Zambağa Birikmiş - [ SunaOsa ]

- Sekizinci Bölüm: Kaçışı Olmayan Cehennem -

Bu bölüm, tamamen geçmiş odaklıdır. İkizler ve babaları arasındaki durumun daha iyi anlaşılması için böyle bir bölüme ihtiyacımız olduğunu düşündüm.
.
.
.

🎼 Daddy Issues (Remix) - The Neighbourhood 🎶

• • •

Okuldan bu kadar erken alınmak, Osamu'nun alıştığı bir durum olmamıştı hiçbir zaman.

Derste nöbetçi öğrenci ismini söylediğinde ve velisinin orada olduğundan bahsettiğinde, aynı zamanda sıra arkadaşı olan ikizi ile kısa bir bakışma yaşamışlardı. O gün psikiyatri randevusu yoktu, neden bu kadar erken gelmişlerdi? Neden sadece o alınıyordu?

Atsumu'nun onun okulda kalmasının haksızlık olduğuna dair homurdanmalarını dinlerken çantasını topladı Osamu. Ceketini de koluna astı ve kardeşi ile vedalaştıktan sonra öğretmeninin izni ile okuldan çıktı.

Babasına uzaktan baktı bir süre. Arabasına yaslanmış, az önce dudakları arasında olan sigarayı işaret ve orta parmakları arasında sıkıştırmıştı.

Ona araba sürme konusunda güvenmezdi Osamu, başka şeylerde de güvenmediği gibi. Şu an alkollü olmadığının bir garanitisi yoktu.

Babasının elindeki kâğıtları okuduğunu fark etti. Acaba iş ile mi ilgiliydi? Ama işi varsa onu neden okuldan almaya gelmişti ki?

Babası ile göz göze gelmesi, Osamu'nun gerilerek yutkunmasına sebep oldu. Çantasının kollarını sıkı sıkıya kavradı ve başı eğikken yavaş adımlarla ona doğru ilerledi.

Adam hiçbir şey söylemeden sürücü koltuğuna ilerleyip oturdu. Yanındaki yolcu koltuğuna elindeki kâğıdı, sigara pakedini ve telefonunu koyarken Osamu da arka koltuktaki yerini alıp kemerini takmıştı.

İtiraf etmeliydi, babası seslerden ve gördüklerinden çok daha korkutucuydu.

On beş dakika geçti. Babası konuşmuyordu; arada bir dikiz aynasından oğluna bakıyor, gözlerini devirip tekrardan yola çeviriyordu bakışlarını.

"Nereye gidiyoruz?" diye sordu Osamu, sonunda. Sanki cevap almayı beklemiyordu.

"Görürsün." diye yanıt verdi babası. Yolculukları, yaklaşık kırk beş dakika sürmüştü. Nihayet büyük bir binanın önünde durduklarında, Osamu burasının ne olduğunu anlamak ister gibi cama yapışmıştı.

"İn." dedi babası tok bir sesle. Kendisi de koltuğa yerleştirdiği eşyalarını almış, arabadan inmişti.

Babasının sözünü uslu uslu dinledi Osamu, onu kızdırmak istemezdi. "Çantamı alayım mı?" diye sordu. Orta yaşlı adam, başını iki yana sallayarak reddetti.

Çantasını arka koltuğa yaslayan Osamu, arabanın kapısını kapattıktan sonra büyük binaya doğru yürümeye başlamış babasının peşinden gelmeye başladı. Arada bir etrafına bakıyor, içini kaplayan sıkıntıyı görmezden gelmeye çalışıyordu.

"Kaç."

"Kendini kurtar."

"Seni öldürecek."

Beyninin en derinlerinden gelen, farklı tonlardaki seslere karşılık yüzünü buruşturdu Osamu. Sanki koruyabilirmiş gibi babasına yaklaştı olabildiğince.

"Ona yaklaşma, bu bir tuzak."

Güvenliğe geldiklerinde, yetkili kişilerle görüşmek istediğini söylemişti babası. Birkaç şey daha söylemişti, ama Osamu'nun duyamayacağı kadar kısık bir tondaydı. Ziyaretçi kartlarını aldıktan sonra eşyalarını bırakmışlar, binaya doğru yürümeye başlamışlardı.