Selam yeni bölüme hoş geldiniz. Keyifli okumalar dilerim.💞
***
Gözlerimi yavaşça açtığımda kendimi bir hastanede odasında buldum. Burayı sanki tanıyorum. Tabi ya! Burası benim hastanem.
Peki benim burada ne işim vardı başım çok ağrıyordu. Yavaşça etrafıma bakmaya başladığımda babamın sesini duydum "Elvin uyandı!" Dedi heyecanlı sesi ile.
Hemen annem de başımın ucuna geldi sağ tarafımda babam sol tarafımda annem duruyordu. İkiside bana endişeli gözler ile bakıyordular.
O sırada odanın kapısı açıldı içeri tanıdığım en yakın arkadaşım olan hemşire girdi. "Elvin uyanmışsın! Kendini nasıl hissediyorsun?" Diye sordu ilgiyle.
Ona zoraki bir şekilde tebessüm ettim ve konuştum "şuan daha iyim" dedim zar zor.
Aslı yani en yakın arkadaşım olan hemşire bana başını salladı.
"Peki ben çıkıyorum siz yalnız kalın" dedi ve odadan çıktı.
Annem saçlarımı okşuyor babam ise bana soran gözlerle bakıyordu.
"Kızım kim kaçırdı seni hadi her şeyi anlat" dedi babam bana.
Babama her şeyi anlatabilirdim ama onlar ile yani Semih ve Samet ile daha fazla muhatap olmamak için hiç bir şeyi anlatmayacaktım.
Gözlerimi babamın endişeli gözlerine çevirdim.
"Ben pek bir şey hatırlamıyorum baba" dedim masumca.
Babam bu konuda fazla ısrarcı olduğu için beni zorlamaya çalıştı "onların yüzlerini gördün mü? Veya isimlerini biliyor musun?" Diye sorular yağdırdı bana.
Evet baba her şeyi biliyorum.
"Hayır orada yüzlerini pek görmedim" dedim ve kestirip atmak istedim lakin babam yine ısrarla devam etti sorgusuna.
"Peki adresini biliyor musun oranın?" Diye yine bir soru sordu.
Bıkkın bir sesle "hayır baba kaçırıldığım yerin adresini nereden bileyim ki" deyince sonunda babam da ısrar etmekten vazgeçmişti.
Bir ay sonra
Aradan bir ay geçmişti. İlk bir hafta boyunca evde dinlemiştim hastaneye gitmemiştim.
Eğer özel bir durum olsaydı giderdim ama olmadığı için evde dinlenmeyi tercih etmiştim. Biraz kafamı toplamam gerekiyordu.
Ve geri kalan üç haftada işimin başına dönmüştüm. Şuan hastanemde, odam da kahvemi yudumlayarak bir kaç hasta raporlarına bakıyordum.
Ben raporlarla ilgilenirken hastanenin dışından ambulans fren sesleri geldi. Başımı raporlardan kaldırdım ve hemen oturduğum yerden ayağa doğruldum.
Odamdan çıktım hastanenin girişine doğru ilerledim. Hastanenin girişine geldiğimde gördüklerim ile kaskatı kesildim.
Samet'in burada ne işi vardı. Gözlerimi Sametten ayırarak ambulansın içinden sedyede indirilen kişiye baktım. Gördüğüm kişi karşında ikinci kez şoka girdim.
Semih sedyede beyaz giydiği gömleğinden kanlar geliyordu. Kanlar içinde sedyede yatıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
