüzüme yapışıyordu. Yüzümde birkaç tel hissedebiliyordum ama yine de koşmaya devam ettim. Birkaç dakika sonra kendimi olmak istediğim yerde dururken buldum. Etrafıma baktım ve gözlerim yaşlarla doldu.

Nefes alabildiğim tek yer burasıydı. Alp'in mezarıydı. Bugün benim doğum günümdü. Eskiden doğum günlerini birlikte kutlardık. Şimdi yapayalnızım. Bu hayatta en büyük korkum yalnızlıktı. Dışarı çıkmaya cesaret etsem bile yanımda birini isterdim. Ama şimdi her şey değişmişti. Korkularımın üstesinden gelmek zorunda kalmıştım.

Mezar taşının önünde dizlerimin üstüne çöktüm. Başımı üzerine koydum ve gözyaşlarımın akmasına izin verdim. Hiçbir şey yolunda gitmiyordu. Karanlık bir odada kapana kısılmış gibi hissediyordum. Nereye gidersem gideyim, nefes alabildiğim tek yer burasıydı.

Sesim titriyordu. "Seni özledim Alp. Sekiz yıl geçti, sensiz sekiz yıl geçti ve nasıl geçtiklerini hatırlamıyorum. Aklımı kaybetmenin eşiğindeyim. Fotoğraflarımıza bakarken teselli buluyorum kendimi ama bu yeterli değil. Kokunu özledim... Ama sen burada değilsin, " dedim, sesim acıyla doldu.

Hıçkırdım.

"Bebeğimiz olacaktı, biliyorsun, sana bundan bahsetmiştim. Ama dayanamıyorum. Öldüğü gün ikinci kez öldüm. Eğer yaşıyorsam, bunun nedeni sana verdiğim sözdür. " dedim ve yüksek sesle ağlamaya başladım.

Sessizlik.

"Kendimi bulamıyorum Alp. En son neredeydim? Hiçbir fikrim yok. Amcam seni unutmamı istiyor ama ben seni unutmak istemiyorum. Ne yapmalıyım?" Çaresizce sordum. Alp'i unutmak geçmişi unutmakla eşdeğerdi. Bunu yapmak istemiyordum.

Gözyaşlarım tükenene kadar aktı.

Boğazımı temizledim. "Gitmeliyim. Döneceğim ve senin yanında kalacağım " dedim ve ayağa kalktım. Gitmeden önce ona son bir kez baktım.

Bir gök gürültüsü yankılandı ve ben kayboldum...





















Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen.

balimakkara

IŞIKSIZ ODALARIN AĞLARIHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin