34+35 ༄ barış alper

on altı

💋

Kafa karışmışlığıyla yanımdaki adama bakıyordum. O da stresli gibi duruyordu.

Anlamamıştım ne olduğunu, son konuşmasında biraz soğuk gibiydi. Sıkılmış mıydı? Yani olabilirdi canım, sonuçta yanlışıkla ona yazmıştım ve benden hoşlanacağı yoktu. Konuşmayı kesmek isteyebilirdi.
Kafede oturmamıştık, daraltı geldiğini söylemiş, sahile çıkmıştık. Kendisi açısından sorun olur muydu, bilemiyorum ama bu beni germişti.

"Kötü bir şey mi oldu, Barış? Biraz fazla gergin gibi duruyorsun..."

Bakışlarını, belki de milyonuncu kez bana tekrardan çevirmişti. "Ben, amına koyayım niye bu kadar zor..."

Kaşlarım çatılmıştı, "Anlayamıyorum, Barış."
Önüme gelen sarı saçlarımı kulağımın arkasına attım.

"Yani... Benim bir kalbim var ve atıyor," Saçma salak konuşuyordu ve bulunduğumuz durum yüzünden ağzımdan bir nida kaçtı. "Ve senin yanından daha fazla atıyor."

Benden hoşlandığını falan mı söylüyordu yani?

"Ben biraz şeyim ve beni şey yapacak şey lazım," Lafıını bölen onun ıkınmaları değildi. Benim onun dudaklarına yapışmamdı. Sanırım derdini anlatmasını beklemeden onu öpmek büyük bir kumardı ama yapmıştım işte. Ellerim ile yanaklarına tutunduğumda sakalları avcuma battı. Başta bir an donakaldı, tam geri çekilmeyi düşünürken ise o da ellerini belime sarmıştı. Sarı, örme kazağımın üstünden ellerini hissediyordum.

Öylece dudaklarımı bastırmıştım sadece.

Asıl o öpüşmeyi devam ettirmişti.

Açık bir alanda olduğumu hatırlayarak hızlıca geri çekildim. "Ben, pardon..." Geri çekilmeye çalıştıkça o daha sıkı tutuyordu.

Anlını anlıma yasladı. "Sanırım, maç öncesi şans öpücüklerimi almak için kıçımı yırtmama gerek kalmayacak..."

Dediği şeye kıkırdadım. "Bilmem ki..." Duyduğu şeyle gülmüş, kafasını boynuma sokmuştu. Öpmek için değildi, huylanmam içindi ve işe yaramıştı. Ellerinin altında çırpınırken uzaklaşmaya çalışıyordum aynı zamanda seslice kahkaha atıyordum.

"Barış! Tamam dur, karnım ağrıyacak..." Pek umursamadı.