Kütüphane

- VAKT-I VİFAK -

İyi Okumalar 🎀

- YAZARDAN -

- Zeynep Hanım, bir sorun mu var?

Zeynep soruyu nasıl soracağını bilmiyor, öylece Cüneyd'e bakıyordu. En sonunda kendini toparlayıp konuşmuştu.

- Şey.. Siz gelmeden önce başımda annem ve Sadi Hüdayi Efendi vardı. Çıkmadan önce de sizin geleceğinizi ve bana mühim bir konudan bahsedeceğinizi söylediler.

Cüneyd kızın bu denli merakını görünce bıyık altından gülümsemişti. Cüneyd, Zeynep bu gülümsemeyi farketmez sanıyordu ama Zeynep farketmişti. Hemen kendine gelip gülümsemesini sildi. Ardından ciddi bir şekilde konuya girdi.

- Zeynep Hanım, söyleyeceklerimi iyi dinleyin. Sakın yanlışta anlamayın. Mürşid Efendi bir karar aldı, senin için.

Diyip susmuştu. Çünkü Zeynep'e bunu nasıl açıklayacağını bilmiyordu. Zeynep bunu farkedince devam etmesini söyledi.

- Cüneyd Efendi bahsedeceğiniz konu neyse çekinmeyin lütfen, devam edin.

- Şöyle ki Mürşid Efendi bir şekilde Ferhatla konuşmuş onu ikna etmiş seni boşaması için. İkna da olmuş. Ama baban yerinde durmayıp bir şekilde seni tekrardan gizliden Ferhatla evlendirebilir. Bizim ruhumuz bile duymaz. Bu yüzden de Mürşid dedem senin benimle evlenmeni teklif ediyor. Kabul ediyor musun?

Cüneyd cümlesini bitirince başını eğdi. Zeynep'in konuşmasını bekliyordu.

Zeynep Cüneyd sustuktan sonra oda başını utançtan eğmişti. Ne diyeceğini bilemiyordu. Tekrardan aynı şeyleri yaşamaktan korkuyordu. Ya tekrardan o gece tekrarlanırsa?

- Korkuyorum.

Zeynep ağzını açmış içinde oluşan duyguyu çekinmeden durgun bir şekilde başını kaldırmadan söylemişti.

Cüneyd kızın verdiği cevapla birlikte başını kaldırmış öylece bakmıştı genç kıza. Gözleri şaşkınlıkla hüzün arası bir duyguyu barındırıyordu. Sevdiği kız kendisinden korkuyordu.

- Benden mi, evlilikten mi?

Zeynep'in gözü dolmuştu. Ağlamamak için kendini zor tutuyordu. Başını kaldırıp dolu gözlerle Cüneyd'e baktı.

- Cüneyd sen orda yoktun! Görmedin, bilmiyorsun!

Zeynep gözyaşlarını tutamamıştı. Hem ağlıyor hemde Cüneyd'e bağırıyordu.

Zeynep aslında bunları isteyerek yapmıyordu. İsteyerek bağırmıyordu, ağlamıyordu.Zeynep travmayı yeniden yaşıyordu.

Cüneyd genç kızın bu tepkisini beklemiyordu. Daha sakin daha sessiz bir şekilde konuşmasını bekliyordu. Ama öyle olmamıştı. Üstelik ona Cüneyd demişti. Cüneyd Efendi diye seslenmemişti.

- Zeynep Hanım, sakin olun.

Zeynep'in elleri titremeye başladı. Aklı sürekli ona o geceyi hatırlatıyordu. Şuan gözünün önünde Cüneyd'i değil Ferhat'ı görüyordu.

- S-sen.. Git! İstemiyorum seni burda! Allah belanı versin, istemiyorum seni! Git!

Cüneyd bu sözler karşısında donakalmıştı. Sevdiği kız ona bağırıp çağırıyor üstelik onu yanında istemiyordu.

Zeynep'in ağlayışları hıçkırıklara dönüştü. Elleri deli gibi titriyor, hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.

Zeynep'in hıçkırıklarını duyan doktor, hemen odaya girmişti. Hemen Zeynep'e zorda olsa sakinleştirici iğne yapıp uyutmuştu.