I Lost You Once (Completed)

Chapter XII

When I woke up, I’m already at the hospital. How did I know? Of course, white walls, curtains, patient’s gown, white bed.

Mag-isa ako sa kwartong ito. I was thinking of what happened to my baby when the three persons entered the room. Eli, Thalia, and the doctor.

Kitang-kita ko sa mga mata nila ang lungkot, kahit pilit na ngumingiti ay hindi natatakpan no’n ang lungkot at naluluhang mga mata nila. And with that, alam ko na kung bakit pero ayaw tanggapin ng sistema ko.

Hindi ko namalayang lumuluha na pala ako kahit wala pang lumalabas na salita mula sa bibig ng doctor.

"So.. I will say it directly, I know you know naman na." Huminga ng malalim ang doctor. "You lost your two babies, yes, it’s a twin. There’s abortion pill on your milk last night,"

Napatingin ako kay Eli na nakatungo lang at kay Thalia na napahilamos ng mukha.

"Kung agad kang naidala sa ospital kagabi ay masasagip pa sana but sad to say, it didn’t." With her empathy ay nagpaalam na syang umalis dahil may pasyente pa sya.

M-my twin baby. I looked at Eli, I saw pain and hatred in his eyes.

"S-someone put that pill," I said and held Eli's hand. "Eli, trust me, "

Iniwaksi nya ang kamay kaya nabitiwan ko ito, napatingin ako kay Thalia ng hawakan nya ang mga kamay ko.

"Naniniwala kami sayo, Lissa. We know na hindi mo magagawa yun. Someone sabotage you." Tila nang-gigigil nyang saad. "It’s either Zaliah or Linda or the other way around."

"N-no, not linda," umiling-iling ako. "Xzandra told me.. " napatigil ako at inalala ang sinabi ng bata."She described it like it was my sister."

Nagulat ako ng biglang may malakas na paghampas akong narinig at napatingin sa direksyon ni Eli.

"The hell with you, Aeries."

Ang huling binitiwan nyang salita bago umalis ng kwarto, hindi na namin sya sinundan para pigilan. All I want too is my sister to be punished of what she did.

Minutes of zoning out, bumalik lang ako sa huwisyo ng tinapik-tapik ni Thalia ang braso ko.

"You're not crying," puno ng pag-aalala ang mga mata nito.

"I-im fine," napatungo ako at pinigilan ang mga luhang nagbabadya ng tumulo.

"It's fine, Lissa. You can cry, I know how it hurts to lose your baby," she hugged me and kissed the tap of my head. "Yeah, I lost my baby because of that fucking bastard." She whispered.

Yeah, it's fine. Hindi ko alam kung bakit pinipigilan ko ang pag iyak, siguro dahil ayokong makita nila na nasasaktan ako? Pero dati pa naman nakikita na nila nasasaktan ako.

When we went home, I'm not in my usual state. Tulala ako palagi, kung kinakausap nila ako hindi na ako kumikibo puro tango, ngiti, iling lamang ang sagot ko at alam kong gumagawa lang sila ng paraan para hindi ako ma-occupy sa nangyari.

Oo, masakit mawalan. Sobrang sakit, dalawang buhay ang nawala sa akin, dalawang buhay na walang kamalay malay ang nawala sa akin, sa amin. Dumagdag pa sa sakit na naramdaman ko ang makumpirma na si Aeries nga ang may gawa no'n. Kapatid ko, sariling pamangkin ang pinatay dahil sa inggit at selos.

Ayos lang sa akin kung ako lang, ako lang ang sasaktan nya wag na syang mandamay ng iba. Sanay na ako e, sanay nako sa pananakit nila pero, yung ganito? Hindi ko matanggap, hinding-hindi ko matatanggap. Humingi man ng tawad sa akin ang mga taong nanakit sakin, hinding-hindi ako magpapatawad kahit isa sa kanila, kahit lumuhod man sila sa putikan hinding-hindi nila makukuha ang kapatawarang gusto nilang makuha.

Walang emosyon akong napatingin sa may pintuan ng kwarto; sa kwarto kung saan ako laging nagtatago kapag pakiramdam ko ay galit sa akin si Eli. Bumukas iyon at iniluwa si Eli, mababakas sa mukha nito napilit lamang ang ngiti.

"Ayaw mo ba lumabas?" Lumapit ito sa akin at tinitigan ako.

"Anong gagawin ko don?" Balik tanong ko sa kanya. Hindi nya pa rin tinatanggal ang mga matang nakatitig sakin na puno ng hinanakit at galit.

Bumuntong-hininga sya. "You shouldn't isolate your self here,"

"Gusto ko dito,"

He sighed again. "If that's what you want baby." Tumango sya at hinalikan ako sa labi bago umalis.

Nang makaalis na sya ay tulala nanaman ako. Iniisip ang mga bagay na imposible ng mangyari, tulad nalang ng pagbili ng mga gamit para sa baby. Hindi ko na magagawa yun ngayong wala na sila.

"No, ate, kuya. Wag na natin p-pilitin." I heard him outside.

"Ano ka ba, Arzen! You should be with her, hindi yung hahayaan mo nalang sya na mag isa sa kwarto." Thalia said na tila nagpipigil sa inis.

"Your ate was right, Arzen. "His kuya." Go inside and talk to her or if she don't want to, just by her side. I know, she'll appreciate it even if it's just your presence. "

"O-okay. " Suminghot-singhot pa ito na tila galing sa pag iyak." Now I know, I'm not ready for this, I'm such a coward. "

"No you're not, you're hurting too. Kailangan nyo ang isa't isa ngayon, hindi yung magkalayo kayo. Baka lalong lumala ang sitwasyon, okay? "

The next thing I knew, he's in the side of the bed. Nakatalikod ako sa kanya, I just felt his warm when he hugged me and he buried his face on my neck.

"How I wished she'll be dead too." I whispered out of nowhere.

So much hatred can lead you to become an evil.

I wish someday.. just someday my life would be in peace. I wish that all the people in my surroundings will accept me of who I am and will not do such things that can make someone's life miserable.

"You're zoning out again, baby." He whispered in my ears.

"Tell me." I changed the topic and turned around to face him. "What did you do to her?" I looked at his eyes, focused, so I can see every details of his face, every reaction that he has, and every emotion he felt.

"If I say it, you won't be mad?" Puno ng pag-aalinlangan nyang sinabi, para bang kabado sya at takot na malaman ko kung ano nga ang ginawa nya.

"I won't be mad," I simply said.

"If I say, I-i torture her, you won't be mad? "

Kahit natigilan saglit ay nagawa ko pa na ngumiti na para bang gusto ko ang ginawa nya.

" That's too much but... I'm not mad, " I slowly kissed him and whisper."I love you," before I turned around and close my eyes like nothing happened.