Küçük tatlı bir yaz tatili anı
~~~
Sabah uyandığımda her şey gayet normaldi. Hava çok güzeldi ve muhtemelen abilerim bu fırsatı kaçırmayıp quidditch oynayacaklardı. Belki beni de aralarına alırlar umudu ile neşeyle doldum.
Kız olduğum için quidditch oynayamayacağımı düşünüyorlar.
Buna inanabiliyor musunuz? Saçmalığa bak! Yürümeye başladığımdan beri uçmak için çabaladığımı ve süpürgelerini gizlice kaçırdığımı öğrenselerdi ne tepki verirlerdi acaba?
Hem quidditch erkeklere özgü bir spor değil!
Şu an düşünüyorum da, bu kadar kalabalık bir ailenin en küçük üyesi olmanın bir sürü kötü yönleri vardı.
Ilk öncelikle tek kızdım ve daima anneme yardım etmek zorundayım.
Merlin, bu korkunç! Yalnızca korkunç! Yemek yapmakta veya anneme yardım etmekte berbatım! Ekmek kızartırken bile yakıyorum! Sanırım hiçbir zaman annem gibi yemek yapamayacağım.
Kıkırdayarak mırıldandım " Bu yüzden yemek yapmayı bilen biri ile evlenmeliyim."
Ikinci olarak, sürekli abilerimi kıskanırdım. Hepsi birlik olup oyun oynarlardı ve annem de benimle oynamak için çok meşgul olurdu. Ben de kendi kendime oyunlar oynardım.
Sonra sıkılır ve pencerenin önüne tüner, havada eğlenceli sesleri gelen abilerimi derin derin iç çekerek izlerdim.
Henüz bir asamın olmaması çok kötüydü. Onlar karşımda eğlenirken hepsini yarasa umacı büyüsü ile kovalamayı isterdim. Yarasa umacı büyüsünü bana Bill abim öğretmişti. Asasını elime aldığımda içime muhteşem bir his yerleşmişti. Büyü yapmak harikaydı! Gerçi, daha sonra Fred ve George'u yarasa umaci büyüsü ile büyülediğim için Bill bir daha elime asasını vermedi.
Üçüncü olarak ise... Abilerimi kıskandığımı ve onlara özendiğimi söylemiştim. Bu yüzden dokuz yaşına kadar kısacık saçlarım vardı. Sürekli Ron'un kıyafetlerini giyerdim. Tabiî, bu yine de kız olduğum gerçeğini değiştirmedi. Bu yüzden saçımı uzatıp bir daha da onun kıyafetlerini giymedim.
Pekala, arada hala giyiyorum. Ama sadece daha rahat olduğu için!
Dördüncü olarak... Ron benden tam olarak bir yaş büyük. Bu yüzden sürekli onun etrafında olmak isterdim. Diğer abilerime göre daha çok oynardı benimle. -Yemek yediği zamanlar hariç. - Iki buçuk yaşına geldiğinde annem ona tuvalet eğitimi verdiğinde delice kıskanmışım. Yalnızca bir buçuk yaşındaymışım. Bu yüzden tam bir buçuk yaşında tuvalet eğitimi aldım ve bu da ayakta işemek anlamına geliyordu.
Elbette bunu hatırlamıyorum. Abilerimin eğlenerek anlattığı başka öykülerden biri.
Daha da anlatmak isterdim ama annemin alt kattan gelen yüksek sesi yüzünden düşüncelerime ara verdim. Sanki birilerini azarlıyor gibiydi. Sesleri tam olarak duyamıyordum ama George ve Fred'in yine ne işler karıştırdığını merak ediyorum. Çünkü kesinlikle ama kesinlikle annemin sinirini bozan kişi o ikisi olurdu. Acaba kıymetli Percy'yi mi kızdırdılar? Bu da mümkündü, hemen gidip anneme söylemiş olabilir. Percy abimi severim ama bazen cidden sinir bozucu olabiliyor.
Yataktan kalktım. Aşağıdaki sesleri net duyabilmek için kapıya yaklaştım ve bir an annemin Harry dediğine yemin edebilirim.
Harry? Harry Potter mıydı? Ne yapacağımı bilemedim. Sonuçta tek Harry o olamazdı değil mi?
Küçüklüğümden beri onun hikayeleri ile büyüdüm. Ona gerçekten de hayranım. Hayatta kalabilmesi beni her zaman büyüledi. Gerçekten de aşağıdaki Harry olabilir miydi? Ron noele gelmemişti, annemin dediğine göre Harry de evine gitmediği için gitmemişti. Aşağıdaki gerçekten de Harry Potter olmalıydı.
Aşağı indim, kapı aralığından o tarafa baktım. Harry Potter! Bu Harry Potter'dı. Onun da benim tarafıma baktığını görünce kapıyı sertçe kapattım.
Ne yapacağımı bilemedim. Yanına gitmeli miydim?
Mecburen gidecektim! Ron, yaz tatilinde buraya geleceğini söylemişti ama ben gelmesi gecikince gelmeyeceğini düşünmüştüm!
Kapının ardından Ron'un sesini duydum.
"Ginny" dedi Ron. "Bu kadar utangaç olması ne kadar garip, bilmiyorsun, normalde çenesini hiç kapatmaz-"
Aptal Ron. Seni öldüreceğim! Yalnızca elime bir asa geçmesini bekle!
~~~
