MANİLYA +18

11. Yalanın toprağı

____________________________________________

-" Sana inanmıyorum..."

İzemin hayal kırıklığına uğramış sesi kalbimin çatlaklarından girip içimi sızlattı . Kayraya duyduğu vicdan azabından dolayı mı beni sorun ediyordu yoksa Savaşa karşı bir şeyler hissediyor muydu ? Bilemiyorum ikisi de bir şeyler için fazla eksik .

-" Badeyle aramda hiç bir şey olamaz . "

Bu savaştan duyduğum son şey idi . Bana beni sevdiğini söyledikten sonra nasıl ağzından dökülmüştü bunlar ? Nasıl gönlüne ulaşmıştı bu cümleler ...

Hayatımın hiçbir bölümünde birinin beni sırtında taşımasını beklemedim . Gökyüzünü avuçlarıma bırakmasını da istemedim kimseden , dağları ayaklarıma sermesinide ... Oysa sıcak , samimi bir sadakat yeterdi bana . Ya da vaadettiklerini yapmaları . Ben hiç bir zaman değer verdiğim insanları imkansız beklentiler üzerine zorlamadım . Hayatıma giren kimseyi zorla almadım . Onlar girmek istemese ben alabilir miydim ?

Kabul etmek istemesem de Savaş bir yerde bir şekilde benim hayatıma girmişti . Benden hoşlandığını söylemiş ümit vermişti . Hayır buna hiç bir zaman ihtiyacım yoktu belki ama kabul etmeyeceğimi bilmeme rağmen onun sevgisi kalbimi okşamıştı .

Bir insan bir insanın kalbini nasıl bu kadar hızlandırabilir !

Ve bir insan bir insanın güvenini nasıl bu kadar hızlı yerle bir edebilir ...

Daha fazla bu saçmalığa katlanmak istemediğim için ahşaptan kapıyı çalarak açtım . Şimdi sus pus olan iki çift gözün karşısına geçtim . Savaşa elimi uzattım .

-" Arabanın anahtarını ver !"

Yatağa yatırmış oldukları Kayraya bir bakış attıktan sonra burada konuşmayı doğru bulmamış olmalı ki beni kolumdan tutarak dışarı çıkardı . Kolumu acıtmak istemediği için hafif tutmuştu ama yine de bu saygısızlıktı . Çıkalım dese sanki burada kalacaktım !

İzem arkamızdan gelmediği için bu durumdan memnun kalmıştım . İzem gerici bir insandı .

-" Söylediğim gibi seni ben bırakacağım Bade."

Başımı olumsuz şekilde salladım.

-" İstemiyorum . Hatta bir daha seninle ne görüşmek ne konuşmak istiyorum ! Hiç bir şey istemiyorum . Lütfen anahtarı ver gideyim ."

Adam akıllı normal durduğunu görmediğim kaşları tekrardan çatıldı .

- " Neye bu kadar sinirlendin kızım."

Ben sana değil kendime kızgınım be adam . Yüklediğim ümide kırgınım .

-" Sinirli falan değilim! Gitmek istiyorum ."

-" gidelim o zaman neden sinirlendin anlamıyorum ."

-" Anahtarı ver!"

Dudaklarında tedirgin gülümsemeler vardı . Ne yapması gerektiğini ölçmeye çalışır gibiydi .

-" Bade bak baban birlikte olduğumuzu biliyor . Sana bir şey olmasına... En azından seni evine bırakana kadar sana bir şey olmasına izin veremem ."