Selam ballarımm nasılsınız umarım iyisinizdir ben biraz üzgünüm aslında çünkü yazdığım hikaye okunmaları çok az okadar az ki bazen acaba yazmayı bıraksammı diye düşünüyorum ama sonra bir hayalim olduğunu hatırlayıp vazgeçiyorum ama ben inanıyorum bu kitabı iyi yerlere taşıyacağız ozaman çok uzatmadan haydee bölüme geçelimm
Medya:Çilem
Korku. İşte o iki cümleyi ben şuan heryerimde hissediyordum korku insanlara göre sınav korkusu , kaçırılmak veya benzeri şeyler hayatımda hiç bukadar denli tatmamıştım korku duygusunu
Şuan nerdemiydim yere oturmuş baştan aşağı korkudan tir tir titriyordum ne zamandır bu haldeydim bilmiyordum ta ki ada diye bir ses duyduğumda sesler karışmıştı kulaklarım uğulduyordu
"Ada!" Diye bağırarak içeri giren birisini gördüm gözlerim kararmıştı ve başım dönüyordu bunla beraber kendimi zemine attım halim kalmamıştı ama bir eller beni zeminden kurtarmıştı ve gözlerimi karanlığa bıraktım
Yarım saat sonra
Gözkapaklarımı açmaya çalışıyordum ama açamıyordum boğazım kurumuştu nihayet gözlerimi ağır ağır açtığımda kendine geliyor diye bir ses duydum görüş açım biraz bulanıktı
"Abla! abla iyimisin?" Diyerek yanıma geldi kayra görüş açım netleşmişti gözlerimi kayraya çevrip göz kırptım konuşamıyordum
Koluma baktığımda bir serum vardı ben ne ara gelmiştim buraya galiba okulun revirine gelmiştik etrafa göz gezdirdiğimde kapının yanındaki duvara yaslanmış bir adet arın gördüm
"Ben nasıl geldim buraya" dedim halsiz çıkan sesimle arın bana bakıp boğazını temizleyerek "Zeynepe seni sordum senle önemli bişey konuşmamız gerekti zeynep bana kütüphaneye gideceğini söyledi bende aşağı inip baktığımda bayılacak gibiydin sonra işte bayıldın bende seni revire getirip kardeşini çağırmaya gittim" dedi göz ucuyla kayraya bakarak
Şimdi zincirler oturmuştu o bilinmeyen adam gittikten sonra fenalaşıp buraya gelmiştim
Kapı açılmıştı baktığımda bir hemşireydi gülümseyerek yanıma gelip "Kızım nasılsın iyimisin?" Dedi kafamı salladım konuşacak halim yoktu seruma bakıp "Serumunda bitmiş ozaman gidebilirsin"diyerek çıktı odadan
Elimi cebime atıp telefonumu arıyordum ama yoktu ilk aşkım nereye gittin ben sensiz naparım cebimde yoktu
"Bunu mu arıyordun?" Dedi arın elinde telefonum vardı gözlerim parlamıştı aşkım benim iyi ki beni terk etmedin dedim içimden
Kayra bir arına bir bana bakıp "Ben dışarı çıkıyorum dersim başlayacak" diyerek çıktı odadan
Bu ergen niye tripli çıktı odadan dedi iç sesim sahi niye öyle hemen çıktı ergen mal işte nolucak dedim iç sesime
Odada yalnızca ben ve arın vardık telefonumu arından çekip kötü bir bakış attım ona sonra telefonumu alıp kamerasından öptüm o sırada arının gülme sesi geldi kulağıma
"Ne gülüyorsun be" dedim koluna vurarak "Hiç ya telefonunu öpen birisi görmüştüm ona gülüyorum" dedi alayla egoist işte gerizekalı
Aramızda kısa bir sessizlik oluştu ikimizde düşünüyorduk onun ne düşündüğünü bilmesemde hissediyordum
"Sen neden orda o haldeydin?" Dedi bana bingo! Tahmin etmiştim bunu diyeceğini
Acaba söylesemiydim ama bir yandan da korkuyordum derin bir nefes alıp söylemeye karar verdim
"Kütüphaneye ders için gitmiştim tam içeri giricekken bir kol beni başka bir odaya sürükledi tam çığlık atıcaktım ki elini ağzıma koyarak buna engel oldu daha sonra bana yaklaşıp sevdiklerine bir zarar gelmesini istemiyorsan ağzını açıp kimseye bir şey söylemeyeceksin" dedi
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KARANLIK VEDA
Novela JuvenilAnne ve babası boşandığı için annesi ve kardeşiyle izmire taşınan ada Felaketin ona geleceğini bilmiyordu Ya kardeşinin katiline aşık olması? Yepyeni bir okul yepyeni bir şehir ve yepyeni bir hayat Ama ada başına geleceklerden habersizdi
