නිසල ලංකාවට එනකොට වෙලාව පාන්දර තුනට වගේ. කැබ් එකක් දාගෙන බෝඩිමට යනකම්ම නිසල බලාගෙන හිටියෙ එයාගෙයි රවීන්ද්‍රගෙයි වට්සැප් චැට් එක දිහා. දවස් හතරකට කලින් රවීන්ද්‍ර දාලා තිබ්බ මැසේජ් එකෙන් පස්සේ නිසල යවපු මැසේජ් ෆොටෝ වීඩියෝ විතරයි. අඩුම ගානෙ ඒ මැසේජ් වල කෙලවරේ හරි දෙකක්වත් සටහන් වෙලාවත් තිබ්බෙ නෑ. හදිස්සියේ ෆෝන් එක කැඩුනද දන්නෙ නෑ... මගෙ නම්බර් එක මතක නැද්ද කවුද දන්නෙ.. අද හොස්පිටල් ගිහින් ඇවිල්ලා හවස ගිහින් බලනවා කියලා නිසල කල්පනා කලා.
නිසලලාට මේ සතියෙ තිබ්බෙ අතිරේක ඇපොයින්මන්ට් එකක් විදියට හොස්පිටල් එකට යන්න. ඒ හින්දා ලොකුවැඩක් තිබ්බෙ නෑ. උදේ වෝඩ් රවුන්ඩ් යන්න ඕනෙ හින්දා නිසල චුට්ට වෙලාවක් නිදාගෙන රවීන්ද්‍රට ගත්ත ගිෆ්ට් එකත් බෑග් එකට දාගෙන හොස්පිටල් එකට යන්න දිව්වේ ඉවර උන ගමන්ම රවීන්ද්‍රව හොයාගෙන යනවා කියලා හිතලා. වෝඩ් රවුන්ඩ් පටන් අරගෙන ටිකක් වෙලා යද්දී නිසලලගෙ කන්සාල්ටන් සර් නිසලට කිව්වේ අයි සී යූ එකට ගිහින් පේශන්ට් කෙනෙක්ගෙ ඩීටේල්ස් බලාගෙන එන්න කියලා. ඒ පේශන්ට්ව නිසල කලින් පාරක් ෆලෝ අප් කරලා තිබ්බ කෙනෙක් හින්දා තමයි නිසලට ඒ වැඩේ භාර උනේ.
නිසල කාටවත් බරක් නැති නිසලගෙ නිසල ගමනින් ඇවිදගෙන ශල්‍ය වාට්ටු ටික පහු කරලා හැරිලා එතනම උඩ තිබ්බ අයි සී යූ එක දිහාවට ගියා. අයි සී යූ එකේ ඉස්සරහ සාමාන්‍යයෙන් ඇතුලෙ ඉන්න පේශන්ට්ලගෙ ඩීටේල්ස් වයිට් බෝඩ් එකක ලියලා තියෙන්නෙ. නිසල හැමදාම ඒක කියවන්නෙ පුරුද්දකට වගේ. නිස්ලගෙ සපත්තු දෙක ගලවලා අයිසීයූ එකට දාගෙන යන්න ඕනෙ සපත්තු දානගමන් නිසල බෝඩ් එක කියෙව්වා. නිසලගෙ ඇස් නතර වෙලා තිබ්බෙ එක නමක් ලග.
Mr. R.M. Ravindra Sathsara 29yrs
වයස විසිනමයක රවීන්ද්‍ර සත්සර කෙනෙක්ට නිසල මේ ලෝකෙ දැනගෙන හිටියෙ එකම එක්කෙනයි. නිසල අයි සී යූ දොර ඇරගෙන ඇතුලට ගියා. බෑ මේ දේ නං කොහොමත් වෙන්න බෑ නිසලට විශ්වාසයි. කොහොමත් මෙඩිකල් ස්ටුඩෙන්ට්ස්ලා කඩාගෙන බිදගෙන අයි සී යූ එකට එන හින්දා ඇතුලේ ඉන්න කාටවත් නිසලගෙ කලබලය ගාණක් උනේ නෑ.
