POV: As A Mom, As A Wife ✅

91 - A Way to Happiness

HENDRIX

"Are you sure na kaya mo na talaga Hendrix?" Kalmadong tanong pa sa akin ni Daddy.

Habang ngayon ay nakasandal na ako sa headboard ng hospital bed.

Ngumiti naman ako sa kanya at bahagya pang tumango. "Yes Dad, for sure nag aalala na si Mommy sa akin at this moment dahil wala naman talagang nakakaalam kung nasaan ako diba?" Tugon ko pa sa kanya.

He sighed at tinapik tapik pa ako sa balikat.

"Yes, sigurado yan Anak. Mabuti na lamang at nasabi sa akin ni Paulo na nagpunta ka dito sa Japan. Kaya naman agad-agad na nagpa book ako. To think na hindi kapa nakaka recover mula sa aksidente mo sa Pillipinas." Napapailing pang sabi niya.

Si Paulo ang tumulong sa akin upang mabilis na mai proseso ang pagpunta ko dito sa Japan bilang turista. Na kakilala din naman ni Daddy. Kaya naman matapos kong makalabas ng hospital dahil sa vehicular accident ko, ay agad nga akong nagpa book papunta dito sa Tokyo. Sa kabila ng pagtutol ng aking Doctor. At maging sila Lola ay hindi ko na ito ipina alam pa ito...

"I'm so worried about my Mom and Amina. Madalas kasi ay sila ang laman ng panaginip ko at humihingi ng tulong sa akin si Mommy. At tama naman lahat ng kutob ko Daddy. Mabuti nalang at nakapunta agad ako dito at nailigtas ko sila mula sa gagong Kenji na yon." Halata pa din ang galit mula sa akin.

Mabilis naman niya akong tinapik tapik sa aking balikat.

"Kaya naman natutuwa ako sa iyo Hendrix. Matapos ng mga nangyari ay nandon pa din naman ang malasakit mo para sa iyong Ina at ganon din naman para sa bunso mong kapatid. Ngunit kapalit naman nito ay napahamak ka sa mga kamay ni Kenji at mga kasama nito. Masyado siyang maimpluwensiya dito sa Tokyo. Madami siyang grupo ka siya din naman ang leader. Habang ang pagba banda ay isa lang sa front lang niya.  Well,  dahil na din anak siya ng isa sa pinaka mayaman dito. Kaya nagagawa niya lahat ng maibigan niyang gawin sa buhay niya. At sa malay ay ang Mommy mo ang isa sa naging obsession niya, at dumating pa sa puntong gusto na niya itong patikman sa mga kasama niya. Na mabuti na lamang at nailigtas mo siya. Subalit nagpapasalamat pa din ako at nakaligtas ka mula sa panggugulpi nila sa iyo." Sabi pa niya.

Napakuyom naman ang mga palad ko sa tuwing aalalahanin ko ang lahat ng mga nangyari.

Halos isang linggo din ako dito sa Tokyo bago ko tuluyang natunton ang pinagtataguan niya kay Mommy at Amina.

Kinabahan kasi ako ng husto matapos kong malaman mula sa Hospital na pinapasukan niya na naka AWOL na siya at ganon din namam si Amina na hindi na din daw pumapasok sa school niya.

Isang surpresa sana ito para sa kanila ni Amina. Subalit ako talaga ang labis na nasorpresa.

At sa tulong ng mga police officers dito ay nahanap namin ito dahil sa mga makabago nilang pamamaraan. At pati na din ang pakikipag kooperasyon sa amin ng mga ibang nakakakilala kay Mommy dito na ang iba pa nga ay Filipina din naman.

Kaya naman nailigtas nila si Mommy at Amina mula sa grupo ni Kenji.

At ng makita ko ngang nakatakas si Kenji mula sa condo niya, ay naglakas loob akong habulin ito. Subalit hindi ko inaasahan ang isang kapamahakan palang naghihintay sa akin...

"Kung hindi mo na sana sila hinabol ay nakasama mo na sana sila Kathleen sa pag-uwi sa Pilipinas. At tama ka, sa ngayon ay labis labis ng nag aalala sa iyo si Kathleen. Kaya naman tama lang sigurong makauwi kana din agad-agad sa Pilipinas." Sabi pa niya.

Yumakap naman ako sa kanya.

"Salamat talaga Daddy, madami man ang hindi magandang nangyari sa atin before. Still sa huli ay ikaw pa din pala ang magliligtas sa akin." Sabi ko pa.

Napangiti naman siya at ginulo pa ang buhok ko.

"Ano kaba, anak kaya kita. At hindi kita matitiis no."

"Yes alam ko yan, kaya nga magkamukha tayong dalawa diba." Natatawang sabi ko pa.

Napatawa naman siya.

"At dahil don ay sa parehas na babae din naman tayo ang nagustuhan natin kinabaliwan pa tama?" Sabi pa niya.

Oo nga naman, parehas kaming nabaliw kay Mommy. At ganon din naman kay Ninang Mikka.

To think na magkaribal pa talaga kaming mag-ama sa dalawang magkaibigang babaeng, na sobrang malapit naman talaga sa akin.

Bagamat, siya ang legal kahit saang aspesto tingnan.

"Tama Dad. Subalit masaya ako para sa inyo ni Ninang Mikka. Maybe ay kayo naman talaga ang nakatadhana sa isa't-isa. At siguro ay dumaan lang kami ni Mommy sa buhay ninyong dalawa. Sa kung ano ang dahilan ay hindi ko pa masagot sa ngayon." Sabi ko pa.

Napangiti naman siya sa akin.

"Matapos kitang maihatid sa Pilipinas ay susunduin ko naman ang Ninang mo upang dito na din kami mamuhay kasama ang kanyang kanyang anak for good. At ikaw na ang bahala kay Kathleen. Pakamahalin mo sana siya. Dahil ikaw naman talaga ang buhay niya sa simula palang Hendrix." Sabi pa niya.

Nalungkot naman ako sa huling sinabi niya. Well para iyon sa kanya, subalit labis labis naman ang saya ko dahil ngayon ay hahayaan na niya kami ni Mommy.

Isang bagay na sobrang nagpapa excite sa akin.

"May itatanong pala ako sa iyo Daddy, pwede mo namang hindi sagutin kung hindi ka komportable."

Napangat naman ang kanyang mukha sa akin.

"Hmm ano pala yon Anak? Sige lang, ano ba kasi yon? Kung kaya ko namang sagutin bakit naman hindi diba?" Maaliwalas ang mukhang sabi niya sa akin.

Huminga naman ako ng malalim. Bago muling nagsalita.

"Bakit pala kayo naghiwalay ni Mommy? Samantalang she is almost a perfect wife. Maganda sobrang sweet at higit sa lahat ay napakabuting babae." Matapat na tanong ko.

Saglit naman siyang napabugtong hininga sa tanong ko.

"Makinig ka anak... Well, tama ka. Siguro nga ay kahit sinong lalake ay papangarapin ang isang kagaya niya. Kaya naman kahit napakabata pa namin noon ay pinilit ko na siyang mapasa akin, maging asawa ko. Upang masigurado lang na wala ng makaka agaw sa kanya. Subalit nagkamali ako anak." Malungkot na simula niya.

Napakunot naman sandali ang aking noo sa sinabi niya.

"Pero bakit Daddy? May naging problema ba kayo na hindi ko alam?"

Bahagya naman siyang ngumiti sa akin.

"Yes, dahil sa iyo Hendrix. Dahil habang lumalaki ka ay nakikita kong naaagaw mo siya sa akin. Noong una ay pinipigilan ko ang sarili ko dahil anak ka namin. Subalit hindi e. Nararamdam ko talagang may something special siya para sa iyo. Kaya naman kesa magalit ako at magselos ay mas pinili kong mambabae at hanapin ang atensiyon sa ibang babae." Patuloy niya.

Ngayon ay nanariwa sa akin ang mga ipinagtapat sa akin ni Mommy. Na ako ang lalake sa panaginip niya. Na ako ang lalakeng pinaka mamahal niya sa simula pa lang.

Bagamat kay hirap nitong isipin.

Subalit nakakahiya mang aminin ay ganon din naman ako sa kanya.

Kaya naman noong umalis siya ay sobra sobra akong nalungkot at nakuha ko pang gamitin si Ninang Mikka upang i imagine siya sa pamamagitan ni Ninang.

Alam kong unfair ito, subalit ito lang ang alam kong paraan...

"Pakamahalin mo sana si Kathleen, at paligayahin din naman sa paraang alam mo. Hindi pa huli ang lahat para sa inyo. Bata pa ang Mommy mo at napakaganda. Habang ikaw naman ay nagsisimula pa lang maging ganap na isang matured na lalake. Bagamat di ko pa din ma imagine ay maaari naman ralagang maging kayo. Dahil mahal niyo ang isa't-isa. At ituring ang mga nangyari before bilang isang pagaubok lang sa relasyon niyong dalawa."

Niyakap ko si Daddy.

Dala marahil ng labis labis kong kaligahayan dahil sa sinabi niya.

"Yes Daddy, sa lahat ng lungkot na pinagdaanan niya ay gagawin ko ang lahat upang muli ay mapaligaya siya."

"Kaya naman magpalakas ka na husto dahil soon ay uuwi na tayo Pilipinas upang magkasama na kayo ulit. Patawad din dahil sa pagiging makasarili ko ay napahamak siya."