Bir yıkıma şahit olan Erina, cezalandırır. Yeni bir hayat ona bahşedildiği zaman anıları çalınmıştır. Doğduğu bu hayatta önceki hayatının günahlarını ödemeye devam etmesi planlanırken Erina mutlu bir hayat için verdiği savaşı kazanacak mıdır?
fantas...
herkesin bir günahı vardır sevgilim fakat sen bir şeytansın, günahsın.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
bir kadının aşkıyla, gök yere karıştı.
Umutsuzluk. Bileklerine baktı. Bileklerini saran, dövmeyi andıran izlerden çıkan ve nerdeyse şeffaf olan parıltılı ipler bir sonsuzluğa uzanıyordu. Prangalar. Oysa taptığı tanrısının bildiği gibi bileklerindeki zincirleri yeterli değildi. Bu ruhun en büyük prangası, acısıydı. Tırpançılar tarafından sökülmeyen kalbiydi. Tüm dünyanın tepesinde boşlukta süzülürken izledi her bir tanıdık ruhu. Kaç yıl geçmişti? Kaç yüzyıl? Kaç binyıl? Kaç kıyamete tanık olmuştu? Dile getirilemezdi. Hiçbir insan onun doğumunu dile getiremezdi. Kendi varlığının olmadığı bu dünyaya ait değildi. Ait olduğu dünya ayakları altında ezilmişti.
"Hüzünlüsün İna, kocan hâlâ affetmedi mi seni yoksa?"
Erina, kendisine konuşan sese baktı. Luc. Her zamanki gibi üstünde beyaz bir elbise vardı. Yine her zamanki gibi bu elbise kana bulanmıştı. Sırtındaki iki yarık ne kadar süre geçerse geçsin kanamayı durdurmayacaktı. Erina bileklerine baktı bir kez daha. Ardından Luc'un bileklerine baktı. İzler eskiydi. Luc da aynı prangalara sahipti. Sadece bir başkasına zincirliydi. Azad edilmesine ne kadar kalmıştı? Erina düşünmeden edemedi. Kendisi ve Luc gibiler azad edilecek miydi hiç?
"Bir kez de ben kanatırım seni Luc." demişti Erina. Sesinde sinirden eser yoktu. Luc, buna dikkat kesilmişti. Biliyordu ki Erina gibi bir ruhun bu kadar şeyi kaldırabilmesi imkansızdı. Dokunulmuş olsa bile bir insan olmak için yaratılmıştı ruh. Yavaşça unutmaya başlamıştı hislerini. Onları nasıl hissedebildiğini ve ne kadar insan hissettirdiğini, sakin bir denizin kıyıya vurduğu küçük dalgaların kumsalı yavaşça içine alması gibi tanrılar her seferinde biraz daha alıyordu ondan. Ta ki tek bir kırıntısı kalmayana kadar buna devam edeceklerdi. Sıra ne zaman anılarına gelecekti, merak ediyordu başlarda Luc fakat sonra oturduğu masada öğrenmişti Erina'nın asıl cezasını. Erina her şeyini kaybedecekti. İki şey hariç. Anıları ve acı duygusu. Hayır. İki şey hariç. Ona acı veren anıları ve acı duygusu. Ondan sonra Erina, Luc'un bile görmediği kadar acınası bir ruha evrilecekti. Tabii, dayanabilirse ruhu.
"Dünyada olmak ister miydin Erina?" diye sordu. Erina izlediği sahneye daldı bir kez daha. Bir zamanlar bir dünyaya aitti. Eski anılarını hatırladı. Bir dünyanın yok oluşunu seyretmek zorunda kalmıştı. Dünyaya inse ne yapacaktı? Bileklerine baktı. Prangalarından asla kurtulamazdı. Daha kaç dünyayı mahvedecekti? Ayak bastığı yerlerde ayak izi kalmıyordu. Böylesi herkes için daha iyiydi. Erina hariç herkes için.
