GEÇMIŞTEN KALAN IZLER

KAÇALIM..........

Artık eve gelmiştik. Elimde ağaç falan yoktu. Ayağım vurulduktan sonra kötü bir şekilde ezilmiş yara almıştı. Yürürken bir az topalıyordum ve ayağım tam yere koyamıyordum. Mutfağa gittim ve bir bardak su doldurdum. Sonra salona geçib oturdum. Sudan bir kaç yudum alıp masaya koydum. Kartalda geçib yanıma oturdu. İkimizde sessizce oturuyorduk

- Ne yapacaksın? - Kartal birden sessizliği bozdu - Senin böyle sessiz kalman beni bir hayli korkutuyor doğrusu

- Niye? - Döndüm ve gözlerinin içine baktım - Belkide artık sessiz bir hayat istiyorumdur. Hiç bir şey yapmıycam. Kaldığımız yerden devam edicez hayata

- Çok korktum

- Neden?

- Öldün sandım

- Ben kolay kolay ölmem

- Öylemi? - gülümsedi

- Öyle - bende gülümsedim

- Oradan nasıl kurtuldun aklım almıyor

- Anlatırım bir gün

- Şimdi anlatsan

- Hayır. Her şeyin bir vakti vardır

- Kim o kurtarıcı gerçekten çok merak ediyorum

- Tanıştırcam vakti geldiğinde
- Tamam öyle olsun

Suyu masadan aldım ve içtim. Bardağı gidib mutfağa koydum ve geri gelib koltuğa oturdum. Bir süre sessizce oturduk. Birden sessizliği bozdum. Kartala döndüm. Gözlerinin içine bakarak:

- Gel buradan kaçalım - dedim

- Anlamadım - anlamaz gözlerle bana baktı

- Bir süreliğine bir yere gidelim. Kafamızı dinleriz. Hem kötümü olur? Bir az ortalıkta sakinleşir. Okulun başlamasına yakın döneriz. İstersen daha çabuk da döneriz ama buradan bir süreliğine ayrılalım. Başka şehire falan gidelim

- Neden Dark? Sen hiç kaçmayı sevmezsin. Hep sorunların üstüne giderdin. Şimdi noldu Dark? Anlat artık! Ne oldu?

- Bir şey yok - önüme döndüm. O ise hayla bana bakıyor ve ne olduğunu anlamaya çalışıyordu - İstemiyormusun?

- Ben yapamam Dark. Malesefki ben senin kadar cesur diyilim

- Kaçmak ne zamandan beri cesurluk oldu?

- Yapamam işte Dark. Kaçmak da cesurluk ister. Hem ben biliyorum gitsek bile döndüğümüzde yine rahat durmuycaksın

- İyi öyle olsun - sinirle koltuktan kalktım ve odama gittim

- Bak beni yanlış anladın! - arkamdan bağırdı - Dark!..........

Odama çıktım. İçeri girdim ve kapını kapatdım. Yere uzandım. Kendimi tavanı izliyorken buldum. Gözlerim yavaş yavaş kapanıyordu. Birden gözlerimi açtım. Sanki kendimde diyildim. Sanki hareketlerimi kontrol edemiyordum. Ayağa kalktım. Masamın üstündeki Kartalla fotarafımızı elime aldım. Tam yere atıb kıracakken kendimi bir şekilde tutdum. Elim havada asılı bir şekilde kalmıştım. Birden içeri Kartal girdi. Fotoğrafı yerine koydum

- Siniri artık içinde tutma! Görmüyormusun gitdikçe bu seni delirtiyor - dedi

Bir türlü kendimi ele alamıyordum. Birden balkona çıkan cam kapıya tekme attım ve camı çerçeveyi tekmelerimle indirdim. Kartal durmuş bana bakıyordu. Haylada kendimi tutamıyordum. Yerden büyük bir cam parçası aldım. Kartalın karşısına geçtim. Elimde cam olan elimi havaya kaldırdım tam Kartala saplayacakken ortalığı karanlık bürüdü. Gözümü açtığımda kendimi yerde buldum. Az önce uzandığım yerde. Kalktım ortalığa baktım. Hiç bir problem yoktu. Belliki girdikçe deliriyordum. Odaya girdikten ve yere uzandıkatan sonra olan hiç bir şey olmamıştı. Hepsi beynimin bana oynadığı oyundu sadece. Evet bu korkunçdu ama maalesef ki gerçekti.

Balkona çıktım ve dışarıyı izlemeye başladım. Kartalda kendi odasından balkona çıktı. Bana bakmaya başladı. Ona tarah döndüm bir az baktıktan sonra önüme döndüm. Onu gördüğümde az önce yaşanan olaylar aklıma geldi. Gerçek olmaması beni bir hayli sevindirmişti ama beynimin içi bu kadar karışık ve korkunç bir halde olması gerçekten beni korkutuyordu

- Karargaha gidelim - birden sessizliği bozdum

- Tamam............

Evden çıktık. Benim arabaya bindik. Arabayı o sürüyordu. Karargaha yol aldık. Yol boyu ikimizde ağzımızı açmadık. Aslında sorun onun buradan gitmeyi kabul etmemesi diyildi. Aslında sorun çok başkaydı. En esasıda benden defteri saklamasıydı ve yaşadığı halde kendini ölü gibi gösterip bana oynadığı oyundu