Angst

Hoofdstuk 5

MILO'S POV

De jongens en ik zitten aan tafel. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen met wat ik gisteravond heb gezien. Julia is naar boven gegaan na het ontbijt. Ik denk dat ik het wel even moet benoemen bij de jongens. Matthy heeft ons van tevoren wel verteld dat Juul depressief is en heel snel paniekaanvallen heeft, maar meer niet. "Matt, wist jij dat Juul littekens op haar polsen heeft?" vraag ik dan maar. "Ehm, ja" zegt hij twijfelend. "Wat bedoel je Miel?" vraagt Robbie. "Gister toen ik naar bed wilde ging ik nog even bij Juul kijken, maar toen zag ik dat ze twee hele grote littekens op haar polsen heeft" zeg ik. "Littekens als in?" vraagt Raoul. "Ja, ik denk een poging" zeg ik. Matthy is stil en kijkt naar beneden. "Matt" zeg ik. "Ja sorry, ze heeft 2 maanden geleden een poging gedaan" zegt hij zacht. "Ze had zichzelf opgesloten in de badkamer, toen het echt superlang duurde en ze op niks reageerde, heeft Ezra de deur opengemaakt en toen lag ze op de grond met bloedende polsen" zegt hij.

Ik schrik hier wel van. Vooral omdat hij dit echt nooit heeft verteld. "Jezus Matt, waarom heb je dit nooit verteld?" vraagt Raoul. "Ja, ik weet het niet, ik wist gewoon echt niet hoe ik het moest vertellen en ik ben gewoon bang dat het weer fout gaat. Ik wil haar beschermen, maar ik heb het gevoel dat het al te laat is, daarom wilde ik ook dat ze hier kwam wonen" zegt hij. "Matt het komt echt goed" zeg ik. "Het is niet te laat, we gaan haar allemaal helpen" zegt Raoul. Matthy knikt, maar ik zie de angst in zijn ogen. "We moeten gewoon met haar blijven praten als het niet goed gaat" zegt Raoul. Ik knik. Hij heeft inderdaad gelijk.

JULIA'S POV

De jongens zijn bezig met avondeten maken, dus ga ik nog even snel douchen. Ik voel me namelijk heel vies door gister. Al dat gejank. Ik ben gewoon goor. Ik pak alvast mijn pyjama en ondergoed uit mijn kast, want ik ga straks toch naar bed toe. Ik loop naar de badkamer en zet de douche aan. Ik trek de la open en pak shampoo, conditioner, showergel en mijn scheermesje uit mijn toilettas. Ik leg ze in de douche neer. Sinds ik hier ben, heb ik die niet meer aangeraakt. Ik kleed me uit en loop de douche in en ga onder de hete straal staan. Ik doe wat shampoo in mijn haar en wat conditioner. Ik spoel het uit en was mijn lichaam met showergel. Dan is het tijd om te scheren. Ik ben te lui om mijn benen te scheren, dus ik doe alleen mijn oksels. Niet dat iemand die gaat zien, maar toch voelt het wel zo fris.

De gedachten razen door mijn hoofd. Ik haat het hier. Ik kijk naar mijn littekens op mijn armen. Waarom kon ik niet gewoon dood zijn. Dat had alles gewoon zo veel makkelijker gemaakt. Ik voel me kut, elke dag, als ik wakker word, als ik mijn ogen weer dicht doe. Het is nooit goed. Ik wil me gewoon normaal voelen. Zoals alle andere 14-jarige. Sinds ik het heb geprobeerd snij ik mezelf vaak. Eerst gewoon kleine sneetjes, maar toen draaide ik door. Ze werden steeds groter en dieper, maar ik was te bang om echt diep te gaan. Dat kan ik mijn broers niet aandoen. Niet nog eens.

Ik wip het mesje uit mijn scheermesje en duw die in mijn arm. "Kom op" zeg ik tegen mezelf. "Bloed dan" zeg ik. Na een tijdje begint het goed te lopen. Veel meer dan normaal. Normaal lopen er wat druppel over mijn armen, maar nu niet. Ik ben te ver gegaan. "Kut zooi" zeg ik met een trillende stem. Ik zet snel de douche uit en loop naar de wastafel waar ik mijn handdoek heb liggen. Ik druk het tegen mijn armen aan in de hoop dat het stopt. "Nee nee nee" zeg ik gefrustreerd als ik de witte handdoek langzaam rood zie kleuren. Ik druk harder op mijn armen en zie de dan de rode vlekken niet meer vergroten. Ik zucht diep uit. Ik haal de handdoek er van af en kijk naar de schadde.