Λευκό: το λευκό χρώμα συμβολίζει την καθαρότητα της ψυχής, την πίστη και τη διαφάνεια. Εκφράζει την ειλικρίνεια, την αθωότητα και τη λάμψη. Είναι το κατ' εξοχήν χρώμα που μας βοηθάει να απαλλαγούμε από αρνητικές σκέψεις και παράλογους φόβους. Όσοι επιλέγουν το χρώμα συνήθως κάνουν θετικές σκέψεις ή/και είναι σε αναζήτηση μια νέας αρχής.
-·-
Γαγγραινιάζω από το κατάλευκο δωμάτιο ξενοδοχείου.
Τα παράθυρα είναι ορθάνοιχτα, πατζουρια και σίτες ανεβασμένες, οι κουρτίνες χορεύουν στον ρυθμό του ζεστού αέρα και το λευκό σεντόνι που με σκεπάζει, μοιάζει αποπνιχτικό.
Όλο σκέφτομαι.
Σκέφτομαι.
Σκέφτομαι.
Και ο αέρας αντί να πάρει μακριά τις αβυσσαλέες σκέψεις μου, φροντίζει να μου φέρνει και άλλες.
Και δεν σταματάω, σκέφτομαι.
Εκείνον.
Και εκείνον ξανά.
Και ξανά εκείνον.
Είναι κακή μέρα σήμερα.
Είναι από εκείνες που ο πόνος μοιάζει ανυπόφορος και το βάρος ασήκωτο.
Το δωμάτιο σήμερα θα αδειάσει, αύριο φεύγω, γυρνώ σπίτι (του).
Χαίρομαι.
Χαίρομαι πολύ.
Και ας έχει εξασθενήσει από καιρό η μυρωδιά του στον χώρο, σε κουρτίνες, σεντόνια, πετσέτες και μαξιλάρια.
Η μυρωδιά του.
Η πρώτη που ξέχασα.
Αναρωτιέμαι τι θα ακολουθήσει;
Φωνή ή άγγιγμα;
Ενα δάκρυ έφτασε στην άκρη των ματιών μου.
"Πιστεύεις, οι άνθρωποι μένουν μέσα μας, όταν φύγουν από δίπλα μας;", ρώτησα ακούσια, σαν να μην το έλεγξα, και πράγματι δεν με έλεγξα, οι λέξεις αυθαίρετα δόμησαν μια πρόταση και σαν κρυφή απορία ξεχύθηκε στον αέρα ανάμεσα μας.
Με κοίταξε για ορισμένα λεπτά αμίλητος, ανέκφραστος, μου έμοιασε δυσνόητος, παρόλο που τον ξεφύλλιζα.
Τσιγάρο. Αναπτήρας. Χείλη. Τζούρα. Καπνός.
"Ναι.", τόσο απλά, τόσο λιτά, τόσο απέριττα.
Ναι.
Τινάχτηκα από το κρεβάτι.
Δεν αντέχω άλλο.
Με καταπίνει αυτό το λευκό.
Με καταπίνει αυτή η ζέστη.
Με καταπίνει αυτή η ανάμνηση.
Άρπαξα το πρώτο μαγιώ που βρήκα πεταμένο στην άκρη του κρεβατιού και το φόρεσα.
Άρπαξα την τσάντα θαλάσσης, τα κλειδιά μου και ότι απέμεινε από την καρδιά μου και βγήκα από το αποπνιχτικά αδειανό δωμάτιο σαν κυνηγημένος φυγάς. Και ήμουν πράγματι φυγάς. Φυγάς από αναμνήσεις.
