"ආයු" Ongoing

12

මට නම් දැන් එපා වෙලා තියෙන්නෙ අප්පා මේ hospital එක අස්සට වෙලා ඉදලා. එදා මාව accident උන දවසෙ ඉදලා දවස් දෙකක් ගෙවිලා ගියෙ හරිම ඉක්මනින්. දැන් නම් තුවාල ගොඩක් දුරට හොදයි. ඔලුවෙ තුවාලෙ තමා ටිකක් තියෙන්නෙ. අනේ අදවත් ගෙදර යන්න දුන්නොත් හොදයි ම්හුක්. මොනවා උනත් එදා ඉදලා තේව් මාත් එක්ක කොච්චර කතා කරන්න හැදුවත් මම එයාව මග ඇරියා. එයා එදා ඒ කරපු වැඩේට හොදටම පසුතැවෙනවා ඒක හොදටම තේරෙනවා මට. මගෙ හිතෙත් එයත් එක්ක තරහක් නැ දැන්. ඒත් එදා කරපු දේට return එකක් තියෙන්නත් එපැයි අනේහ්. හේ හේ.

මේ hospital හිටපු දවස් දෙකේම තේව්ගෙ අම්මා පුලුවන් හැමවෙලාවෙම මොනාම හරි කෑමක් හදලා එව්වා. එයාට මාව බලන්න තාම එන්න බැරි උනත් හැමවෙලේම කතා කරලා විස්තර ඇහුවා මගෙන්. මේ දවස් දෙකේ එයයි මායි හිටියටත් වැඩිය ලං උනා. තේව්ගෙ අම්මා කියන්නෙ හරිම ආදරණීය චරිතයක්. එයාත් එක්ක කතා කරන හැමවෙලේම මට හිතෙන්නෙ එහෙම. තාත්තයි නංගිත් පුලුවන් වෙලාවට කතා කරලා සැප සනීප ඇහුවා මගෙන්. මගෙ තාත්තටත් කතා කරලා ලලිතා අම්මා විස්තරේ කියලා තිබුනා. ඊට පස්සෙ එක දවසක් කතා කරලා පරිස්සමින් ඉදපන් කියලා කිව්වා ඇරෙන්න මේ වෙනකම් ආයෙ msg එකක්වත් එයාගෙන් ආවෙ නැ. කමක් නැ මට දැන් ඒවා පුරුදුයි නෙ. රනිශ්ක මල්ලිත් පුලුවන් හැමවෙලාවෙම ඇවිල්ලා බලලා ගියා. මට සතුටුයි දැන් මටම කියලා පවුලක් ඉන්නවා. මම ගැන හොයලා බලන්න කට්ටිය ඉන්නවා. ඒ ගැන හිතෙනකොටත් මට දැනෙන්නෙ හරිම ලස්සන හැගීමක්.

දැන් වෙලාව උදේ දහයට විතර ඇති. අද අම්මට මාව බලන්න ඕනෙ කිව්ව නිසා තේව් උදේම ගියා අම්මව එක්කගෙන මගෙ ඇදුමුත් අරගෙන එන්නම් කියලා. මොනවා උනත් මේ දවස් ටිකේම මගෙ හැම වැඩක්ම උනේ තේව්ගෙ අතින්. මට පුලුවන්කමක් තිබුනත් තේව් මට වැඩක් කරගන්න දුන්නෙ නැ. හැමවෙලාවෙම එයා ලගින් හිටියා. එක වෙලාවකට මට හිතෙනවා මම හින්දා එයාට කරදර විතරයි ද කියලත්. මම නිසා එයාට සැනසීමක් නැ. එයත් එක්ක තරහා වෙලා ඉන්න එක ලේසි නැ. කොහොමද දෙයියනේ ඉතින් මගෙ පණ මගෙ ලගම ඉදලා කතා නොකර ඉන්නෙ. එයාගෙ වේදනාව පිරුන ඇස් දිහා බලාගෙන කතා නොකර හිටියෙ පුදුම අමාරුවෙන්. එයත් එක්ක තරහා වෙලා හිටියට එයාට වැඩිය ඒකෙන් රිදුනෙ මට.