until i bleed out, barsem

on, 20 yrs old.

tarihlere dikkat kizlar!

|

Nisan 2026

Birini unutmak ne kadar zaman alırdı?

☆

Aylardır Barış Alper'i zihnimden söküp atmaya çalışıyordum.

Bu uğraşım, benim için yeni yıla girene kadar epey zorlu geçmişti.
Zihnim türlü oyunlarla onu hatırlatıp duruyor, kendimi çaresizce eskiyi anarken buluyordum.

Yeni takımımda oynamak, her ne kadar evimde gibi hissettirmese de bana çok şey katmıştı.
Yeni arkadaşlıklar, yeni bir ortam ve alışmam gereken başka her şey..

Ekim ayında transfer olduğum Aston Villa'ya alışmam pek de uzun sürmemişti.
Baştaki ufak uyum sürecinden sonra hızlıca takıma adapte olmuştum.
Oynadığım futbolu herkesin beğendiğini biliyordum.
Taraftarlar da yeni gelmiş olmama rağmen bana çoktan ısınmışlardı.

Fakat kendimi iyi hissettiğim söylenemezdi.
Başlarda bunun sebebinin yeni bir şehir, yeni bir takım olduğunu düşünmüştüm.
Fakat bir gün Instagram'da gezinirken öylesine bir hesapta karşıma çıkan Barış Alper'le ikimizin fotoğrafı, yüreğime kor ateşler düşürmüştü.

Sıkışan göğsümle birlikte fark etmiştim ki ben Barış Alper'i fena özlüyordum.

Evden ayrıldığımdan beri yaptığım hiçbir aktiviteden zevk alamıyor, sadece günümü geçirmeye bakıyordum.
Eksikliği hissedilen bir şeyler, göğsüme oturup beni rahatsız ediyordu.

Konuştuğum herkeste onu aradığımı anlamam uzun sürmemişti.
Ona olan sevgime alışmıştım.

İlk başlarda gerçekten zordu.
Aklıma geldikçe gözlerimin dolmasına engel olamıyordum.
Beynimin bana zoru varmış gibi her fırsatta ısıtıp ısıtıp önüme koyduğu anılar yüzünden geceleri uykusuz kalıyor, gündüzleri ise boşuna bir çabayla onu hatırlamamaya çalışıyordum.

Elim defalarca kez telefona gitti.
Onu aramak, sesini duymak istedim.
Arasam açardı, biliyordum.
Vedamız ikimizi de mahvetmişti, görüyordum.
Ancak arayamadım.
Her seferinde içimde bir yerde durmam gerektiğini söyleyen sese uydum.

Zorlandığım her seferinde kendimi etrafa açtım.
Barış Alper'i sokaktaki yavru kedilere, evimdeki balığıma, annemin buraya gelirken hediye ettiği kaktüsüme anlattım.
Kendimi susturamadım.

Mutlu olduğum her an, aklıma o geldi.
Yeni arkadaşlarımlayken bile Barış Alper hatrıma düşüyor, suratım anında asılıyordu.

Bunları yaşarken kendimi öyle yalnız öyle çaresiz hissediyordum ki günden güne dibi bulduğumu sanıyordum.

Yeni yılı Barış Alper olmadan geçirmek, beni ektiği yılbaşını hatırlatarak tatsız bir dejavuya neden olmuştu.
Tek başıma yediğim yemek boğazıma dizilirken akmaya uğraşan gözyaşlarıma engel olmaya çalışıyordum.
Yeni yıla onsuz girmiştim, yine.

Dibe vuruyordum gittikçe.
Yalnız hissediyordum.

Sonra bir sabah uyandım ve artık onu özlemediğimi fark ettim.

Tatlı acı hatıraların birer birer zihnimden uçtuğunu hissettim.
Barış Alper'in silik anısı yüreğimin derinlerinde yerini korusa da etkisinin azaldığını anladım.

O andan sonra, her anlamda değişmeye başlamıştım.

Birkaç ay öncesinin depresif Semihi'nden eser kalmamış, bir anda sanki dünyanın en mutlu insanına dönmüştüm.
Kendimdeki bu değişim beni bile korkutuyordu fakat sorgulamadım.