Angst

Hoofdstuk 10

JULIA'S POV

Milo, Matthy en ik zitten met zijn drieën in de auto onderweg naar huis. Het ziekenhuis was vreselijk. De artsen hebben allemaal onderzoeken gedaan en vragen gesteld. Kortom, echt mijn grootste nachtmerrie. Allemaal mensen die van alles over je willen weten. Ik haat dit, en dan is haat nog wel een klein woord. Ik heb te horen gekregen dat ik een sonde moet omdat ik ondergewicht heb. Het verbaast me eigenlijk niks, maar de jongens duidelijk wel. Ik moest me helemaal uitkleden tot aan mijn ondergoed om te wegen. Nou, ik haat weegschalen, maar nu al helemaal. Dit was echt vreselijk. Ik heb nu al een langere tijd grote blauwe plekken op mijn ribben, heupen en gewoon plekken waar grote botten zitten. De dokter zei dat dit komt door mijn lage gewicht. Wat een onzin allemaal.

Het ergste vond ik wel dat ik me daar moest uitkleden en dat die arts, Matthy en Milo me zo zaten aan te staren. Ze hebben deze blauwe plekken natuurlijk nog niet gezien, maar toch. Houd je ogen lekker thuis. Maar goed ik heb dus ondergewicht en allemaal andere dingen die kut zijn, dus ik krijg over 3 dagen een sonde. Hou kutter kan het nog worden? Ik denk dat ik de top nu wel heb bereikt.

We rijden door de poort en ik weet niet hoe snel ik uit de auto ben. Ik loop gelijk door naar de deur. Milo doet de deur open ik ren naar binnen. De tranen prikken in mijn ogen. Waarom voel ik me altijd kut, elke dag weer hetzelfde. Het kan nooit een keer goed gaan. Ik ren de trap op naar Robbie's kamer. Ik gooi de deur open. Ik breek meteen. "Rob ik- ik krijg een sonde" zeg ik haast in paniek. Alle tranen stromen over mijn gezicht. Ik ben helemaal in paniek. Ik ben zo op van binnen. "Hey rustig" zegt Robbie. Hij draait ze stoel naar mij en trekt me op zijn schoot. Ik zit met mijn gezicht richting zijn gezicht. "Ik haat het ziekenhuis echt heel erg" zeg ik. Robbie troost me en aait over mijn rug. "Het was echt vreselijk" zeg ik huilend. "Ontspan je maar" zegt hij terwijl hij mijn hoofd tegen zijn borst legt. Hij doet zijn armen om me heen en trekt me tegen hem aan.

Na een tijdje ben ik wat rustiger. Robbie gaat rechter op zitten waardoor ik ook rechtop zit. Hij schuift zijn stoel naar zijn bureau terwijl ik nog steeds op zijn schoot zit. Hij tikt wat met zijn muis. Ik draai me om en zie dat hij aan het filmen was. "ow was je aan het filmen?" vraag ik. "Ja, maar dat is niet erg, jij bent veel belangrijker" zegt hij. "Sorry, het was niet de bedoeling om je te storen" zeg ik. "Juul, het maakt niet uit, ik vind het veel belangrijker dat jij oké bent" zegt Robbie. Ik geef hem een knuffel. "Dank je" zeg ik.

Er wordt op de deur geklopt. "Kom maar" zegt Robbie. De deur gaat open. Ik kijk Matthy recht in de ogen. "Ben je oké Juul?" vraagt hij. "Nee" zeg ik redelijk bot. "Juul" zegt Matthy bezorgd. "Het is voor je eigen bestwil" zegt Matthy. Ik weet precies waar hij het over heeft, maar Robbie duidelijk niet. "Wat bedoel je?" vraagt Robbie. Ik kijk Matthy boos aan. Ik wil echt niet dat iedereen het weet. Ik hou het liever voor mezelf. "Ze heeft blauwe plekken over haar hele lichaam" zegt Matthy. Ik zucht duidelijk en kijk naar de muur. Ik zou willen huilen, maar er komt niks. Ik ben gewoon emotieloos.

Robbie haalt zijn hand door mijn haar en brengt me terug op de deze aardbol. Matthy is voor me neergeknield. "Het komt goed, we gaan dit samen doen, ik weet hoe je je voelt" zegt Matthy lief. Hoe weet hij nou hoe ik me voel. "Je weet helemaal niet hoe ik me voel" schreeuw ik met een brok in mijn keel. Het is niet de bedoeling om zo uit te vallen tegen hem, maar het wordt me gewoon zo veel. Mijn hoofd staat altijd aan, altijd die gedachten. "Elke dag als ik wakker word hoop ik dat ik hier niet weer ben. Elke dag gaat het fout. Ik zorg alleen maar voor problemen. Elke dag wordt het erger. Dan is dit fout, dan komt dat er bij, en zo heb ik een hele lijst aan dingen die fout zijn aan mij" zeg ik met tranen in mijn ogen. "Ik had gewoon nooit geboren moeten worden, ik ben toch een ongeluk" zeg ik zacht, maar hard genoeg dat Matthy en Robbie het horen. "Zeg dat niet, we kunnen niet zonder jou, je bent echt belangrijk" zegt Matthy. "Lieverd, ik weet dat het niet makkelijk is, maar het wordt uiteindelijk echt beter. Je mag je kut voelen, dat is oké. Kom alsjeblieft naar een van ons als je dat voelt, dan kunnen we je helpen" zegt Robbie lief.