My heart calls out for you // Mibbie

10

Rob

De show in Zwolle was weer geweldig, ik heb weer een heleboel foto's gemaakt die ik nu aan het editten ben. We zijn alweer onderweg naar Groningen, nog een klein half uurtje en dan zijn we er.

Het licht moet worden aangepast, er moet een filter overheen, sommige plekken moeten donkerder of juist lichter en zo ben ik per foto bezig om het een perfecte foto te maken zodat ze die ook kunnen delen. Het zijn er ongeveer 70 per show, het editten duurt dus best lang als je elke foto perfect wil hebben.

Ik heb ook de rest van de foto's, die niet worden gedeeld, bij elkaar in een mapje gezet en die heb ik gedeeld met de jongens zodat ze die ook makkelijk terug kunnen vinden.

Milo zit naast me, hij heeft zijn hoofd op mijn schouder gelegd. Soms vraagt hij wat of gaat hij beter zitten, maar hij is vooral bezig met zijn telefoon. "Hoelang nog?" Vraagt hij mij, aangezien we net zijn vertrokken denk ik nog wel een uurtje. Ik lach door hem, eigenlijk is het wel een domme vraag, want we zijn letterlijk net 5 minuten onderweg. "Nog wel een uurtje." Zeg ik.

"Ik ga dan nog even slapen, denk ik." Zegt hij gapend en legt zichzelf neer op de bank. Zijn hoofd ligt nu tegen mijn benen aan en hij heeft zijn benen gestrekt. Het ziet er niet heel comfortabel uit, aangezien de bank veel te klein is om lang uit te liggen.
"Ga anders in dat bed liggen, ligt denk ik wat lekkerder." Stel ik hem voor. Hij maakt wat geluidjes, "Ga je dan mee?" Vraagt hij. Ik zie dat hij al bijna in slaap valt en heeft dus zijn ogen gesloten.

"Ja, kom." Zeg ik en sta op waardoor hij ook weer wakker wordt. Hij hijst zichzelf omhoog en loopt met me mee naar de achterkant van de bus. Het is een smal kamertje, wel heeft het een comfortabel tweepersoonsbed, die dan ook de hele ruimte zo goed als in beslag neemt, boven het bed hangen kastjes waar je je spullen in kan opbergen en voor het bed staat nog een kleine lange kast.

Milo kruipt al snel het bed in, ik volg hem en ga verder met het editten van de foto's. Wederom heeft Milo zijn hoofd op mijn schouder gelegd, maar nu heeft hij zijn been ook nog over die van mij gelegd. Het editten gaat sneller dan gedacht. Nadat ik de meeste foto's heb ge-edit, wat me dit keer maar een kleine 20 minuten kostte omdat ik de effecten voor de meeste foto's kon dupliceren, merk ik dat ik ook best moe ben.

De kamer is pikkedonker, er komt alleen ligt onder de deur vandaan. Het licht van mijn beeldscherm is ook erg vel en verlicht de kamer ook wel een beetje, maar voor de rest is het zwart. Van dat licht in een donkere kamer worden mijn ogen moe. Ik klap mijn laptop dicht en leg die weg, daarna kruip ik verder onder de dekens en val al snel in Milo zijn armen in slaap.

"Jongens.." Hoor ik zacht naast me, langzaam open ik mijn ogen. Ik moet even wennen aan het licht, aangezien de deur wagenwijd open staat en heel de kamer nu verlicht is. "We zijn er over 5 minuten." Zegt iemand, aan de stem te horen is het Matthy. "Oke, ik zal Milo wakker maken, dan komen we." Zeg ik en beweeg Milo zijn schouder heen en weer zodat hij wakker wordt. Matthy loopt vervolgens weg wanneer Milo wakker wordt.

"Hey, lekker geslapen?" Vraag ik hem wanneer hij zich heeft uitgerekt en de slaap uit zijn ogen heeft geveegd. Het enige wat hij doet is knikken en laat zich terug vallen op mijn schouder. Nog een minuutje blijven we zo liggen, allebei geen zin om ook maar een spier te bewegen.

"Kom, we moeten echt gaan." Zeg ik hem. Hij knikt, en stapt niet veel later het bed uit. Ik pak mijn laptop en telefoon en volg hem terug naar de andere jongens. Eenmaal in de kleedkamers maken we ons echt klaar voor de dag, ik doe wat gel in m'n haar en trek even een ander shirt aan. Daarna gaan ze weer soundchecks doen.

Zoals de voorgaande dagen bestellen we weer wat eten voordat de show begint, nu hebben we avond eten besteld. Pizza's en pasta's liggen verspreid over de tafel en het ziet er allemaal heerlijk uit. Ik heb zelf een pasta gekozen, Milo is voor een pizza gegaan waar ik nu al een paar hapjes van heb gehad, omdat ik spijt heb dat ik niet een pizza heb genomen.

"Succes Miel." Zeg ik hem en geef hem snel een knuffel, daarna loop ik weg om vanaf de grond weer foto's te maken. Het trappetje naast het podium leid me naar de grond waar vele fans staan. Ik hoor wat gejuich en gejoel, soms hoor ik mijn naam er zelfs doorheen.

Ik loop tussen de barricades en het podium door en wacht tot de jongens opkomen. "Rob! Mag ik een foto?" Hoor ik achter me. Met mij? Ik? Ze willen met mij op de foto? Waarom? Ik ben maar een fotograaf. Ik besluit het te negeren, misschien straks nog wel. Ik begrijp niet waarom ze op de foto willen met mij, ik ben lang niet zo speciaal en bekend als die jongens waarvoor al deze fans hier zijn.

Op de schermen aan de achterkant van het podium zie je een timer aftellen, van 10 naar 0. De mensen om me heen schreeuwen tellend af, dit is het moment dat ze opkomen, dat is me wel duidelijk. Ik doe snel mijn oortjes in, zodat ik geen gehoorschade krijg door de boxen.

Ik zie ze het podium oprennen en schiet er een paar foto's van. Hoe Milo al pratend het podium op rent en iets zegt van "Wat leuk dat jullie er allemaal zijn." Hoe Matthy zijn gitaar nog checkt en hoe Koen zich achter de drums zet.

Ik maak even oogcontact met Milo wanneer hij helemaal vooraan het podium staat. Hij geeft me een knipoog, wat me laat glimlachen. Ik schiet tegelijk wat foto's van het moment. Ik draai me om naar de crowd, veel mensen aan de barricade schreeuwen de teksten mee. Ik schiet wat foto's van een groepje meiden vooraan, daarna vervolg ik mijn weg naar het trappetje die me dit keer leid het podium op.

Zo schiet ik nog een uurtje foto's. Wat ik mooi vindt aan dit is dat, ondanks dat elke show hetzelfde is, de foto's er altijd anders uit komen, ik denk niet dat er een foto tussen zit die bijna precies op elkaar lijken.

In onze hotelkamer download ik de foto's gelijk naar mijn laptop, zodat ik net als de vorige dagen de foto's kan editten wanneer we onderweg zijn. Al heb ik daar morgen genoeg tijd voor, want we hebben een vrije dag. Ik weet niet of Milo en de andere jongens iets wilde doen, maar dat zien we morgen wel.

"Slaaplekker Milo." Fluister ik hem en kruip in zijn armen. "Slaaplekker Rob, ik heb morgen nog een kleine verassing." Zegt hij fluisterend terug. "Wat? Wat voor verassing?" Vraag ik hem verbaast, ik zet mijn armen onder mijn rug en hou zo mijn bovenlichaam omhoog om hem aan te kijken. Hij lacht, "Dat zie je morgen." Zegt hij en trekt me terug in zijn armen. Ik zucht diep uit, maar tevreden. Ik wacht het wel af.

"Slaaplekker." Zeg ik voor de laatste keer en sluit dan mijn ogen.
-
Ik heb eindelijk werk mensen 🙏🏻🙏🏻 maar ik moet wel soms 09 tot 17 werken, dat mag eigenlijk ook niet want daar ben ik nog te jong voor en idk waarom ze me inplannen. Ik denk ook niet dat ik dat fysiek vol hou maar we gaan het eerst maar proberen 😝.

Update, ik heb dus vandaag die 09 tot 17 dienst gedaan. Mijn voeten waren dood, zeg maar ik kon er niet meer op lopen. Dus ik kwam thuis en toen heb ik gegeten en toen ben ik op de bank in slaap gevallen van 18:00 tot 22:30 ofzo.