Κόκκινο: το χρώμα της φωτιάς, του αίματος και της δύναμης. Το κόκκινο αποτελεί το κατ' εξοχήν χρώμα του πάθους και συμβολίζει την αγάπη, την ενότητα, το θυμό, και την ορμή. Αποτελεί ένα θερμό χρώμα που διακατέχεται από ένταση και συγκίνηση. Όσοι το επιλέγουν είναι πολύ πιθανόν να θέλουν να ξεχωρίσουν από το πλήθος.
—·—
"Το κόκκινο μαγιώ είναι το αγαπημένο μου πάνω σου μέχρι στιγμής.", αναφώνησε καθώς τον πλησίασα στην παραλία. Κοντοστάθηκα μερικά μέτρα μακριά του και τον έδειξα με το δάχτυλο μου, "Αυτό είναι το αγαπημένο σου χρώμα!", ξεφώνησα με σιγουριά και το γέλιο μου τον χλεύαζε που επιτέλους βρήκα το αγαπημένο του χρώμα.
Μα εκείνος απλώς σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του και με κοίταξε με το φρύδι του ψηλά σηκωμένο. "Όχι. Αλλά καλή προσπάθεια.", πλέον το βλέμμα του χλεύαζε εμένα. Όχι για πολύ βέβαια, σύντομα άρχισε να τρέχει ασυγκράτητα πάνω στο κορμί μου. Από τα μαλλιά μου, στα μάτια μου, στα χείλη μου, στους ώμους μου, στο στήθος μου, στην κοιλιά μου, στα μπούτια μου, στα γόνατα μου και στους αστραγάλους μου.
Σαν τα μάτια του να μεταμορφώθηκαν μόλις σε χέρια, και εγώ σε γλυπτό.
Με έπλαθε.
Δαγκώθηκα, τόσο δυνατά που είμαι βέβαιη πως το χείλος μου μάτωσε ελαφρώς, το γεύτηκα στην άκρη της γλώσσας μου. Μα καθώς με πλησίασε τραβώντας με απαλά από τα χέρια, ηθελα να γευτώ μόνο εκείνον.
"Θέλω να με βοηθήσεις να μαζέψω κοχύλια σήμερα.", μου ζήτησε λίγο επιτακτικά μα με δόσεις ενθουσιασμού να τυλίγουν την φωνή του.
Κοντοστάθηκα ξανά, "Ναι, αλλά...γιατί;", τον ρώτησα παραξενευμένη.
Έπιασε τον καρπό μου και με τραβολόγησε ως την άκρη της θάλασσας, "Θέλω να φτιάξουμε έναν τοίχο από κοχύλια.", έσκυψε και βρήκε το πρώτο κοχύλι. Ήταν λίγο σπασμένο μα αυτό δεν το έκανε λιγότερο όμορφο, αντιθέτως, μου έμοιαζε ενδιαφέρον.
"Τι εννοείς να φτιάξουμε τοίχο από κοχύλια;", τα μάτια μου μισόκλεισαν, ένιωθα πως σήμερα μιλούσε με γρίφους. Έσκυψε και βρήκε ακόμη ένα, λίγο πιο μεγάλο. Ακόμη κρατά το χέρι μου και εγώ ακόμη κρατώ την ανάσα μου.
"Θα τα κολλήσουμε σε έναν λευκό τοίχο, θα γεμίσουμε τον τοίχο κοχύλια, θα είναι δικό μας.", ανασήκωσε τους ώμους του χαλαρά. "Αυτό θα πάρει χρόνια!", γκρίνιαξε, γελώντας αχνά, η καρδιά μου ζεστάθηκε από το παιδί που έβλεπα στα μάτια μου τώρα που με κοίταξε στιγμιαία.
"Έχουμε χρόνια.", μου έκλεισε το μάτι και συνέχισε να ψάχνει για κοχύλια. Ο καρπός μου γλίστρισε από το κράτημα του και βρέθηκα δίπλα του να ψάχνω κοχύλια σε μια ερημική παραλία, "Και σε ποιον τοίχο θα τα κολλήσουμε;", ρώτησα ανέμελα.
