𝗦𝗲𝗮𝘀𝗼𝗻𝘀 𝚠𝚒𝚝𝚑 𝕪𝕠𝕦

𝑪𝑯𝑨𝑷𝑻𝑬𝑹 6🍂

Nang makauwi ako, sinubukan kong itago ang sakit na nararamdaman ko. Nakita ko si Mama na naghihintay sa akin sa balkonahe, ang mukha niya'y puno ng pag-aalala. Nag-atubiling lumapit ako sa kanya,

Pagharap ko kay Mama, ngumiti ako at humingi ng paumanhin sa pag-aalala niya.

"Pasensya na, Mama," sabi ko nang mahinahon.

"Hindi ako nakauwi ng maaga dahil hindi ko po napansin ang oras at wala rin pong signal ang phone ko kaya hindi ako nakatawag, Mama."

Tinignan niya ako nang may pag-aalala, habang ang kanyang mga mata'y dumadampi sa akin.

"Talaga bang okay kalang, anak?"

Tumango naman ako, pilit na pinapanatili ang kalmadong boses.

"Oo, Mama. Pangako po."

I felt bad for not telling everything. But for now, I kept my feelings hidden, hoping to spare Mama from the pain I couldn't explain yet.

I asked Mom if she had gone to bed already, and I felt guilty when she said, "Naghihintay ako sa'yo." I hugged her tightly, tears rolling down my face.

"Mama," hirap na sabi ko, "pasensya na kung nag-alala ka."

Malumanay ang kanyang boses nang tanungin niya ako,

"Ano bang nangyari, anak?"

"I..." I hesitated, unable to find the words to explain. "I just missed you," I finally managed to say, burying my face in her shoulder.

Mama held me tighter, her embrace warm and comforting. "I missed you too, anak," she whispered softly, her voice filled with love and understanding.

Pagpasok namin, sinabihan ako ni Mama na magpalit at tinanong kung gutom ako dahil ipagluluto niya ako. Sinabi ko na busog na ako, at inirekomenda ko na magpahinga siya dahil matutulog na rin ako pagkatapos magpalit. Tumango si Mama, niyakap ako, at pumasok na sa kwarto.

In the bathtub, I scrubbed hard my skin, tears running down my cheeks. No matter how much I scrubbed, it couldn't erase what had happened. The soap slipped away, and I stared as it disappeared down the drain. Each scrub felt like I was trying to clean not just my skin, but my mind from the upsetting events of the day.

I hated myself for being so reckless, it felt like everything was my fault.

I stood still, feeling sore between my legs. I walked over to the table where the mirror was. I picked up the hairdryer and switched it on, its noise breaking the quiet in the room. When I looked into the mirror, I gasped.

Putting down the hairdryer, my hands shook a lot. In the mirror, I saw my troubled face and eyes full of memories I wanted to forget. The mark on my neck throbbed, reminding me of a mistake I made.

With a deep breath, I turned away from the mirror. I searched for something anything to hide the mark. My fingers searched through bottles and boxes until I found concealer, hoping it would be enough to mask the evidence of a night I couldn't undo.

As I covered the hickey with makeup, trying to hide it, I felt really sad. Each brush stroke felt like I was trying to erase not just the mark but also the memory it reminded me of. But no matter how much I tried, I couldn't completely hide the faint outline, reminding me that some mistakes leave more than just a visible mark.

Pagkatapos kong takpan ito ng concealer, humiga ako sa kama at tahimik na tumingin sa kisame, umaasang makalimutan ang mga alaala na paulit-ulit na bumabalik.

Tahimik ang kuwarto maliban sa mahinang hum ng air conditioner. Isinara ko ang mga mata ko at hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako.

Nang pagkagising ko, napagtanto kong wala pala akong work ngayon, kaya medyo nakahinga ako nang maluwag. Ang bigat ng mga pangyayari kagabi ay patuloy na sumasagi sa aking isipan.

Nahiga ako sa kama ng ilang oras pa, nakatitig sa kisame habang ang liwanag ng araw ay pumapasok sa pamamagitan ng mga kurtina, bumubuo ng malambot na mga hugis sa mga dingding. Ang katahimikan ng kuwarto ay bumabalot sa akin, nagbibigay ng pansamantalang ginhawa.

Isang buntong-hininga ang pinakawalan ko, bago unti-unting bumangon. Nakaramdam ako ng pag-aalanganin sa pagbangon mula sa kama, ngunit alam kong kailangan ko nang bumangon dahil alam kong gising na rin si mama ngayon.

Itinulak ko palayo ang kumot, itinaas ang mga binti at unti-unting bumangon. Napahawak ako sa aking leeg. Ang marka sa aking leeg, na ngayon ay halos hindi na makikita sa ilalim ng natitirang concealer.

Nang bumaba ako sa hagdanan, bumungad sa akin ang amoy ng almusal habang papunta ako sa kusina kung saan naroon si Mama, nakatuon sa pagbaligtad ng mga pancakes.

"Mama," bati ko nang marahan.

She turned towards me with a warm smile, "Good morning, Anak. Did you sleep well? tanong ni Mama.

"Good morning, Mama. Opo, maayos naman po ang tulog ko," nakangiting sabi ko kay Mama at hinalikan siya sa pisngi. Ayaw kong ipahalata kay Mama ang bigat ng iniisip ko.

Bahagyang kumunot ang noo ni Mama, parang hindi kumbinsido sa sagot ko,

"Okay ka lang ba talaga, anak?"

Binilisan ko ang pagtango, at ngumiti ulit kay Mama habang tinulungan ko siya sa pagluluto para makaiwas lang sa tanong niya.

Habang nasa mesa kami at kumakain, parang normal na araw lang at nag-uusap kami ni Mama tungkol sa party. Medyo nakakonsensya nga ako, kasi hindi ko masabi kay Mama ang totoo.

"Mama, iniisip ko na pumunta sa grocery store ngayon. Napansin ko rin na kaunti na lang yung stocks natin ng meat at vegetables," sabi ko kay Mama.

Tumingin si Mama mula sa kanyang pinggan. "Okay lang ba sa'yo, Anak? Hindi ka ba pagod? Pwede naman bukas na lang," sabi ni Mama na may pag-aalala.

"Okay lang po, Mama," nakangiting sagot ko. Kahit medyo nag-aalangan si Mama, pumayag na rin siya.

Nasa harap ako ng salamin, nag-aayos ng aking sarili. I changed into comfy clothes, opting for a soft, loose-fitting cotton t-shirt in a muted blue, I paired it with a below-the-knee skirt, light and airy against my skin. I Adjust the waistband, made sure it sits comfortably on my hips.

Taking a deep breath, I grabbed my list and wallet, put them in my pocket, and went downstairs. I glanced around my room one last time, then opened the door and walked downstairs. Mama was in the kitchen, smiling at me.

"Ready to go, Anak?" Mama asked gently.

I nodded and bid Mama goodbye. At the mall grocery store, I picked up what I needed and went to the counter. After paying, I walked to the parking lot where my car was parked. As I loaded the groceries into the trunk and prepared to head home, suddenly, someone grabbed my hand.

I glanced up and saw him standing there; it was Summer's brother.