I Lost You Once (Completed)

Chapter XVIII

Months had passed, turn to a year and more years. It was hard though, lalo na at tuwing pag gising ko hinahanap-hanap ko sya sa tabi ko, nangungulila. unti -unti rin naman akong nasanay na wala sya pero yon nga lang, tuwing sasapit ang araw kung kailan naging magulo noon ay hindi ko mapigilan na maiyak. I'm not a baby but I'm a crybaby.

"You're zooning out again, Austrea."

Napalingon ako sa likod ko, nakita ko si mommy na nakangiti sa akin. Sabi ng anak nya, ngayon lang ngumiti ng ganito ang mama namin, nitong dumating ako dito.

Umupo sya sa harap ko at tinititigan ako, nakikita ko tuloy ang sarili ko sa kanya, para akong nanalamin sa salamin, para ko kasi siyang kambal e. kamukhang-kamukha talaga.

"Do you have a plan to go back in Philippines?"

Napailing-iling ako sa sinabi nya, hindi ko kasi alam, four years had passed but still parang hindi pa ako nakakaget-over.

"I don't know, mom." tumingin ako sa kanya. "para kasing hindi pa ako nakakamove on."

Iniisip ko pa lang na babalik ako doon, kinakabahan na ako.

"Maayos ka na, hindi mo lang talaga siya makalimutan,"

Napaayos ako ng upo dahil sa sinabi nya, totoo naman kasi pero ang akin lang, napaka-straight forward nya talaga. Yun bang ipapa-realize nya sayo na hindi mo kayang mawala ang taong mahal mo.

"Mom, pinapamukha mo naman sa akin na marupok akong tao,"

"Like me, you say."

Pareho kaming na tawa sa sinabi. Hindi ko naman alam na dito pala ako mas sasaya, ang makasama ang mama ko at tanggap ako ng pamilya niya dito.

Matapos ang kwentuhan namin ay pumasok na kami sa loob ng bahay. Si mama ay dumiretso sa kusina at ako naman ay sa kwarto.

Nakita ko nanaman ang dati kong cellphone, hayst. Hindi ako makamove on dahil sa cellphone na to. Nandito kasi ang mga pictures niya na hindi ko kayang i-delete.

Oh diba, marupok nga.

Pinag-iisipan ko talagang mabuti ang pagbalik sa pinas, saka ko lang malalaman na pinatawad ko na sila kung makikita ko ang mga taong iyon ng wala na ang galit sa puso ko. Kaso ayaw naman ng sarili ko na umuwi, pinipigilan ng kaba.

I should return, I miss him. That's the main reason why I was nervous. Pag-uwi lang nahihirapan na akong magdesisyon, myghad!

Paano kung mag-asawa na pala sya? Iyong ikinasal talaga sila sa simbahan.

With that thought my heart aches. Hindi ko na dapat iyon inisip, ang akin lang ay makita lang sya okay na, masaya na ako.

Napatigil lang ako sa pagmuni-muni dito sa veranda ng kwarto. Bumukas ang pinto at iniluwa non ang asawa ng mama ko. Ngumiti ito sa sakin at umupo sa gilid ko.

"So I guess, you finalize your decision, you're going back to the philippines."

"I'm afraid, dad."

I do call him dad, 'cause why not?? Nagpaka-ama siya sa akin dito.

"Don't be, " ngumiti siya lalo sa akin at hinagod ang likod ko. " There's a qoutes I heard saying 'face your fear', right?" I nod, "Then be it,"

"ATEEEEE!!!''

Isang malakas na sigaw galing sa bata kong kapatid.

"OA Kleah," I commented and rolled my eyes.

"You're going to your country, ate? Can I come?" She pouted and then  hugged me.

"You should ask to dad and mom, Kleah,"

"They won't allow me to come with you!" Pagmamaktol nito. "You ate, you want me to come with you, right?"

"But still, we need to ask permission,"

"NOOOO!!" Naglupasay na ito sa sahig, natatawa na lamang ako, nakatingin lang din sa amin ang dad niya.

Matapos ang maikling kulitan namin ng mag-ama ay bumaba na rin kami para kumain, baka maging dragon nanaman sa mama kapag hindi pa kami pumunta sa baba.

I want to enjoy my remaining days here, siguro after three weeks ay aalis na ako dito. Hindi ko na maisama ang kapatid ko, for sure iiyak to.

Speaking of kapatid... what is she doing right now?

Stop thinking of a person who's not worth to think of, kontra ng aking isip.

I have realize. Hatred is still here, how can I forgive them?

Weeks had passed and now is the time to go home. Still not ready pero go with the flow na lang siguro ako, tatanggapin ko ang mangyayari.

"Ate, you're leaving me," sambit ng kapatid ko.

Umupo ako sa tabi nya at hinawakan ang dalawa niyang kamay, mamimiss ko ang batang ito.

"If mama will allow you to come with me, hindi na talaga kita iuuwi dito." sinubukan kong magpatawa pero hindi iyon tumalab sa kanya, napabuntong-hininga ako. "I think, you can visit me there this coming christmas, mom has a plan to celebrate the christmas in Philippines."

"That's so tagal ate,"

"That's fine, Kleah. At least magkasama naman tayo there diba." pangungumbinsi ko.

Sa pamamagitan non ay nakumbinsi ko nga sya na hindi na sumama sa akin ngayon. Her dad can't come with us, may trabaho kasi ito, gusto nga sana sumama. Kleah, sya ang may dala ng tote bag ko and mom naman ang may dala ng sling bag ko at ako naman sa maleta, oh diba tig isa kami ng dala.

Nang makarating sa airport ay doon na nagsimulang umiyak sa Kleah, sobrang tahimik nya kanina sa byahe papunta dito, nagpipigil lang pala yon. Ang hirap naman iwan ng bata.

"I'm fine ate," pati sya ay kinukumbinsi ang sarili na ayos lang, " we see each other naman this december," kahit nakangiti ay tumutulo naman ang luha nito.

Niyakap ko sya ng mahigpit, niyakap nya rin ako pabalik.

Matapos ang yakapan namin ng ilang minuto ay may kinuha ako sa bag na hawak nya at ibinigay sa kanya yun. It's my mini stuff toy.

"Para hindi na maging sad ang sister ko..." Nilagay ko sa kamay nya ang maliit na bear. "This is for you, so you won't be sad na if I left, okay?" ngumiti ito at kita ko na ang saya sa mga mata niya.

Humarap ako kay mama at binigyan sya ng mahigpit na yakap. "Take there, Austrea," sambit nito at humiwalay sa yakap, "you're ninong is the pilot.. Again."

I just nod at nagpaalam na sa kanila, umalis ako ng nakangiti ng malawak ang kapatid ko.

Hours had passed again and the airplane landed on the Philippines airport. Nag pasalamat naman ako sa ninong ko. Doon ko nalaman sa kanya na noon at ngayon ay hindi pala ako nakakapamasahe dahil libre yon, 'cause mom and dad raw threatened him, hayst. Ako nalang nahihiya sa pinaggagawa ng magulang ko.

I then walked inside on where my dad is waiting but I was stunned when he's not the only one I saw. The guy I missed, is here.

"Elihu.."