Sinuous Agreement

Kabanata 35

Via Zenith

"Anak, kumain ka muna." Umiling ako sa ilalim ng kumot na para bang nakikita ako ni Nanay. Nasa may labas siya ng pinto at kanina pa kumakatok. "Kailangan mong magkaroon ng lakas, hindi pwede na ganito. You still have a Sage that is there waiting for you." Hindi ko napigilang bumuhos ang luha ng marinig ang pangalan ng anak ko. 
 
It's been three weeks since I found that information inside his office, on his own laptop. I go here to my Nanay's house and have never visited his house. I already miss Sage. I already want to hug and kiss him, but I'm afraid.
 
Sa loob ng tatlong linggo ding iyon ay hindi pumalya si Zach na pumunta dito, pero hindi ako lumabas. Pero kahapon ay himala na hindi siya nanggulo na sana ituloy tuloy niya na. I don't need him. 
 
Wala naman akong planong umalis at mag tago sa malayong lugar. Ayoko lang siyang makita at makausap. Sapat na ang lahat ng nakita at nabasa ko. 
 
Nawala ang lahat ng iniisip ko ng makarinig ng busina sa labas at pag doorbell. Kahit hindi ko na tingnan kung sino. Doon palang sa tunog ng busina alam ko na. Sawang sawa na nga ako at saulong saulo na kung paano niya tawagin ang atensyon ko. Ngunit hindi ako lumabas. 
 
Narinig ko ang pagpunta ni Nanay sa gate. Gaya ng sabi ko sa kaniya huwag pag buksan si Zachary. Kaya alam kong nasa labas lang siya ng gate. 
 
Lumipas ang ilang sandali at alam kong naguusap sila ng masinsinan gaya ng nakaraang araw. Sandali lang doon at mamaya ay aalis na din.
 
Hindi ba siya napapagod? Kasi ako pagod na sa kakaisip kung kailan ba siya titigil.
 
Tumulala ako sa kisame. 
 
Ang bigat bigat ng pakiramdam ko at damang dama ko ang pamumugto ng aking mga mata dahil sa labis na pag-iyak. Ito na nga, nangyayari na ang ikinakatakot ko.
 
I stared at the covered window when I heard some loud noise outside. Paulit ulit na tumunog ang doorbell.
 
Napakunot ang noo ko. Akala ko pinaalis na siya ni Nanay. 
 
"Zach! Tama na! Sinasaktan mo lang ang sarili mo!" Dinig kong natatarantang hiyaw ni Nanay. 
 
"No! I won't leave here unless Zenith talks to me! Fuck pain! I don't care!" Sigaw ni Zach pabalik. He sounds so furious, and hearing his voice made me cry again.
 
Nakadinig pa ako ng lagabog sa gate, at kahit nanghihina ay pumunta ako sa bintana at sinilip sila doon. 
 
Si Nanay ay nakahawak sa gate habang nasa loob samantalang si Zach ay sinusuntok ang gate mula sa labas. 
 
Napahikbi ako dahil doon. Ano bang ginagawa niya? Hindi ba ito ang gusto niya?
 
Lumipas ang ilang minuto na gano'n lang ang ginagawa niya at pagkakuwan ay huminto. He put his forehead on the gate, and hearing him start to sob made my heart shatter more.
 
Why Zach? Why are you acting like this?
 
Nakita ko siyang tumunghay at pinunasan ang luha. Napaawang ang labi ko ng makita ang duguan niyang kamao. He looks so messy and devastated. His white long sleeve has red stains, and it's already crumpled. His hair is not the same as what he has, and he has a dark circle under his eyes now.
 
Tumingin siya dito, kaya madali kong ibinalik sa dati ang kurtina. I leaned on the window while listening to his pleading voice.
 
"Z-Zenith, baby, please. Come out now. I'm sorry, baby." I put my face on my palm and cried harder. "I need you, we need you! I love you, please, baby, I beg you!"
 
Napahawak ako sa dibdib dahil sa sakit na nararamdaman. Nahihirapan na din akong huminga dahil sa labi na pag-iyak.
 
"Z-Zach tama na 'yan. Umuwi ka na." Dinig ko sabi ni Nanay. "Umalis ka na. Hindi pa siya handang makinig."
 
"No, Nay! Zenith! Baby! Please!" Nag umpisa na naman siyang maging bayolente at sinipa sipa ang gate. 
 
"Zach!" 
 
"Hoy ano, 'yang ginagawa mo?! Bakit ka nanggugulo diyan?!" Dinig kong sigaw ng kung sino, nakita ko sa siwang ang ilang mga tanod. 
 
"Huwag niyo akong hawakan! I'm talking to my wife! Let go of me! You fuckers!" Napasapo ako sa bibig ng makitang sinuntok niya ang isa sa barangay tanod, kaya sunod sunod din siyang sinuntok ng mga ito. Akma na akong lalabas upang umawat ng tumigil din naman sila kalaunan.
 
"Umalis ka na dito! Kung hindi sa presinto ka namin dadalhin!" Hawak na siya ng dalawa pang barangay tanod.
 
They dragged him inside his car, but what he said before he left bugs me so much.
 
"Our son is in the hospital, Zenith! Don't you have any heart for him?! He is in a critical condition!"
 
Lumipas ang oras at sandali, halos hindi ako nakatulog dahil sa pag-aalala kay Sage. Bakit siya nagkasakit? Hindi ba nila inalagaan ang anak ko? 
 
Iniwan ko sa kanila ang bata dahil alam kong, kaya nilang alagaan ang anak. O pabaya si Cassidy? Kung ganon ay hindi siya karapat-dapat para maging ina ng anak ko.
 
"Anak, bakit hindi mo siya paki—" 
 
"Tama na, Nay. Wala ng patutunguhan ang usapan na ito." Pag putol ko agad sa sasabihin niya. Sumubo ako ng pagkain at nanlulumo siyang kumain na lang din.
 
"B-Bisitahin mo ba siya?" Tumango ako ng marahan, pero hindi pa din siya binalingan ng tingin. 
 
Nahihiya ako sa kaniya dahil hindi ko natupad ang pangako ko sa kaniya.
 
"Sa St. Luke's Hospital siya naka-confine. Sa hospital kung saan nag tatrabaho si Zach." Nanatili lang akong tahimik. Bumuntong hininga siya. 
 
Natapos kaming kumain at naghanda akong umalis upang pumunta sa hospital. Umalis si Nanay at hindi ko alam kung saan siya pumunta at ngayon ay nandito na ako sa harap ng hospital kung nasaan si Sage. 
 
I'm wearing a black hoodie, black slacks, and sneakers. I didn't wear any face masks because that would be weird.
 
I cleared my throat to get the attention of the receptionist, who is currently fixing some papers. She looked at me immediately. 
 
Hindi siya ang receptionist na madalas kong nakikita nung nakaraan. Bago?
 
"Oh, ma'am, what can I do for you?" she smiled.
 
"U-Uhmm... I just wanna know what the room number of Zacharias Sage Garrison is."
 
Nagbuklat siya ng ilang mga papel. "Kaano-ano po sila ng pasyente?" 
 
"I'm his mother." Kumunot siya sa akin na parang nagtataka.
 
"Mother po? Ah, I thought the wo—"
 
"Hi! Ma'am? Si Doc Zach po ba?" Napabaling ako sa babaeng tumabi sa bagong receptionist at nakitang siya ang dating receptionist. Siniko niya ang isa bago may binulong.
 
"Ay sorry, ma'am! Nasa 105 po siya sa third floor." Tumango na lang ako at nagpaalam. Sumakay na ako ng elevator at hinanap agad kung saan ang room ng anak ko, ngunit agad akong napatigil ng makita si Cassidy.
 
Parang hinihiwa ang puso ko sa sakit ng makita siyang manggaling sa loob ng kwarto ng anak ko.
 
So I'm right? Nagpapakananay na siya sa anak ko? Why? What is her right to do that? Pero may magagawa ba ako kung siya ang pinili ni Zach? 
 
Naduduwag ako kaya napaatras na ako at napatalikod ng bigla siyang lumingon sa akin. I dried my tears that were flowing down my cheeks.
 
Ano pa ang role ko dito? Nandiyan naman pala siya. Hindi na sana sinabi sa akin ni Zach.
 
Tang-ina niya.
 
Mabilis akong naglakad palayo ng may mabunggo. Kinakabahan ako at natakot ng makilala kung sino ito. The hood of my hoodie falls on my nape.
 
His soft and pleading eyes made my knees weak. I remove my gaze from him. I'm afraid to do something stupid if I get drowned in his eyes.
 
"Baby..."
 
"Aalis na ako." Sinubukan kong umiwas, pero hindi ko nagawa ng bigla niya akong yakapin ng mahigpit. Hindi ko ibinalik ang yakap na ibinibigay niya sa akin. "Bitaw." He shook his head on my shoulder. My bones look like they are slowly breaking because of his tight hug.
 
"Bitaw, Zach." I almost spit, mentioning his name.
 
"No, baby. Don't leave me." Itinulak ko siya at hindi ako nabigo. Hinang hina siyang nakatingin sa akin. 
 
"Aalis na nga ako." Sinubukan niya akong harangan. Pilit akong gumagawa ng paraan para umalis. "Ano ba?! Hindi ka ba titigil?!"
 
"Z-Zenith, let's talk. I... I want to explain. I will explain. Hear me."
 
"Ano pang ipapaliwanag mo? Hindi ako bobo Zach! Naging uto-uto ako pero hindi ako bobo! Ano?! Ginagawa mo ba ito para gumanti sa akin?! Para saktan ako?! Tang-ina mo!" He looks so in pain because of what I've said.
 
"Why would you think of it? I love you, and it never crosses my mind. Listen to me, baby." Pero ako nagpatinag at naniwala sa lahat ng sinasabi niya. Tinulak ko siya at aalis na sana, ngunit hindi pa rin siya pumayag. Lumuhod siya sa harap ko at niyakap ang dalawang hita ko. He put his face on my stomach. But I push him more.
 
"Don't touch me, Zach! Let me go! I'm already giving you what you want! Bakit ka pa ba nag hahabol?!" I cried harder. "Ano? Sasabihan mo ako niyang mga walang kwentang salita mo? Pagmamahal mong huwad? Na akala mo mag papadala ako at maniniwala sa'yo? Puwes hindi mo ako maloloko. Hindi kita mahal, at kahit anong mangyari hindi kita mamahalin. Being a sperm donor is already enough, and if you want Sage all by yourself, then fine. Keep him. I can find another one that can give me a child," I coldly said. Umatras ako at nagtagumpay naman ako ng bumitiw siya sa akin. 
 
Nanatili siyang nakayuko. Dali-dali akong tumakbo at iniwan siya doong nag-iisa sa gitna ng hallway.
 
I know I made the right decision.

ErmisSan