Married to Mr. COLD HEARTED??!

X : My Partner is..

Chapter Ten

Liana's POV

"Ace wala na tayong dapat pag-usapan pa. Nangyari na ang dapat na mangyari. We can't change the past."

Wala naman na talagang magagawa ang kahit na sino para mabago pa ang nakaraan. Lahat ng sakit na naidulot sa atin nito ay mananatili sa puso natin. Lahat ng sakit, nag-iwan na ng lamat na panghabang buhay nating dala dala.

"Tama ka. We can't change the past but we can change the future. Just let me explain everything. Just one chance. I'll earn your trust again. Just give me another chance."

Will I give him a chance?

"No, Ace. I'm not ready to take another risk. My past is too painful for it still have an effect even on my future."

He holds my face and make me look at him in the eyes. Then, he wipes away my tears that fell on my face. His hands were soft and warm. It made me feel comfortable and secure. This is one of the things he does that I missed.

"Alam mong wala akong magagawa nung araw na isinama ako ni Dad sa Europe. I had left with no choice but to go with him. When my Dad and Mom got separated, pinapili nila ako kung kanino ako sasama. And alam mong si Dad ang pipiliin ko."

Yeah. I remember that day. That's the first time I saw him cry and very vulnerable.

"That's not the issue here, Ace. It's the fact that you didn't tell me you're leaving out of the country. And you didn't even bother to say goodbye. You just left me without any words!"

Napatungo siya habang ako naman walang tigil na tumutulo ang luha. Masakit kasi. Masakit na iwanan ka ng taong akala mo kahit kailan hindi ka iiwan.

"I can't say goodbye. I can't hurt you."

What?! That's bullsh*t?!

"Tingin mo ba hindi ako nasaktan sa ginawa mo! Sh*t naman Ace. Mas masakit pa yung ginawa mong pag-iwan sa akin ng walang paalam."

"Ayoko magpaalam kasi alam ko namang magkikita pa tayo!! Sharrie alam mong babalikan kita anumang mangyari. "

"Kung dati mo pa sinabi Ace, baka naintindihan pa kita. Baka sakaling maniwala pa ako. Pero ngayon, kung kailan nakasakit ka na, saka mo sasabihin ang mga ganyang bagay. Ewan ko lang kung maniniwala pa ako sa bawat salitang sinasabi mo."

Muli niyang hinawakan ang mga kamay ko pero mas mahigpit na ngayon. "Please forgive me."

"I don't know if I could ever forgive you or kung sakali mang mapapatawad nga kita, hindi ko pa alam kung kailan. Tiwala kasi yung sinira mo Ace. Tiwala na kahit kailan hindi ko pa naibigay sa iba."

Unti unti akong kumawala sa kapit niya sa akin. At hindi ko na siya tinignan pa.

"Gusto ko ng pumasok sa school."

"Sharrie." Sabi niya ng may pagsusumamo.

"Now!"

Napabuntong hininga na lang siya at sumuko na. Pinaandar na niya ang kotse pabalik ng university. Habang nasa biyahe, ramdam ko pa rin ang tensyon pero ni isa sa amin wala ng nagtangka pang magsalita.

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

Jarred's POV

Three subjects had past pero hanggang ngayon wala pa rin si Brat. Ilang minuto na lang at magla-lunch break na.

Aish! Bakit ba ang bagal ng oras kapag may inaantay ka pero ang bilis maman kapag nag-eenjoy ka?! Kaasar naman! Asan na ba kasi si Brat!

*Bell