barış alper, semih'in gençlik aşkı, heyecanıydı.
-düz yazı, toxic!love, barış alper × semih
***
bu hikayedeki tüm karakter ve olayların gerçek kişi ve kurumlarla ilgisi yoktur.
yorumlarinizi okumayi cok seviyorum bol bol yapin olur mu 🤍🥹✨️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"onun nasıl biri olduğunu hep biliyordun."
|
Süper Lig'in en kritik zamanlarına girdiğimiz dönemlerdeydik.
O seneki kadromuzun bizi şampiyon yapacağını düşünüyorduk takım olarak. Taraftarların da benzer fikirde olduğuna emindim.
Yoğun antrenmanların, zorlu çalışmaların, disiplinden taviz vermeden geçen günlerin her birinde tek amacımız şampiyon olmaktı.
Taraftarın gözdesi olduğumu bildiğimden üstümde ekstra bir sorumluluk hissediyor, zaten zor beğenen biri olduğumdan daha iyisi olmak adına çabalayıp duruyordum.
Günlerimi hayatla doldurmaya çalışıyordum.
Barış Alper'le ilişkimizin garipleşmeye başladığı tarihler de hemen hemen o zamanlara denk geliyordu.
Mutluyduk ya da ben öyle sanıyordum.
Hani hayatınız olan o insanın, dışarıdaki bir yabancıdan farksız olduğunu anladığınız an vardır ya; bu farkındalık da bana aniden gelmişti.
Bir cumartesi akşamı, Barış Alper'in evinde yemek yedikten sonra büyük bir hevesle aldığım çift bilekliğini göstermiştim ona. O ise sadece gülümsemiş, teşekkür ederek hediyesini televizyonun yanındaki sehpaya, mavi renk biblonun üstüne bırakmıştı. Bunu hatırlıyordum ve hiç unutmadım.
Gerçeklerin kafama dank ettiği an, işte buydu. Barış Alper beni sevmiyordu. Belki hoşlanıyordu, beni korumak istiyordu ya da sadece arzuluyordu. Yine de çok saçma gelen bu düşünce, zihnimde belirdiği an yok olmuştu.
Fakat şüphe peşimi bırakmıyordu.
O izlediğimiz film hakkında konuşmaya devam edip arada bana gülümserken; ben, o kahverengi gözlerin bunca zamandır yalan bir heves için mi parıldadığını düşünüyordum.
Hemen yanımda duran sıcak bedeni, sanki kilometrelerce uzaktaydı. Onunla konuşuyor, vakit geçiriyor, sevişiyor, mutlu oluyordum fakat onu tanıyamıyordum.
Hediye ettiğim bilekliği bir kere bile takmadı.
Ona söylemek istedim. Ertesi gün maçı vardı. Kolunda görmeyi bekliyordum. Belki kimine basit gelir fakat bu küçük sorun, bana bir şeyleri fark ettirmişti. Yine de o genç halim, mantığının haykırdığı her bir gerçeği görmezden geldi.
