Karanlıktaki Işık / harry potter x reader

3.22✧˖°.En Sevdiği꩜.ᐟ

Y/n pov

Y/n bir adım ileri çıktı ve Hermione'ye baktı, "Nasıl biliyorsun?!"

Hermione sadece ona bir bakış atmakla yetindi, gözleri hala Remus'taydı.

"Her zamanki standartını tutturamadın, Hermione." dedi Remus sakince. Sakinliğine rağmen rengi solmuştu. "Sadece biri doğru. Sirius'a hiç yardım etmedim ve tabii ki Harry'nin ölmesini istemiyorum... Ama kurtadam olduğumu inkar etmeyeceğim."

Ron ayağa kalkmak için yeniden bir hamle etti. Ama acı dolu bir iniltiyle gerisingeri yine yere düştü. Remus endişeyle ona doğru bir hamle etti, ama hayretle ağzı açık kalan Ron ona, "Benden uzak dur, kurtadam!" dedi.

Y/n'nin saçlarının ön iki tutamı sinirle alev kızılına döndü, kavga çıkarma vakti değildi. Y/n gözlerini devirdi ve ağzından bir küçümseme nidası çıkartı.

Remus şimdi durmuş ve Hermione'ye dönmüştü, "Ne zamandır biliyorsun?"

"Çok uzun zamandır," diye fısıldadı Hermione. "Profesör Snape'in ödevini yaptığımdan beri..."

Y/n duyduklarını karşısında hiç şaşırmadı. Biliyordu birilerinin anlayacağını, Snape'in amacı buydu. Kız babasına ben demiştim der gibi baktı. Çünkü aylar önce demişti.

"Çok memnun olacak," dedi Remus sükunetle. "O ödevi, birisi belirtilerimin ne olduğunu anlar umuduyla verdi." Y/n'nin bakışını gören Remus ona baktı, "Evet, Y/n, demiştin. Biliyorum."

Remus geri Hermione'ye döndü, "Sen yaşıtların arasında gördüğüm en akıllı cadılardan birisin, Hermione."

"Değilim," diye fısıldadı Hermione. Y/n'nin hala alev gibi parlayan kırmızı saçlarını umursamadan devam etti, "Eğer birazcık akıllı olsaydım, herkese ne olduğunuzu söylerdim."

"Ama biliyorlar zaten," dedi Remus. "Hiç değilse öğretmenler."

"Dumbledore senin kurtadam olduğunu bildiği halde seni işe mi aldı?" dedi Ron nefes nefese. "Deli mi o?!"

"O değil, ama ben delireceğim..." fısıldadı Y/n dişlerini sıkarak.

"Bazıları öyle düşündü." dedi Remus. Y/n'yi duymadığı çok belliydi. "Kimilerine güvenilir olduğumu inandırması hayli uğraşması gerekti—"

"BE HATA ETTİ!" diye feryat etti Harry. "BAŞINDAN BERİ ONA YARDIM EDİYORDUNUZ! SİZE GÜVENDİM, GÜVENDİM!" Harry eliyle dört direkli yatakta oturan Black'i işaret ediyordu.

"Sirius'a yardım etmiyordum," dedi Remus bıkkınlıkla. "Bana bir şans verirsen, açıklarım. Bak-"

Y/n, Harry, Ron ve Hermione'nin asalarını ayırıp, hepsini sahiplerine doğru attı. Kendisininkini kemerine soktu ve oğlana "oldu mu?" bakışı attı.

Harry cevap vermeden önce kafasını Y/n'ye çevirdi. Hermione ve Ron da ona bakıyordu. Hiçbiri Y/n'ye bu konuda güvenmiyordu... Y/n içinde bir şeylerin çatırdadığını hissetti. Üç koca yıldır yan yana garip belalarla uğraştığı, hep yanlarında olduğu dostları ona güvenmiyordu. Saçları sonunda kızıl olmayı bırakıp hüzünlü bir maviye dönmüştü.

Y/n asasını Hermione'ye uzattı, yüzünde acı tatlı buruk bir gülümseme vardı. Hiçbir şey demedi, deseydi eğer çok konuşurdu.

Arkasını döndü ve orda duran bir sehpanın üstündeki tozları silkti, oturdu. Herkes onun bu hareketine baktı, "Tanrım! Yoruldum! Uzun bir konuşma olacak gibi görünüyor!"

Harry, Remus'a geri döndü, "Ona yardım etmiyorduysanız," dedi Black'e öfke dolu bir bakış atarak. "burada olduğumuzu nerden bildiniz?"

"Harita, Çapulcu Haritası. Odamda onu inceliyordum. Öyle bakmayın, yazanlarından biri benim. Ben Aylak. Okulda arkadaşlarım bana taktığı lakap buydu..."