10 Ağustos 1990
Merhaba! Benim adım Ayşeee. Yedi yaşım var. Bu günlüğü abimle beraber yazıyoruz. Abim bana yazmamda yardım ediyor. Ben abimi seviyorum. O da beni seviyor. Abim bana dedi ki ben doğarken babamın kafasından alevler çıkıyordu. Çok komik. Abimi gıdıklıyorum. Dayanmadan gülüyoruz. Abim diyor ki bembeyaz bir ten rengim var. İpek gibi uzun siyah saçlarım var. Ay çok tatlı bir kızım. Abim beni yiyecek.
Merhaba. Ben Ayşe'nin abisiyim. Adım Ali. On iki yaşındayım. Ayşe yoruldu ve yazmam için bana verdi. Kardeşimi ve kendimi çok seviyorum. Umarım hiçbir zaman ayrılmayız.
Bir gün okuldan çıktığımda bir kardeşim olacağını öğrendim. Çok mutlu oldum. Artık benim de bir kardeşim olacaktı. Hep bir kız kardeşimin olmasını istiyordum zaten. Ve sen geldin, Ayşe.
Sen doğarken annem seni benim kollarıma verdi. O kadar tatlı bir çocuktun ki seni yemek istiyordum.
Ayşe benim biricik prensesim. Onu üzen olursa karşısında beni görür. Beni hayata bağlayan tek kişi Ayşe. O olmasa ne yapardım bilmiyorum. Zaman zaman saçını okşamak, üzgün olduğumda ya da kendimi kötü hissettiğimde ona sarılmak beni mutlu ediyor. Saçının kokusu çok güzel. Özür dilerim ağlıyorum. Günlüğün üstüne göz yaşım döküldü. Umarım Ayşe beni öldürmez. Ayşe sıkıldı galiba. Bahçeye çıktı. Umarım okumayı öğrenince bunu okursun, Ayşe. Seni ne kadar çok sevdiğimi anlarsın. İyi ki varsın.
