အမြှောက်စာဇာတ်ကောင်ရဲ့ နေ့စဉ်အလုပ် /အေျမႇာက္စာဇာတ္ေကာင္ရဲ့ ေန႔စဥ္အလုပ္

Chapter (11)

(Unicode)

ဖန်းယိရဲ့ခြေလှမ်းတွေဟာ တန့်သွားပြီးသူကရပ်လိုက်သည်။ တစ်ဖက်ကစကားဝိုင်းဟာ ဆက်နေပြီး ထောင့်စွန်း၌အပိုလူတစ်ယောက်ရှိနေမှန်း သိလိုက်ဟန်မရှိချေ။

"မလုပ်နဲ့ ၊ အိမ်မှာလူတွေရှိနေတယ်လေ .... အမ်း...."

ဟန်ချန်းဖန်ဟာ မလိုအပ်ဘဲအာရုံစိုက်ခံရမှာကို ကြောက်သလိုတိုးတိုးလေးငြင်းလိုက်ပေမဲ့ ဖန်းလန်ရှင်းကတော့ဂရုမစိုက်ပေ။ သူကနည်းနည်းလေးဒေါသထွက်လာပြီး ခြေဖျားထောက်ရပ်လိုက်ကာ ဟန်ချန်းဖန်ရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းနီနီရဲရဲလေးနဲ့ပိတ်လိုက်သည်။ သူလက်တွေကတော့ ဟန်ချန်းဖန်ရဲ့အိပ်ပျော်နေတဲ့ ဧရာမအကောင်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

ဆက်ပြီးသာ တောင့်ခံထားနိုင်မယ်တို သူ့အနေနဲ့ယောကျာ်းမဟုတ်တော့ပေ။ ဟန်ချန်းဖန်ဟာကိုယ်ကိုလှည့်ကာ ဖန်းလန်ရှင်းကို နံရံဆီ တွန်းကပ်လိုက်ပြီး အသံတွေထွက်လာတဲ့အထိ စုပ်နမ်းလိုက်သည်။

တစ်ဖက်မှအသံတွေကိုနားထောင်ပြီး ဖန်းယိဟာ သူ့ရင်ထဲကခံစားချက်တွေကိုမဖော်ပြနိုင်ပေ။ ဒီတိုင်းရိုးရိုးဒေါသပဲ‌လား ?? ကျိန်းသေပေါက်မဟုတ် ။ သူ့‌ရဲ့ဒေါသဟာ ခါးသီးမှုတချို့နဲ့ရောပြွန်းနေလေသည်။

"အမ်း...ဟ့...ကောရဲ့လက်‌တွေ....တကယ်အံ့ဩစရာပဲ ...ဟမ်း..."

ဖန်းလန်ရှင်းဟာ‌ ၎င်းကိုနှစ်သက်နေသလို နူးညံ့စွာညည်းညူလိုက်သည်။ဖန်းယိဟာ မထိန်းချုပ်နိုင်စွာနဲ့ပဲ ဟန်ချန်းဖန်ဟာသူနဲ့ကစားနေတဲ့ပုံရိပ်တွေကို ပြန်တွေးလိုက်မိသည်။ အဲဒါကတကယ် အရမ်းခံစားလို့ကောင်းတာပဲ။

ဖန်းယိဟာရှက်ရွံ့စွာနဲ့ နံရံကိုမှီလိုက်ပြီး ငါးမီတာတောင်မဝေးတဲ့‌နေရာက သူ့သားအရင်းနဲ့သူ့မိန်းမရဲ့သားရဲ့အသံတွေကို နားထောင်နေလိုက်သည်။

"ဟမ်း...အ့....အရမ်းကြီးတာပဲ......ငါတော့အထည့်ခံလိုက်ရပြန်ပြီ......ဟာ့...."

ထိုအရာကဝင်သွားပုံရသည်။ ဖန်းယိရဲ့အသက်ရှူသံကပြင်းထန်လာပြီး အသားချင်းရိုက်ခတ်သံတွေက သူ့နားထဲဝင်ရောက်လာလေသည်။