LİSE-LİSTE

7. Bölüm

"Söz ver annem ölmeyecek. Onu yaşatacaksın." Ona yalan söyleyemediğimi bildiği için ümidi başkalarında arıyordu. Ne diyebilirdik on yaşındaki bir çocuk böyle kelimeler sarfetmek yerine şu an ufak birşey için arkadaşlarıyla kavga etmesi, ergence davranması ve kendini yaşıtlarından büyük olduğunu sanması gerekiyordu. Ama o annesi ölmesin diye kanını ona vermek isteyip hemşireden bir söz bekliyordu.

"Söz. Annen yaşıyacak ama senden kan alamam, ablanın dediği gibi sen daha küçüksün. Her ne kadar yaşıtlarından olgun olsanda bedenin daha çok küçük. Üzgünüm küçük adam" Arkını kendime doğru çevirip ona sıkıca sarıldım. Artık göz yaşlarımı tutamıyordum tutmakta istemiyordum. Arkına sıkıca sarılıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Çok geçmeden onunda hıçkırıklarını duymaya başladım kaç saattir tuttuğu göz yaşlarını bana sıkıca sarılırken saldı.

"Ölmeyecek Arkın. Söz, abla sözü" kardeşime ilk defa elimde olmayan, benim bile bilmediğim bir şeyin sözünü vermiştim ve bu sözü tutacaktım. Annem yaşayacaktı. Belime doladığı kollarını gevşetip kafasını kaldırıp bana baktı.

"Sen sözünü tutarsın biliyorum. İnanıyorum sana, annemiz yasıyacak" gözleri ışıldamaya başladı, yüzünede sahici bir gülümseme oturdu. Bana herkesten çok inanıyordu ya bir gün inancını yerlebir edersem? Ya bir daha bana inanmazsa? Bende elimden geldiğince gülümseyip tekrar sarıldım. Dahada karşımızda olan hemşireye 'birazdan hallederim' der gibi işaret ettim oda anlamış olacakki yanımızdan ayrıldı.

"Mayıs" arkamdan gelen sesle kapattığım  gözlerimi hızlıca açtım. Beni nasıl bulmuştu? Kollarımı Arkından uzaklaştırıp yüzüne baktım şaşkın bir şekilde arkama bakıyordu ondan biraz daha uzaklaşıp arkama doğru döndüm.

"Yekta" beni nasıl bulmuştu ortalıktan kaybolduğu günde ben nerede olduğumu söylemeden beni bulmuştu bu iki olmuştu. "Sen beni nasıl ben söylemeden buluyorsun? Neden geldin? Sana önemli birşey yok dedim. Git hemen burdan git"

"Mayıs sakin sana yardıma geldim ne olduğunu öğrendim. Annene birşey olmuş yoğunbakımda. Biliyorum yardıma geldim" Arkına doğru dönüp baktım Yektayı tanımıyordu bu yüzden doğal olarak korkmuştu.

"Arkın sen şurada otur ablacım ben birazdan geliyorum olurmu?" Kafasını sallayıp biraz ilerideki sandalyeye oturdu. Kafamla Yektaya işaret ileriyi işaret edip o tarafa doğru ilerledim. Arkından biraz uzaklaştıktan sonra Yektaya doğru döndüm. "Hiç birşeye ihtiyacım yok. Heleki acımana hiç yok."

"Ben sana acımıyorum asla böyle bişey yapmam beni azda olsa tanıyorsun. Yardıma ihtiyacın var biliyorum bu yüzden geldim."

"Tanımıyorum seni tanımıyorum. Herkes gibi sende bana acıyorsun bu yüzden yardım etmek istiyorsun ama ben senin yardımını falan istemiyorum. Evet zor durumdayım ama ben bu yaşıma kadar kimseden yardım almadım çünkü herkes bir amaç için bana yardım etmeye çalıştı, seninde bir amacın vardır bundan adım kadar eminim." Konuşurken gözlerim dolmuştu hemen elimle gözümü sildim. Tekrar yüzüne baktım onunda gözü dolmuştu ama yüzünde acıma duygusu yoktu başka birşey vardı.

"Nasıl böyle düşünürsün ben sana hiç bir zaman acımadım acımamda. Bu yaşına kadar yanında değildim evet ama şu an yanındayım şundan emin olabilirsin eğer o zamanda yanında olsaydım şimdiki gibi sana acımazdım, bende bundan adım kadar eminim. Sadece yardım etmek istiyorum, lütfen izin ver yardım edeyim. Lütfen." Yüzündeki duyguya yabancıydım bu zamana kadar kimse bana böyle bakmamıştı kötü anlamda değil iyi anlamda.

"Yekta..." göz yaşlarıma engel olamıyorudum olmakta istemiyordum. "neden. Neden bunu yapıyorsun." Gözünden bir damla yaş aktı.

"Mayıs ben seni görüyorum. Ne kadar yaran varsa hepsini kapatmak istiyorum. Yenilerinin açılmaması için elimden geleni yapmak istiyorum ve bunun için senden izin istiyorum lütfen izin ver yaralarını sarayım." Buğazıma yumrular oturuyordu yutkunsamda geçmiyor aksine yenisi ekleniyordu.