barış alper, semih'in gençlik aşkı, heyecanıydı.
-düz yazı, toxic!love, barış alper × semih
***
bu hikayedeki tüm karakter ve olayların gerçek kişi ve kurumlarla ilgisi yoktur.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
|
Ekim 2025
Sevdiğin kadar sevilirsin.
Bu sözün geçerli olmadığı istisnalarından biri bendim.
Aston Villa'ya transfer olduktan sonra hayatımdaki en büyük değişiklik şüphesiz bu olmuştu: Sevilmediğimi kabullenmek.
Evden uzaklaşmak, henüz yuva diyemeyeceğim takımda günlerimi geçirmek bir yandan eskide kalan günleri unutmama yardımcı oluyordu.
Türkiye'den ayrılmak, alıştığım takımdan kopmak başlarda epey zordu. Bu kararı kafamda döndürüp durmuştum uzun süre. Yolun başında olan genç futbolcular için deneyim her şey demekti.
Fakat benim uzaklaşma arzumun temelinde yatan asıl sebep bu değildi.
Barış Alper'i fazlaca göreceğim bir ligde oynamak istemiyordum.
Şimdilerde bu sebebin tamamen sudan olduğunu bilmeme rağmen o vakitler kendimce epey haklıydım. Yaşanmışlıkların kalbimi sızlatan, içimi burkan türden bir yanı vardı.
İstanbul'un her bir köşesi onun güzel anısıyla çevriliyken ne kadar istesem de kaçamıyordum.
Benim ona fazla gelen sevgim, kendime ülke değiştirecek hale ulaştığında anladım; bitinceye kadar beni dipsiz kuyulara sürükleyecek bu sevginin yersiz bir kalple anılmaya ihtiyacı yoktu.
Kararımı saygıyla karşılayan ailem, benim için oldukça mutlu olmuştu.
Tüm camia da bir yandan üzülüyor bir yandan seviniyordu.
Bu kararı aldığım günün ertesi, Barış Alper kapımda bitmişti.
Kapı pervazında dikilen, ifadesizce bakan halini gördükten sonra yoğun bir ağlama duygusuyla yanıp tutuşmuştum.
"Gidiyormuşsun." dedi en sonunda içeri girip oturma odasına geçtiğimizde.
Tuhaf bir bakışmanın esiri olan gözlerimiz kendi dillerinde konuşuyordu sanki. Barış Alper'in mimikleri üzgün bir hâl alıp alt dudağı hafifçe titrediğinde yutkunmak zorunda kaldım.
"Kararından emin misin?" diye sordu sessizliğim üzerine.
Sadece başımı salladım.
Nice mutlu anımıza, gülüşmelerimize, birbirimizi öpüşlerimize şahit olan bu odanın bu kez vakti gelen bir vedayı konuk edeceği hiç aklıma gelmezdi.
Yanmaya başlayan gözlerimi kucağımda duran ellerime diktim. Sessizliğin acı dolu bir yanı vardı, aramıza örülen duvara her geçen saniye birkaç tuğla daha ekliyor gibiydi.
