«បម្រើស្នេហ៍» (ភាគទី:២២)
«កិច្ចសន្យា»
«........» ជុងគុកមិនតបសម្លឹងមើលមាឌល្អិតក្រោមទ្រូងមិនដាក់ភ្នែកបែកគេមួយពីរថ្ងៃហើយមានអារម្មណ៍ថារសាប់រសល់តែពេលបានជួបវិញហាក់សប្បាយចិត្តប្លែក
«អ្នក...អ្នកប្រុសលែងខ្ញុំ» ថេយ៍ប្រញាប់រើចេញតែមិនអាចនាយចាប់ដៃគេទាំងសងខាងត្រព័ទ្ធទៅលើផុតក្បាល អោនមុខមកបឺតមាត់គេភ្លាមៗ
«ហឹម...» នាយក្រហឹមពេលថេយ៍ប្រឹងគេចនាយចាប់ច្របាច់ថ្ពាល់គេជាប់បឺតយកៗរុញអណ្ដាតក្រេមយករសជាតិពីខាងក្នុងខាំអណ្ដាតបឺតទាញៗដូចមនុស្សអត់ឃ្លានថេយ៍សឹងដកដង្ហើមមិនចេញ
«ហ្ហឹក...អ្នកប្រុស» នាយលែងគេងើបដោះខោអាវខ្លួនឯងដោយកាយវិការញាប់ៗថេយ៍ចាប់ផ្ដើមញ័រខ្លួនភ័យលើសដើមដឹងពីបំណងនាយចង់រត់គេចតែមិនអាចនាយចាប់គេផ្ដួលទៅលើពូកម្ដងទៀតទាញកន្សែងគេដោះបោះចោលបង្ហាញកាយអាក្រាតស្រស់ស្អាតចំពោះមុខនាយសម្លឹងមិនដាក់ភ្នែកលេបទឹកមាត់ក្អឹកៗ
«ហ្ហឹកៗអ្នកប្រុសកុំអី» គេយំលើកដៃសំពះនាយកូនប្រុសនាយកំពុងបាស់នៅចំពោះមុខគេវាទាំងធំទាំងវែងរឹតតែធ្វើឲ្យគេខ្លាចជាមួយនឹងទឹកមុខមាំស្មើរបស់នាយ រាងកាយនាយមាំណាស់ទោះបីជាគេប្រឹងរើយ៉ាងណាក៏មិនឈ្នះដែល
«ឃើញមុខឯងហើយស្អប់ណាស់»
«ហ្ហឹក អឹម...» ពោលពាក្យស្អប់ពេញៗមាត់តែទង្វើនាយឃោឃៅដាក់រាងកាយគេណាស់នាយអោនបឺតជញ្ជក់មាត់គេ ស្របពេលជើងទាំងគូររបស់គេត្រូវនាយចាប់លើកដាក់លើស្មារមាំសាប់កូនប្រុសប្រឹងរុញលជាមួយរន្ធតូចចង្អៀតមួយនោះ
«អ្ហាយ...ហ្ហឹកៗឈឺណាស់អ្ហាស៎...» ថេយ៍ផ្ដាច់មាត់ចេញស្រែកទាំងភាពឈឺចាប់សម្លឹងមើលចំណុចផ្សារភ្ជាប់នាយបុកទម្លុះមួយកប់មិនថ្នាក់ថ្នមសូម្បីបន្តិចដឹងទេគេឈឺប៉ុណ្ណាកូនប្រុសនាយធំពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃមិនសមនិងរន្ធតូចចង្អៀតដែលទទួលយកមិនបាននោះទេគេសឹងតែដាច់ខ្យល់
«តឹងណែនសម្បើមណាស់ព្រះអើយ បន្ធូរអារម្មណ៍បន្តិចទៅ» នាយមិនបានខ្វល់ពីភាពឈឺចាប់របស់គេមានតែប្រឹងដោលសម្រុកដាក់ចូកដកចេញញាប់ៗលើសដើមថេយ៍អួលចំហមាត់ថ្ងូរក៏មិនចេញស្រក់ទឹកភ្នែកតាមកន្ទុយភ្នែក
ថេយ៍ប្រឹងបើកជើងឲ្យធំព្យាយាមសម្របតាមនាយខ្លាចភាពឈឺចាប់តែគេឈឺរហូតមិនស្រួលបន្តិចណាឡើយ ខ្លួនរលាក់យោលយោកទៅលើចុះក្រោមតាមកម្លាំងសម្រុកបុកទម្លុះមិនសំចៃចំហមាត់ថ្ងូរផងយំផងបើទោះជាចង់ហាមក៏ហាមមិនបាន
រាងកាយទាំងមូលត្រូវបាននាយគ្រប់គ្រងជុងគុកថើបប្រដេញពីម្រាមជើងរហូតដល់ថ្ងាស់រាងកាយមាឌល្អិតស្អាតណាស់ត្រជាក់ក្រអូបប្រហើរធ្វើឲ្យនាយឈ្លក់វង្វេងងប់ងល់ងើបក្បាលមិនរួចបាត់គេមួយថ្ងៃមិនបានប៉ះគេមួយថ្ងៃនាយនៅមិនសុខក្នុងខ្លួន
ផ្លាប់ៗៗ៚ផ្លាប់ៗៗ
«អ្ហាស៎ៗ...អ្ហើស៎ៗ» សម្លេងសាច់ប៉ះសាច់ថ្ងូចថ្ងូរក្រលួចបូកផ្សំជាមួយសម្លេងដំណក់ទឹកភ្លៀងខ្យល់ត្រជាក់បក់ផាត់រាងកាយអាក្រាតរបស់មនុស្សពីរនាក់កំពុងបង្កសង្រ្គាមយ៉ាងក្ដៅគគុកទោះមេឃត្រជាក់ប៉ុណ្ណាក៏មិនអាចបន្សាបភាពក្ដៅរងំក្នុងខ្លួនរបស់មនុស្សម្នាក់បានដែល
«អ្ហើស...អឹម..» បបូរមាត់ប៉ះគ្នាជុងគុកបឺតខាំទាញអណ្ដាតមាឌល្អិតផ្លាស់ប្ដូរទឹកមាត់មិនរអើមផ្អែមដូចទឹកឃ្លុំមិនចេះជិនណាយ ស្របពេលចង្កេះចេះតែសម្រុកដកចេញដាក់ចូលញាប់ៗមិនឲ្យអាក់សូម្បីមួយនាទីញាប់ជាងម៉ាសុីនទៅទៀត
«អ្ហា៎...អ្ហឹកអ្នកប្រុស» គេដកមាត់ចេញប្រឹងនិយាយឃាត់តែមិនអាចកន្ទ្រាក់ខ្លួនទទួលយកទឹកក្ដៅអុនៗកំពុងបាញ់បញ្ចូលក្នុងពោះរបស់គេ
«អ្នកប្រុសកុំបន្តអីបានទេហ្ហឹក» គេពេបមាត់និយាយសុំឯភ្នែកឡើងក្រហមហើយព្រោះតែយំរហូត
«មានសិទ្ធអីមកសុំយើង» នាយសម្លឹងមុខគេជាប់
«អ្នកប្រុសរំលោភខ្ញុំរហូតមក ទាំងដែលខ្ញុំមិនបានយល់ព្រម តើពេលណាទើបអ្នកប្រុសដោះលែងខ្ញុំទៅ»
«បំណុលមិនទាន់ដោះរួចកុំសង្ឃឹមថាយើងដោះលែងឯងឲ្យសោះ»
«បំណុល?? អ្វីទៅ??» គេលើកចិញ្ចើមមិនយល់ពីអ្វីដែលនាយនិយាយគេទៅជំពាក់បំណុលនាយតាំងពីពេលណា
«បំណុលដែលប៉ាឯងជំពាក់យើង ឯងត្រូវសងជំនួស!!»
«តើ...តើប៉ាខ្ញុំទៅជំពាក់អ្នកប្រុសតាំងពីពេកណា» គេញ័រទ្រូងទទ្រើកពេកឮរឿងបំណុលខ្លាចថាលោកប៉ាមានរឿងដូចកាលមុនគេចាំមិនភ្លេចទេលោកប៉ាត្រូវគេវាយជាច្រើននាក់ព្រោះតែបំណុល
«ថ្ងៃនេះ!! យើងបានសងជំនួសប៉ាឯងហើយបំណុលទាំងប៉ុន្មានឯងត្រូវសងជំនួស លុយក៏ច្រើនណាស់ដែលបើឯងមិនសងជីវិតប៉ាឯងក៏មិនធានាដែល»
«អត់ទេហ្ហឹកៗ អ្នកប្រុសចង់ធ្វើអ្វីខ្ញុំក៏បានតែកុំទៅធ្វើអ្វីប៉ាខ្ញុំឲ្យសោះ»
«បំពេញភារកិច្ចឲ្យល្អ ហើយត្រឡប់ទៅភូមិគ្រឹះចនវិញប៉ាឯងនិងរួចខ្លួន»
«ខ្ញុំ...ហ្ហឹកខ្ញុំព្រម»
«ល្អ»
