Angst

Hoofdstuk 11

JULIA'S POV

Een week geleden kreeg ik te horen dat ik een sonde krijg. Inmiddels heb ik mijn sonde. Eerst vond ik het echt vreselijk. Het voelde oncomfortabel, maar ik ben er nu wel aan gewend. Ik schrik me alleen nog wel dood als ik in een spiegel kijk. Ik voel me nou niet bepaald mooi met zo'n ding op mijn kop. De jongens zijn wel heel lief voor me de laatste dagen wat het wel makkelijker maakt. Zij kijken me in ieder geval niet raar aan in tegenstelling tot de mensen in de buurt. Toen ik mee boodschappen ging doen, omdat Raoul vond dat ik naar buiten moest keken de mensen in de winkel me zo raar aan. Niet heel gek, want ik zou hetzelfde doen, maar dat maakt het niet veel beter. Ik voel me gewoon zo anders dan andere, maar niet op een goede manier. Ik ben echt raar eigenlijk.

Vandaag hebben de jongens een optreden ergens in Nijmegen, dus moet ik mee. Ik vind het allemaal best. Ik ga gewoon backstage kijken en als ze klaar zijn gaan Matthy, Raoul en ik naar huis. De andere jongens willen heel graag nog even zuipen daar. Gelukkig hoef ik niet mee.

We rijden het terrein op en Raoul parkeert de auto. Ik stap uit en zie Robbie aankomen rijden die ook zijn auto parkeert. We zijn met twee auto's gegaan aangezien Raoul, Matthy en ik eerder weg gaan. De jongens lopen langs wat hekken, dus ik volg hun. Ik heb geen flauw idee waar we heen moeten, dus dat maakt met best nerveus. Ik hou niet zo van onbekende dingen, maar dat komt waarschijnlijk door mijn autistische kop. Meestal raak ik helemaal overprikkeld van dit soort plekken, dus ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat ik gek word. Gelukkig weten de jongens ervan en zeiden dat ze op me zullen letten.

We lopen een soort container kamertje in en de jongens leggen hun tassen neer. Geen idee waarom ze van die grote tassen meenemen, maar het boeit me ook niet echt. Ik ga op een stoel zitten en krijg een cola in mijn handen gedrukt. "Vind je vast wel lekker" zegt Robbie. Hij is echt superzorgzaam de laatste dagen, hij komt altijd even kijken hoe het met me gaat. "Dank je" zeg ik met een glimlach op mijn gezicht. "We hebben nog even de tijd, dus zullen we nog even op het festival kijken" zegt Koen. Iedereen stemt in. "Wil jij dat ook?" vraagt Milo. Ik knik twijfelend. Ik weet het niet zo goed, maar ik durf ook geen nee te zeggen. "Als je terug wilt zeg je het maar" fluistert Milo aan mij. Ik knik en sta op.

Met een cola in mijn hand loop ik achter de jongens aan. We lopen tussen de mensen door. Milo heeft zijn arm om mij heen geslagen zodat ik hem niet kwijt raakt. De jongens lopen richting het podium en gaan tussen de mensen staan. Ze hebben allemaal een biertje meegenomen van achter. Toch vind ik dat best wel grappig. Suzan en Freek komen het podium oplopen en beginnen met zingen. De jongens zingen mee. Nou eigenlijk meer schreeuwen, want dit kan je echt geen zingen noemen. Ik ben zo klein dat ik niks zie tussen al deze mensen. "Kan je het zien?" vraagt Milo. Ik schud mijn hoofd. "Wil je op mijn schouders?" vraagt hij. "Vind je dat niet erg?" vraag ik. "Nee joh, gekkie" zegt Milo terwijl hij door zijn knieën gaat. Ik ga op zijn schouders zitten en Milo gaat weer rechtop staan. Ik kom helemaal boven de mensen massa uit en kan nu alles perfect zien. Ik zing ook zacht mee met Suzan en Freek, want heel hard mee schreeuwen durf ik niet. Ik geniet echt hiervan. Even geen nare gedachten meer. Gewoon normaal zijn.

MILO'S POV

We lopen weer richting onze kleedkamer. Juul zit nog steeds op mijn schouders. Ik heb het idee dat ze zich eigenlijk niet echt goed voelt, maar het niet durft te zeggen. De jongens en ik hebben het er al over gehad over gehad hou we haar gaan helpen om door deze tijd heen te komen. Wel hebben we besloten dat ze zelf moet komen als er iets is. Dat hoeven we haar niet te dwingen.

Er komen een paar fangirl naar ons toe lopen. "Mogen we op de foto?" vraagt een van de twee meiden. "Ja, kom maar" zegt Raoul. Ik kijk naar Juul. "Ik zet je even neer" zeg ik. "Oké is goed" zegt ze. Ik ga weer door mijn knieën en zet haar op de grond neer. "Moet ik de foto maken?" Vraagt Julia aan de meiden. "Ja graag" zegt het ene meisje. Ze geeft haar telefoon aan Julia. De meiden komen bij ons te staan. Juul maakt een paar foto's en geeft de telefoon weer terug. "Dankjewel!" Zeggen de meiden enthousiast. "Graag gedaan" zeg ik.

We lopen onze kleedkamer binnen. Robbie pakt meteen een nieuw biertje. "Iemand anders nog wat?" Vraagt hij. "Ik wil wel een biertje" zeg ik. Ik krijg een biertje aangereikt van Robbie. Heerlijk, dit. Een lekker pilsje. Nu alleen nog even klaarmaken en hopen dat ik niet al te veel ga gutsen.