Blue Lock x Reader | Chigiri x Reader

1. Bölüm : Blue Lock

Oy+yorum🥹🥹

İyi okumalarrr^^

~~~

Yatağımda uzanmış, günlük haberleri okuyordum telefonumdan. Hepsi de klasik şeylerdi. Haberlerden sıkıldığım için, Akane'yi aradım. Akane, ortaokulda tanıştığım arkadaşımdı ve tek arkadaşımda diyebilirdim. Dışarı çıkıp hava alsam, fena olmazdı herhalde?

Akane, dördüncü çalışta açtı. "Efendim, Miura-chan?"

"Akane, dışarı çıkalım mı? Yine sevgilinmiş gibi davranabilirim, millete hava atarsın. Ne dersin?"

"Üzgünüm Miura-chan. Müsait değilim bugün, ev işleri ile uğraşıyorum."

"Tamamdır, görüşürüz." Deyip, telefonu yüzüne kapattım. Ev işlerinden nefret ediyordum. Ev işlerinden kaçmak içinde her türlü spora başvurmuştum. Sadece ev işleri değildi tabii ki. Basketbol,yüzme,karete ve son olarakta futbol.

Basketbolu hiçbir zaman doğru düzgün oynayamamıştım ve sonuç olarak bırakmıştım.

Yüzmede iyiydim fakat bir süre sonra sıkılıp bıraktım.

Karetede ise, söylemeye bile gerek yok. Berbat bir deneyimdi. Maçım bile olmuştu ama maç sırasında sinirlenip karşımda ki kızın kolunu kırmıştım.
O da yanlışlıkla olmuştu. Sinirden işte... yanlışlıkla sayılır.

Futbola ise 3 yıl devam ettim ve hala ediyorum. Fakat sadece yedeklerdeyim. Kız olduğum içindi bu büyük ihtimalle. Zaten pek umrumda sayılmazdı. Okul değişmeden önce, futbolu iyi oynayan iki arkadaşım vardı. Arada sırada onlarla oynuyordum. Fakat dediğim gibi, okul değiştirmiştim.

"Akito! Senin için bir zarf geldi."

Annemin sesini duyunca, oflayarak yerimden kalktım. Kim bana zarf yollamış olabilirdi ki? Merdivenlerden aşağı inip, annemin yanına gittim.

"Hani, zarf nerede?"

"Al, Akito. Sana gelmiş."

Zarfı elime alıp açtım. Okuduktan sonra mutlulukla gülümsedim. Ev işlerinden ve evden kaçmak için mükemmel bir fırsat bulmuştum!

"Blue lock... Ha?" Diye fısıldadım.

Şans ayağıma gelmişti. Ne olduğu önemli değildi benim için. Ev işlerinden ve evden kaçsam yeterliydi.

~~~

Adrese gelmiş, karşımda ki binaya bakıyordum. Derin bir nefes alıp, içeri girdim. Beklemediğim şekilde kalabalıktı. Burada kaç kişi vardı acaba?

"Sıkıldım!" Diye bağırdığımda, herkes bana döndü ve bir anlığına gerildim. "Ah, üzgünüm." Dedim gerginlikle.

Bu kadar kişi bana bakınca tabii ki gerilirim!

Garip garip sesler çıkaran birisini duyunca, karşıya baktım. Bizi davet eden bu muydu acaba?

"Tebrikler, işlenmemiş elmaslar."

Adamın olduğu yerde ışıklar açılınca, söyleyeceklerini merak edip dinlemeye başladım.

"Sizler, kendi ölçüt ve taraflı kararlarıma göre seçtiğim, 18 yaşın altında 300 forvetsiniz."

300 kişiydik yani? Bayağı fazlaymış.

"Ben de Ego Jinpachi'yim. Japonya'nın Dünya Kupası'nı kazandığından emin olmak için seçilmiş kişi."