SİSLİ KALPLER SAVAŞI +18

7. Çatışma

•Selammmmm yeni bölüm geldiii

•Umarım beğenirsinizzz💘

•yazim hataları ola bilir belirtirseniz çok sevinirimmm

•iyi okumalarrrrrr💓

Kuçağımdaki küçük kızla birlikte geldiğim yatak odasına geri döndüm. Hızla kapıyı birkaç defa kilitledim ve Almina'yı alıp banyoya ilerledim.

Yaşadığım olayın şokuyla ve korkuyla etrafıma bakıyordum. Evet Emir'de böyle işlerin içindeydi ama daha önce hiç baskına uğramamıştık. Ne yapacağımı bilmez şekilde etrafıma bakmaya devam ediyordum. Ama sanki kör olmuş gibi hiçbir şey göremiyordum. Kanım çekilmişti, ellerim titriyordu ve kalbim göğüs kafesimi delmek istercesine atyordu.

Çok sürmeden büyük bir cam patlama sesi geldiğinde büyük bir ilkilme ile kendime geldim. Almina'nın yüksek sesle ağlaması canımı yakışmıştı bu yaşta bunlara şahit olması haksızlıktı.

"Annee babam nerdee annee, neden hala gelmedi." Evet hâlâ bana anne diyordu ama buna şaşırıcak durumda değildim Sorusunu ez geçerek. "Bebeğim beni burda bekle hemen geleceğim. Hem bak kapıda açık olucak, beni rahatlıkla göre bilirsin, tamam mı güzel kızım."
Kendime ben bile inanamazken o minicik kalbiyle bana inanıp başıyla onaylamıştı.

Hızla banyodan çıktım, gözüme ilk çarpan ayakkabı dolabını kapiya doğru itmeye başladım. Bu benim yapa bileceğimin çok üstünde bir şeydi ama şu an narin kız halimi takınamayacaktım. Zorla kapıya itigim dolap ile kapının açılması biraz daha zor olucaktı. Yarım duvar boyu bir dolaptı zaten.

Gözlerim odanın her bir tarafını arıyordu birşeyler yapmam gerekiyordu. Hızla yatağın yanındaki komidin çekmecelerine ilerleyip kurcalamaya başladım. İkinci çekmeceyi açtığımda bir telefonla karşılaştım muhtemelen Rüzgar'ın telefonuydu sabah odadan hızla çıkığı için unutmuş olmalı. Zaman kaybetmeden telefonu açtığımda beni karşılayan kilit ile yüzüm düştü.

Aklıma ilk gelen şeyi yazdım. İki gün önceki günü, yani evlendiğimiz tarihi. Biliyorum bu Bir çılgınlıktı ama aklıma başka birşey gelmiyordu.
Hızla pini yazdım. Açılan ekran ile gözlerim şok ile irileşti. Bu nasıl ola bilir bir insan nefret ettiği biriyle zorla evlendiği tarihi telefonuna neden koyardı ki?.

Artan çatışma sesleriyle düşünmeyi bırakıp hemen kişilere girip Atakan yazan numarayı aradım.

-Efendim abi?.. Rüzgar ordamısın?

Aglamamdan dolayı dudaklarımdan Firar eden hıçkırık sesi konuşmama engel oluyordu sanki.

-Hey sen kimsin!? Kim ağlıyor lan!? Almina sen misin güzelim? O sesler ne? Neler oluyor!?

+Hayır benim yaprak. Evde çatışma çıktı, lütfen yardım et!.

Zar zor kurduğum kelimelerden ne kadarını anladı bilmiyorum kısa süren bir sessizlikten sonra konuşmaya tenezzül etti sonunda.

-iki dakikaya ordayım!

Aramayı sonlandırıp hızla Almina'nın yanına koştum. Banyoya girdiğimde ise sırtını duvara yaslayakarak oturan, elleri ile kulaklarını tıkayıp ağlayan  Almina'yı gördüm. Ona bunu yaşatan bütün insanlardan nefret ediyorum.

Almina'nın yanına yaklaşıp diz çökerek onunla aynı boya geldim. "Anneciğim bak ben geldim güzelim" kafasını kaldırıp bana bakıp boynuma atladı. "Anne, çok korkuyorum anne. Babam neden hala gelmedi" içli ve hıçkırıklara ağlayordu. Sarıkamayı sonlanrırarak ondan ayrıldım ve dolu gözlerimi onun sulu gözlerine kenetledim. "Baban bizi kurtaracak bebeğim, gelicek hemen, korkma sen." Kollarımı onun serçe gibi titreyen küçük bedenine sardım.