KANLI ATEŞ

14. SARMAL TÖKEZLEME

Öncelikle herkese merhaba arkadaşlar bugün sizlerle yeni bölümümü paylaşmak istiyorum uzun zamandır yoktum ve bunun da farkındayım ama sizlerle beraber yokluğumu telafi etmeye çalışıyorum ama bir derdim var ki çok emeğim olmasına rağmen kitabım asla gün yüzüne çıkmıyor umarım bir gün kitabıma veya kendime güvenmeden bir iş yapsam çok saçma buluğ bu beklenti içine bile girmezdim ama çok emeğim var ve bu emeğimin karşılığını almak istiyorum lütfen gördüğünüz yerlerde kitabımı paylaşırsanız veya benim için bu kitap için önemli şeyler yaparsanız çok sevinirim.

Bugün bu bölümde aslında biraz artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak kısmını kişilikler yönünde değiştirdim biraz daha onlarla vakit geçirmeye çalıştırdım sizi umarım beğenirsiniz.

İyi okumalar

🖤♾️

SARMAL TÖKEZLEME

Aynı yerde bulunan bir cisim sürekli orada olacak diye söylenmezdi hiçbir anlatım bozukluğunda.

Orada olmak istemesinin nedeni zorundalık mı yoksa daha da ötesi istemek mi diye düşüldüğünde tek cismin veya tek canlının orada kalması yanlış gelirdi.

Kim tek başına olmak için direnirdi ve sadece orada olarak hayatını devam ettirirdi?

Üç evre vardır yalnızlıkta.

Kötü his.

Alışma.

Sevinç.

Hayatının her anında kötü histe kalamazdı bir cisim.

Cisim derdim çünkü cisimden öte tek beden tek ruha tekabül ederdi.

Tek ruha tek bedendi.

Tek cisim.

Tek nefes.

Yalnızlık ilk başta akla bir algı veya daha da sonrası akla bir sanrı gibi gelirdi, eski bir anı canlanırdı tek düşüncede.

Tek durumda eğer olası hatada uyarı alınması çok normaldi, hata olarak çalan beynin yapısı hata olmama olasılığını reddederdi.

Doğrulara kulak asmaya devam ederse bu düşünce hatayı hata olarak görmeye devam ederse çok keskin tek farklı yoldan dönüş sağlardı.

İki evreye tekabül ederdi.

Kabullenme.

Delirme.

Kendimi hatrılardım çok zaman öncesinde, yalnız hissettiğimi ve yalnızlıktan aslında olmayan kişileri arkadaşım olarak hayal ettiğimi sokakta geçirdiğim zamanlardandı sanırım.

Yalnızlık sadece tek yoldan hayatına dönemsel olarak giren alerji değildir, asıl olan asında hep birliğin arasındaki yalnızlıktır.

Düşünce olarak anlamsız gelebilir belki ama aslında olan durum bundan daha kötü veya farklı değildir.

Hayali olarak oluşturduğum arkadaşlarım her anda bana devamlılık sağlamazdı elbet, elbet tökezlediği yalnızlığın sarmalında beni gerçekten yalnız hissettirdiği olmuştu.

Kimsenin kimseye olan kimsesizlik duygusunu yenmeme arzusu insanı gerçekten bunaltan bir şeydi aslında, herkesin arasında bulunmak da aynen buna benzer.

Ama bir cisim bazı zamanlar tek durup delirmektense öte hep kalıp bunalmak ister.

Yani bir zamanlar öyleydim.