8 Şubat 2004
Artık hayattan zevk alamıyorum. Abime sarılmak bile beni mutlu etmiyor. Canım çok acıyor. Kalbim ağrıyor. Bazen kalbim o kadar çok ağrıyor ki yaşamakta zorluk çekiyorum. Bu ağrının gitmesini istiyorum. Lütfen, Allah'ım ne olur yardım et bana.
Abim bana biraz fazla harçlık verdi. Ben de üniversiteden çıktıktan sonra eve otobüsle gelmek yerine taksiye binme kararı aldım. Ama taksici yolu değiştirdi. Arabayı ormana doğru sürdü. Ne kadar yalvarıp yakarsam da beni dinlemedi.
Çok korkuyordum. Artık kirlenmiş bir vücutta yaşamanın ağırlığını hissediyordum. Orada yaşananları hiçbir zaman unutamadım. Orada yaşanan olaylar gözümün önüne her geldiğinde kendime olan nefretim artıyordu. Her geçen gün daha çok kendimden nefret etmeye başlıyordum.
Yaşadığım olayların görüntüsünü ne zihnimden silebiliyordum ne de gözümden. Sürekli saçımı yolmaya başlıyordum. Aynanın karşısında suratımı tokatlıyordum. Kendimden çok nefret ediyorum. Abim farketmesin diye bunları gizlice yapıyorum.
Mutfaktan bıçak götürüp kendimi öldürmek için odama geldim hatta. Bileğimi kesip kendimi öldürecektim. Bileğimi kestim. Ama sadece hafif kanadı ve ölmedim.
Ölmek için her gece Allah'a yalvarmaya başladım. Ama beni hiçbir zaman öldürmedi. Ben her ne kadar abimden her şeyi saklamaya çalışsam da abim bendeki değişikliği farkediyordu.
