İNTİKAM TUTSAĞI

2.Bölüm

İNTİKAM TUTSAĞI 2.BÖLÜM

🔪

Arkamda bir katil vardı babamdan intikam almayı bekleyen ama benim yüzümden bunu başaramamış bir katil. Şimdi ise babamdan alamadığı intikamı benden alacağını söylüyordu.

Olaylar ard arda gelirken artık hiç bir şeyi düşünemez olmuştum. Katilin bıçak tutan elini tutarken  aklımı kaçırmış olmalıydım.

"Lütfen sadece 100 gün istiyorum." Arkamdan kıkırdar gibi bi ses çıkardı. "Ölmek üzeresin ve gerçekten benle pazarlık yapabileceğini mi düşünüyorsun"

"Lütfen ben... sadece babam yüzünden yaşayamadığım hayatı yaşamak istiyorum sadece 100 gün" sessizlik oldu. Soluğumu tutmuş bir şekilde katilin cevabını bekliyordum. Bu cevap boynumun hızla kesilmesi de olabilirdi ama öyle olmadı.

Boynumdaki bıçağı çekti. "100 günün var ama süren dolduğunda gelip intikamımı alacağım" aniden kolumda bir acı hissettim. Bıçakla kolumu sertçe çizmişti. "Kurbanımı öldürmenin sonuçlarından biri bu her gün gelip bir çizik daha atacağım ve bazı sürprizlerim de olacak elbette" başka bir şey demeden ortadan kayboldu.

Gerçekten birkaç saniye içerisinde kaybolmuştu lambalar yeniden yanmaya başlarken yerimden kalkmadım daha doğrusu kalkamadım. Sadece bir gün içerisinde tüm hayatım değişmişti.

Babamı öldürdüğümü de unutamam asla.

Az önce neredeyse öldürüleceğimi de.

Yatağımın yanına çömelirken kolumun acısını umursayamadım. Dizlerimi kendime çekip kafamı kollarımın arasına gömüp ağlamaktan başka bir şey yapamadım.

Gün ağırırken hala yatağın yanındaydım. Yerimden kalkarken kanla kaplı kolum dikkatimi çekti. Sadece bir çizik olmasına rağmen gece boyu kanamıştı. Banyoma geçip dolaptan ilk yardım çantasını çıkardım. Gazlı bezle kolumu temizlerken Lena'nın banyoya girdiğini farketmemiştim bile.

"Meridia bana yine kendini çizdiğini söyleme" ona bir katilin yaptığını söyleyemezdim elbette konuşmadan başımı salladım. "Bir daha bunu yapma her bir olay olduğunda bunu yapıyorsun bir gün... intihar etmeye çalışmandan korkuyorum" hızla ona döndüm. İntihar etmeyi şu zamana kadar düşünmemiştim bile sadece kendimi çizince acılarımın geçeceğini düşünüyordum.

Ama bu bir yalandı geçmiyordu sadece psikolojik olan acılara birde fiziksel acı ekleniyordu.

"Bunu asla yapmam" yanıma gelip kolumu sarmama yardımcı olduktan sonra banyodan çıktık.

"Lena ben korkuyorum polisler gelmez dimi. Ya tutuklanırsam" korku içime dolmuştu bir katildim artık ve ne yapacağımı bilmiyordum.

"Aslında korumalar dün babanın cesedini alıp götürdüler. Nereye götürdüklerini bilmiyorum ama artık korkmana gerek yok." dün gece boyu ağladığımdan aşağıda olan hiçbirşeyden haberim yoktu. Yatağıma otururken Lena da dolabımdan bana birşeyler çıkardı. O odadan çıkarken bende üzerimi değiştirdim.

Hemen ardından dün babamın mezarı olan mutfağa gittim. Her yer tertemizdi yerler silinmişti masanın hazırlanmış olduğunu farkettim. Masaya otururken ilk kez babam olmadan kahvaltı yapmıyordum ama ilk kez onun artık olmadığını bilerek kahvaltı yapıyordum. Yanıma Lena otururken sessizce kahvaltımı yapmaya başladım.

Ama mideme gitmiyordu hiç birşey, boğazımda takılıyorlardı. Bunu nasıl atlatacağımı bilmiyordu muhtemelen asla geçmeyecekti.

"Bunu söylemek belki doğru değil ama artık özgürsün Meridia özgürce dışarı çıkabilir okuyabilirsin." Aklım sadece cinayetle dolu olduğu için bunları düşünmeye vaktim olmamıştı bu olayı atlayıp normal bir hayat yaşayabileceğimi düşünmüyordum.