O beni öldürücekti. Gözünü kırpmadan, çığlıklarımı keyifle dinlerken ve kanıma vahşice bakarken. Ondan kaçamazdım ondan kimse kaçamazdı. Çünkü o bir katildi.
Ve şimdi beni öldürmeye gelmişti.
"Nasıl bir ailen var çilli?" Dedi sert bir sesle. Yutku...
Okuduğunuzda oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Her zaman mutlu olursak bu hayatta hayal Kuracak ne kalır?"
~Dostoyevski
☠☠
Bazen diyordum, kendime soruyordum. Bu evde, bu ailede bilmeyerek birisine bir şey mi yaptım? Büyük birşey yapmış olmalıydım. Yoksa babam niye benim yüzüme bakmasın, annem niye bana diğer kardeşlerime yaklaştığı gibi sevgiyle yaklaşmasın? Bana verilmeyen değer hep başkalarına veriliyordu. Annem kardeşlerime, babam ise kabullenmem biraz zor olmuştu ama babam şirketteki çalışanlara bile özenle yaklaşırken bana niye böyle yaklaşıyordu.
Ne kadar bunları düşünmemeye çalışsam da hep zihnimin bir köşesinde duruyordu. Özelliğim buydu kafama birşey takıldığı zaman tam takılıyordu. Ve ben içten içe hep kendimi yiyiyordum öyle ki bazen düşünmekten uykuya bile dalamıyordum. Düşünüyordum ne yaptım da böyle bir muamele görüyordum. Ama sonra aklıma geliyordu ben birşey yapmamıştım, ben aileme hiçbir şey yapmamıştım.
Onlarda bir şey vardı.
Küçükken annem ile babam benimle ilgilensin diye türlü türlü şebeklikler yapıyordum. Yaramaz bir çocuktum Her çocuğun olduğu gibi. Yerimde durmazdım hep birşeyler yapardım. Hatta bir ara dozu o kadar aşmıştım ki annemden değil babamdan sıkı bir azar yemiştim. O azarı hayatım boyunca unutmazdım, unutamazdım da.
"Akşama davet var herkes ona göre hazırlansın." Babamın sözleriyle başımı tabağımdan kaldırıp ona baktım. Bakışları bendeydi ve bu bir tık şaşırmama neden olmuştu.
O benim yüzüme bakmazdı.
"Özellikle sen Mina. Diğer davetlere kıyasla daha özenli hazırlanmanı istiyorum." Kaşlarım çatıldı. Niye daha özenli hazırlanmalıydım ki?
"Neden?" Tabağındaki yemeği yemeye devam etti. Zaten yüzüme çok bile bakmıştı.
"Akşam Berkay'la vakit geçireceksin." Sözleri netti.
"Neden baba?" Son söylediğim kelimeyle yüzünü bana tekrar çevirdi. Çenesi kasılmıştı.
"Evlilik çağın geldi ve geçiyor bile. İkinizin evlenmesi hem sizin yararınıza hem de benim işime yarayacak." İçimin parçalandığını hissettim. Söylediği sözler birer bıçağa dönüştü ve kalbime battı. Bu kadar mı gözünde yoktum? Dolan gözlerimi saklamak için başımı önüme eğdim. İstediği beni Berkay'la evlendirip bu evden göndermekti. Özellikle Berkay'la çünkü onun nasıl biri olduğunu biliyordu.
