Foolish Heart (Eastwood University Series #3)

Chapter 37

Chapter Thirty Seven

"She looks beautiful."

I kept mum throughout the time my mother got here. Nanatili sa tabi ko si Soleil na hawak ang kamay ko at si Lola na nakatayo malapit sa kabaong ni Mama kasama nila Melissa.

Nakaupo lang ako ngayon dito at kasalukuyan na malalim ang iniisip habang pinaglalaruan ang mga daliri ni Soleil to give me somewhat comfort.

Hindi ko pa rin nasisilip si Mama simula nung dumating siya dito ngayong umaga. Hapon na ngayon at nanatiling lang ako na nakaupo sa harap nito. It was hard for me to go there dahil for sure, once na makita ko ang mukha ni Mama, iiyak na naman ako.

Puro na lang ako iyak.

The visitors around us are still behind here, giving us the time to mourn for our mother. Maririnig ang ilang mahihinang pag iyak galing sa ibang kaibigan ni Mama habang nakatingin sa direksyon namin kaya nanatili akong nakayuko.

"Dito ka lang ba?"

Narinig ko ang bulong ni Soleil sa akin. Siya na ang nag initiate na isabit ang aking kamay sa kaniyang mga braso. I looked up to her and saw her tender eyes, looking at mine.

"I'm here," malumanay na saad nito bago dahan dahan na tumayo kasama ako, urging me to go to my mother. Tumingin ako kila Momma and saw how red their eyes are. Pati na rin ang kambal kong kapatid na magkatabi ngayon, hindi pa rin nawawala ang tingin kay Mama.

Nakita ko ang pag isod ni Momma at ni Lola para makaraan ako. Soleil stayed behind me at si Momma naman ang kumuha sa kamay ko para igiya ako papunta kay Mama.

Huminga muna ako ng malalim as I closed my eyes, feeling the weight of the moment pressing down on me. Each step felt like a struggle, but I knew I had to do this, for Mama, for myself. I slowly opened my eyes and finally allowed myself to look at her.

Not minding the tears that streamed down my cheeks, I finally saw her face, her sleeping face. I held back a sob to come out as I put my hands on the casket, still looking at my mother.

Parang natutulog lang siya ngayon, so peaceful and no worries behind the sleeping face. But the thought has sinked within me. Deep in my heart, I know she will never wake up.

Nagpatuloy ang pagpatak ng aking luha. Each tear that fell felt like a piece of my heart breaking. I leaned closer to the casket, placing a trembling hand on its edge.

"I miss you, Ma. So much," I whispered, feeling deeply hurt. Naramdaman ko ang pagyakap sa akin ni Momma, making me put my head in her chest. She's broken as I am.

"It's okay. Take your time, dear. I got you," she whispered, kissing the side of my head, na laging ginagawa ni Mama tuwing aalis ako ng bahay. Lalo lamang na bumagsak ang aking mga luha dahil sa gesture nito.

In that moment, I allowed myself to grieve fully. The tears flowed freely as I remembered the warmth of Mama's embrace, the sound of her laughter, the way she used to call my name. It was painful, but it was also healing.

Kumalas ako sa yakap nito at tiningnan ulit ang mapayapang mukha ni Mama. Sa kabila ng luha na dumadagsa sa aking pisngi, ngumiti ako.

"Ang ganda niya 'no?" Nakangiti kong saad, pinagmamasdan si Mama. Nakita ko ang paglapit ni Melissa at Mason sa akin.

Pinulupot ni Melissa ang kaniyang kamay sa bewang ko, "Of course. I'm her carbon copy kaya." Mapang asar na saad nito kaya napangiti at mapaglarong inirapan siya.

"You're lying in front of my mother," masungit kong saad.

"Hey, that's my mother too." Singit ni Mason kaya parehas namin binigyan ni Melissa ito ng masamang tingin.