This is a Game|Hyunlix|Daddyking

11☆

Oy verip yorum yapın loo🐢💫

Felix's pov;

Sabah yataktan kalktığımda ilk işim yüzüme bakmak oldu. Ve evet...Yüzüm gözüm şişmişti. Tabii gece ağlayarak yatarsam böyle olurdu. Ne bekliyordum ki

Hyunjinin evde olmasına imkan yoktu o yüzden biraz daha rahattım. Açıkçası öyle hissetmek istiyorda olabilirdim.

Aşağı kata indiğimde ise suratıma bakan biri bile yoktu. Ya cidden yüzüm hiç olmadığı kadar kötü gözüküyordu ya da Hyunjin yüzünden böyle bir role bürünmüşlerdi. En kötüsünden San hyung bile bana bakmıyordu.

Yavaş ve küçük adımlarla Soyeon noona'nın yanına gittim "Soyeon noona yemek var mı cidden çok acıktım. Ve siz neden bana bakmıyorsunuz?" Soyeon noona arkasını döndü ve sorularımı cevapladı

"Felix bey bugün kahvaltı yapmayacaksınız, Hyunjin beyin isteği üzerine. Konuşmamaya gelirsek o da aynı şekilde Hyunjin beyin isteği"

"Ne yapmamı bekliyormuş o zaman! Evde bir şey olduğumu var sanki!"

"Anlaşılan size bayağı bir kızmış. Onun haricinde odanıza biz çağırınca girmeniz daha doğru olur çünkü bugün odanız da temizlenecek"

"Bunu da Hyunjin söyledi değil mi!?"

Kadın kafasını onaylar biçimde salladı

"Hah! Şaşmamalı zaten!"

Kendimi salonun koltuğuna attım.

Gerçekten bu evde tek başıma hiçbir şey yokken kalmama nasıl imkan verebilir!? Kendisini bir odaya kilitlesek kafayı sıyırıp çıkar. Bana neden bunları yapıyor?

Ailemde beni umursamıyor. Umursasalar beni çoktan ararlardı ama onların beni unuttuklarına emindim. Onlar öyleydi. Para teklifi olunca evladım falan dinlemezdi. Kahretsin ki, Hyunjinde bunların ne istediğini çok iyi biliyordu lanet herif

Yine kafam geçmişe gitmişti. Eskiden evet hiç mutlu değildim belki ama beni mutlu eden birkaç şey vardı. Arkadaşlarım, o zamanki sevgilim.

Sevgilim beni terk ettiğinde benim için her şey bitmişti sanki... sanki ben o gittiğinden beridir nefes alamaz olmuştum. Benim için tamamen moral çöküşü olmuştu

Hiç sorunum yokmuşçasına bir de terk edilmek o zamanlar baya bir ağırıma gitmişti

Ama yine de beni o bataklıktan kurtaranlar arkadaşlarım olmuştu. Onlara ne kadar teşekkür etsem azdı. Şimdiye kadar beni çok aramak istediklerine emindim ama onlarında ailesi gayet katıydı

Mesela Jisung. Annesini, en değerlisini kaybetmişti. Ve kaybettiğinde sadece 12 yaşındaydı. Tabii ki herkes ona destek çıktı ben, diğer arkadaşları ve birkaç kişi daha. Ama her zaman bizim yanımıza geldiğinde ne kadar aciz olduğunu, artık onun için hayatın bittiğini, ona kimin bakacağını, kimin sahip çıkacağını anlatırdı.

Annesinin öldüğü ilk gece herkes Jisungların evindeydi bu haber en son Jisunga söylenmişti ve biz arkadaşları Jisung için oradaydık.

Bize bakınca daha çok ağlıyordu. Yıllar sonra anlattığına göre daha fazla ağlamasının nedeni bizim bir annemizin oluşuymuş. Onun ise annesinin artık olmadığını ve ona sahip çıkaçak kimsenin kalmadığını düşündüğü içinmiş

Bunu duyunca hepimiz yine çok üzülmüştük ama o günleri aşmıştı buna inanıyorduk, artık daha güçlüydü

Seungmine gelirsek o da hiç kolay şeyler yaşamamıştı. Onun da babası kötü bir babaydı. Her zaman şiddete başvururdu Seungmine hiç akla gelinmeyecek şeyleri yapardı.