My heart calls out for you // Mibbie

12

Rob

Nog helemaal ontspannen van gisteren wordt ik wakker in de hotelkamer, Milo heeft me wakker gemaakt door me meerdere keren heen en weer te schudden. "We moeten even opschieten, we hebben een beetje te lang uitgeslapen." Zegt hij. Ik veeg de slaap uit mijn ogen, en sta daarna al snel op. 

Ik kleed me om, doe mijn haren snel en prop al mijn gebruikte spullen weer terug mijn koffer in. Ik rits hem dicht, wat niet heel makkelijk gaat aangezien hij prop vol zit. We checken uit en wanneer we bij de bus aan komen zit iedereen al te wachten. Zelfs Koen.. we zijn gewoon later dan Koen.

Ik moet de foto's van Groningen nog editten, dan kunnen ze die vandaag posten. Wel een dag te laat, maar dat maakt niks uit. Ik pak mijn laptop en begin met editten. Ik zit aan de tafel, Milo zit naast me een beetje ongeïnteresseerd op zijn telefoon aan het scrollen.

Ik kijk hem even aan, zijn haar is niet gedaan, dat is meestal zo aangezien ze zich in de kleedkamers klaarmaken, maar vandaag zit het toch net wat warriger. Hij leunt met zijn hoofd op zijn hand, zijn ogen gaan heen en weer en het lijkt alsof hij iets leest.
Ik ga met mijn hand door zijn haar heen wat hem laat opkijken, hij glimlacht, ik geef hem diezelfde glimlach terug.

"Moe?" Vraag ik hem, hij knikt en laat zich kort daarna in mijn armen vallen. Ik grinnik even van zijn spontane actie, maar omhels hem dan ook. Ik geef hem een snelle kus op zijn haar, waarna hij zich uit de knuffel trekt en me glimlachend van oor tot oor aankijkt. Ik lach om hem, "wat is er?" Vraag ik. "Niks." Antwoord hij, en al snel daarna voel ik een kus op mijn lippen.

"Heel cute jullie hoor, maar we zijn er bijna dus ik zal alvast je spullen in pakken." Zegt Koen die naast ons zit en bezig is met zijn eigen spullen in te pakken. We knikken.

In de kleedkamer ga ik door met de foto's editten, terwijl de jongens klaar worden gemaakt voor de dag.

"Hey, Robje." Hoor ik naast me en niet veel later hoor ik een diepe zucht en een hoofd die op mijn schouder belandt. Ik grinnik door de bijnaam. "Geen zin meer?" Vraag ik hem terwijl ik mijn filters doorsleep zodat ze ook op de andere foto's komen te staan. "Jawel, maar moe." Zegt hij. "Kan ik me voorstellen, je doet veel elke dag en dan wanneer je een vrije dag hebt regel je weer iets voor me waardoor je alsnog geen rust krijgt." Zeg ik hem. En dat zeg ik niet omdat ik ondankbaar ben, maar omdat ik hem al meerdere keren heb verteld dat hij van zijn vrije dagen moet genieten.

"Ik ben anders gister verschrikkelijk tot rust gekomen." Zegt hij en geeft me een aantal kusjes in mijn nek. Ik glimlach ervan.

Tijdens de lunch heb ik de foto's af weten te krijgen en zijn er weer een aantal gepost.

Mijn insta account is in een korte tijd heel wat gegroeid. Van 25k van een paar dagen geleden tot nu 367k, en het blijft elke dag nog groeien.

Ze maken hun soundchecks af en zo is het al weer tijd voor avond eten. Burgers en patat, daar komen we de avond wel mee door.

"Succes Miel." Zeg ik hem nog een keer, ik geef hem nog een snelle kus en zo loop ik naar de vloer. Ik heb een soort routine gemaakt voor mezelf. Aan het begin van de show begin ik met foto's maken vanaf de vloer, en tijdens het 5de liedje maak ik mijn weg naar de stage. Daar schiet ik gedurende de show mijn foto's en aan het einde maken we zoals altijd een groepsfoto met het publiek.

De show verloopt zoals gewoonlijk weer fantastisch. Zelfs ik werd een paar keer aangesproken toen ik op de vloer stond door fans, ze vroegen om een foto, ik had geen idee wat ik moest doen. Op de foto met mij? Waarom? Ik ben maar een fotograaf hoor. Toch heb ik het gedaan, ik had ook geen idee.

"Ik ben zo trots op jou hè." Zeg ik Milo wanneer we weer in de hotelkamer arriveren. Het is een prachtig hotel, de kamers zijn ruim en zien er modern uit, een grote douche, prachtig uitzicht en heerlijk eten heb ik gehoord. We slapen natuurlijk elke nacht ergens anders, maar deze vindt ik toch wel het mooist.

"Ik ben nog trotser op jou." Zegt hij en slaat zijn armen om mijn middel. We staan nog voor de deur, onze schoenen zijn net uit. Mijn armen leg ik om zijn nek heen en zo wiegen we even heen en weer. Zijn voorhoofd die rust op de mijne geeft me een veilig gevoel. Alsof dit zo had moeten zijn, alsof ik niet meer hoef te zoeken naar waar ik al zo lang naar opzoek ben..

Liefde. Liefde van iemand waarbij alles goed voelt. Tuurlijk ik heb andere relaties gehad, maar daar was vaak niet alles bespreekbaar. Er was vaak een awkward fase waar we allebei niet wisten wat me moesten doen of zeggen. Het was allemaal heel onzeker.

Bij Milo heb ik dat nooit gehad, het voelde gelijk goed. Alsof hij mijn persoon is.

"Slaaplekker Rob." Zegt hij wanneer we in bed liggen, ik voel een paar kusjes op mijn haar, maar ik draai mijn hoofd al snel bij en geef hem een lange kus op zijn lippen. Ik laat het express wat langer duren, want wat zou ik hem graag willen vertellen dat ik van hem hou, maar we zijn nog niet eens aan het daten en hebben gisteren onze eerste kus gehad. Ik vindt het daardoor een beetje snel gaan. Het is gewoon nog niet het moment.

"Slaaplekker Miel." Fluister ik en rust mijn hoofd vervolgens weer op zijn schouder. We vallen dezelfde manier als elke andere nacht in slaap. En wat voel ik me goed na vandaag.

-
Leuk deeltje om 02:00 in de nacht.

Ik ga Matthy en Rob ontmoeten zaterdag en ik ben eng nerveus. Nu al, en het is woensdag. Ik weet sinds zondag dat ik ze ga ontmoeten en ik ga oprecht dood denk ik.

Ik had dus mezelf aangemeld daarvoor, en ineens (toen mijn ex bsf langskwam om sorry te zeggen en opnieuw vrienden wil worden, wat ik niet wil, want im happy that she's gone. Oke dat was onnodige info maar boeie), kreeg ik een mail van "je bent uitgenodigd" enzo en ik dus helemaal schreeuwen, want ik had me aangemeld met de gedachte dat ik toch niet zou kunnen gaan want het is in Den Haag (het is 2 uur en 16 minuten rijden). Maar ik dus in de avond mijn vader appen van "ysu, je moet met mij mee." Nou ja zo zei ik het niet, maar dat bedoelde ik. En hij is fucking chill dus hij zei ja.

Bro ik wilde net hier neerzetten hoeveel hoofdstukken nog totdat het boek klaar is, en ik kom erachter dat dit deel over hun show in Den Haag gaat. Dat is zo toevallig want daar ga ik dus ook heen. What the fuck.

Maar goed, er komen nog 2/3 hoofdstukken en dan is het boek klaar. In de verhaallijn horen eigenlijk nog 4 shows, maar dat gaat lastig met schrijven, want het is moeilijk om het heel anders te maken dan de andere delen. Snap je? Want het is elke keer dezelfde show en ik kan moeilijk in elk hoofdstuk schrijven hoe Rob foto's maakt, want dan wordt het saai en ik heb al het gevoel dat dit boek aan de saaie kant is, maar ja.

Nou dat was mijn hele rant, tot de volgende!