"25.09.2004 | Ankara"
"Bağırma artık be kadın! Bi sus be!" Hâlâ nefes almadan söylenen karısına dayanamayıp bağırdı adam. Leyla konuşmaya devam ederken Uğur daha fazla dayanamayıp kapıyı çarptı ve çıktı.
Leyla arkasından söylenmeye devam etti. "Ne var yani televizyonu kırdıysa kızımızdan önemli mi!" Leyla hep böyleydi, kızı ne yaparsa yapsın kızmazdı bu yüzden de Ecem her istediğini yapan şımarık bir kıza dönüşmüştü
İstediği filmi bulamadığı için kumanda fırlatmıştı televizyona ve Uğur bunu görünce uyarmıştı onu, uyarmaz olaydı. Karısı yine saatlerce susmadan konuşacaktı.
Uğur biraz dışarda dolanıp eve dönerken önüne çıkan kadınla durdu. "Ne param ne gidecek yerim yok, kurban olayım bu bebeği al kendi çocuğun gibi bak." kadın puseti yere bırakıp koşarak taksiye bindi ve uzaklaştı.
Uğur bakakaldı arkasından. Önüne az önce bi çocuk bırakılmıştı, ne yapacaktı?
Gözleri pusete indiğinde bebeğin güzelliği ile istemsizce gözleri parladı. Siyah saçları ve bembeyaz teniyle çok güzeldi.
Puseti eline aldı ve Leylayı aradı olduğu yere gelmesi için. Ecemden sonra bi çocukları olsun istemişlerdi ama olmamıştı. Leyla kabul ederse evlat edinebilirlerdi belki bu bebeği.
Leyla gelince anlattı Uğur olanları, Leylanın da kabul etmesiyle karakola gidip olanları anlattılar ve evlat edinmek için gerekli belgeleri ve işlemleri hallettiler.
Bebek 1 hafta yurtta kalacak daha sonra uygun bulunursa Akın çiftine verilecekti, ancak Uğur beyin eli kolu uzundu ve bir hafta beklemek istemiyordu. Birkaç görüşme sonrası bebeği alıp evlerine gitmişlerdi.
"Ayçıl" diye fısıldadı Uğur bebeğin kulağına ezanla birlikte okudu adını.
~
~2012 | Ankara~
Ecemin başlarda hoşuna gitmişti bir kardeş fikri, ama üzerindeki ilgi azalınca yavas yavas sevmemeye başlamıştı küçük kızı.
"Babacımn parka gidelimm mii" hevesli hevesli sorduğu soruya odaya giren Leyla yüzünden cevap veremedi Uğur
"Hayır baba beni alışverişe götüreceksin. Şimdi!" Ecemin bağırmasıyla babasının bacaklarına sarıldı Ayçıl. 8 yaşındaydı ama ürkekti. Sadece evdekilere karşı tabii.
"Bana emir verme Ecem! Baban var senin karşında!" Sessiz ama sert bi sesle konuştu Uğur. Kızının bu davranışları canını sıkıyordu.
"Uğur kızımız ne istiyorsa o olacak" dedi Leyla fısıltıyla ekledi "öz kızımız" sadece Uğur duymuştu bunu.
"Babacım ablanın işini halledip öyle gitsek parka" kızının önünde diz çökmüştü Uğur. İçi gidiyordu kızına, öz olmasa bile.
"Olur babacım, sen gelene kadar annem benimle oynar hem, ablamla oynadığı gibi" Mırıldanarak annesine bakıp söylemişti bu sözleri. Annesi hiç oyun oynamamıştı Ayçılla.
"Ne oyunu Ayçıl ben ablanlarla gideceğim, kal Feyza ablanla evde" Leyla çantasını alıp çıkmıştı kapıdan, ardından da Ecem.
Kalbi kırılmıştı Ayçılın, annesi ona neden ablasına yaptıklarını yapmıyordu? Uğur kızını kucağına alıp her yerini öptü. Tiki olduğu için kahkahalarla güldü Ayçıl. "Ben 1 saate gelicem babacım benimle oynarsın olmaz mı?" Kafasını sallayıp babasını öptü ve kucağından atladı Ayçıl.
Akşam olmuştu ama babası hâlâ gelmemisti. "Feyzos babam ne zaman gelicek" Feyza evin çalışanıydı, kızı yanına oturtup elini tuttu.
"Bugün biraz geç gelicekler fıstığım ama baban dedi ki benim kızım bana sakın küsmesin sürprizim var dedi" Feyzaya inanıp odasına gitti Ayçıl.
2 saat önce evin telefonu çalmıştı, hastaneden arıyorladı. Uğur Leyla ve Ecem arabadayken kamyon çarpmıştı ve hastaneye kaldırılmışlardı.
Uğur kendindeydi ama Leyla ve ecemin durumu ağırdı.
Ertesi sabah Uğur eve gelmişti ama yalnızdı. Feyza Ayçılı giydirmiş kapıda bekliyordu. "Babisiimm" Ayçıl babasının kucağında atladı ama babasının yüzündeki yaraları görünce eliyle ağzını kapattı
"Baba yüzüne ne oldu!?" Ayçıl yaralara tek tek bakıyordu. "Kızım sana birşey söyleyeceğim, hani anneannenin gittiği yer vardı ya" ayçıl kafa salladı
"Annen ve ablan da oraya gittiler" Uğur zar zor çıkan sesiyle fısıldar gibi konuşmuştu. Ayçıl babasının kucağından indi
"Annem bi daha gelmeyecek mi? ablam?" Kafa salladı Uğur. Ayçılın sessiz gözyaşları feryatlara dönüştüğünde Uğur da yanında diz çöküp ağlamaya başladı.
Babasını ilk defa ağlarken görüyordu Ayçıl. Nefret etti babasını böyle görmekten, nefret etti annesini ablasını ondan alan adamdan.
Kimsesi yoktu Uğurun karısı ve cocuklarından başka. Cenazeye gelenler cok durmadan gitmişti. Ayçıl ve Uğur kalmıştı mezarlıkta.
Leyla Akın
1972-2012.
Ecem Akın 1994-2012
Uğur iki mezarın arasındaydı, Ayçıl ise babasının dizinde.
"İkimiz mi kaldık artık baba?" Kafa salladı Uğur. Koca dünyada ikisi kalmıştı artık. Kızına hiçbir şeyin eksikliğini hissettirmeyecekti Uğur.
—————————————-
Finitoooo
Nasıldı sizce çıtırdan biraz olayları bilelim diye ilk iki bölümümüz geçmiş zamandıı
Leyla şu kıza niye annelik yapmadın bacim
Neyse Allah rahmet eylesin 🙏
KURGU BU ONA GÖRE YORUM YAPALIM LÜTFEN
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Berceste | Seçilmiş
Novela JuvenilBen Ayçıl, Ayçıl Akın ya da Meyra Erkal. Yalan içinde gerçekle geçirdiğim 20 yıl, kim verecek bunun hesabını? Kendimi ait hissettiğim yer kalmadı. Belki de hiç yoktu? Bu saatten sonra olur muydu? Zaman gösterecekti.
