İlk Aşkın Günahı

10.bölüm: yaralanan

İlk Aşkın Günahı
10.Bölüm: Yaralanan

Tişörtümün altında ki iz’e temas etti elim. Toprağını okşadım, mezar taşını okudum. Kaç mezar taşı okusam seni unuturdum?
''Anne, beni neden hiç sevmedin?''

Siz hiç ölümü tattınız mı?
veya bir ölüyle baş başa kaldınız mı?
yirmi iki saat annemin cesedi ile baş başa bir evde oturdum. Kimsem yoktu, babam bana kimse olmadı zaten.
babam hep vardı ama hiç yoktu.
14 yıl önce.

''Baba, elma şekerimi şimdi açabilir miyim?'' lunaparktan çıkmış eve yürüyorduk. Benden neşelisi yoktu.

''Evde aç kızım. Düşürürsen yenisini alamam.'' Ona yalnızca başımı salladım. Eve girdik. Annem evde miydi emin değildim.
Yatak odasından saçları dağınık annem çıktı. Yeni uyanmış olmalıydı.

''Günaydın anne, bu gün babamla ne yaptık biliyor musun?''
cevap vermedi. Hatta bu durum umurunda bile olmadı. Karşıma geçti ve oturdu. Babam günün yorgunluğunu atabilmek için hızlıca banyoya girdi. Annem elimde ki elma şekerine baktı. Ardından tekrar önüne döndü
Elma şekerimi açtım ve yavaş yavaş yemeye başladım.

Annemin gözleri ara ara benim elime takılı kalıyordu. Yavaşça ayağı kalktım. Minik adımlar ile yanına gittim. ''anne,'' dedim gözlerine bakarak.
''beni neden sevmiyorsun?'' Yüzüme baktı. Tiksinir gibiydi. Nefreti gözlerinden okunuyordu. Yalnızca gözlerine baktım. Elimi tuttu, sıkıca tuttu. ‘’anne, canım yanıyor.’’ Umursamadı, daha sıkı tuttu. ‘’benden ve hayatımdan uzak dur.’’ Dedi. Ağlamak istedim fakat kendimi tuttum.

Eğer orada ağlarsam babam ve annem yine kavga ederdi. Annem beni her ağlattığında babamla çok büyük kavgalar ederlerdi, hatta bazen babam anneme vururdu. Annemi seviyordum, canı yansın istemezdim.
‘’Ben sana ne yaptım ki?’’ diye sordum. ‘’seni üzdüm mü anne? Özür dilerim. Bilerek yapmadım. Affetmeyecek misin beni?’’ gözlerinde bir yumuşama dahi olmadı. Ben tuttuğu elimi ittirdi. Bedenim bu sarsıntıya daha fazla dayanamadım, yere düştüm. Elimde ki elma şekeri de benimle beraber yere düştü.

Annem önce yanında ki ilaç kutusuna baktı. Boynunu çıtlattı. Ayağı kalkıp üzerime yürüdü, gözlerinden yaşlar süzülüyordu. ‘’Bıktım senden, öl artık. Ne olur öl artık…’’ yanıma eğildi, saçlarıma tutundu. Bağırmak istedim ama bağırırsam babam anneme kızardı. ‘’Anne lütfen yapma,’’ dedim sessizce. Beni umursamadı. Saçımdan sürükleye sürükleye mutfağa kadar getirdi.
‘’anne bırak saçımı lütfen,’’ dedim, yine umurunda olmadı. Büyük bir hırsla çekmeceyi açtı ve bir ekmek bıçağı çıkarttı. Saçlarımı tutan eli beni iyice geriye ittirdi. Sırtım duvara çarptığında ağlamaya başladım, artık dayanamıyordum.

‘’Bıktım senden artık, her şey senin yüzünden oldu.’’ iyice yaklaştı bana. ‘’Her şey daha farklı olabilirdi,’’ gözlerinden hala yaşlar akıyordu. ‘’anne, ağlama’’ dedim yalnızca. Bıçağı bana iyice yaklaştırdı, eli kaydı ve karnıma ufak bir kesik attı. Dayanıp susmak istedim ama yapamadım. Sessiz olmaya çalışarak acıyla bağırdım. ‘’Bitsin artık,’’ dedi. Ağladım, gözlerine bakıp yardım diledim, beni görsün istedim. Beni  bu kez görsün istedim. Her zaman beni seveceğine, bir gün seveceğine olan inancım tamdı, bu gün burada her şey yeniden var olsun istedim. ‘’anne!’’ dedim acı ile, karnımdan kanlar süzülüyordu.

Annem bıçakla daha da yakınıma gelirken keskin bir silah sesi donup kalmama sebep olmuştu. Annem yere yığılınca arkasında ki babama baktım. ‘’Kızıma bir daha dokunamayacaksın..’’ dedi. Silahı yere attı, ‘’Evden çık ve bir daha gelme,’’ dedi bana bakarak. Ardından arkasını dönüp gitti.