21 Eylül 1995
Kendimi çok garip hissediyorum. Bu günlüğe kaç zamandır bişeyler yazmıyordum. Yeni açtım günlüğü. Üstü biraz tozlanmış ama olsun. Abim benim hakkında düşüncelerini yazmış günlüğe. Teşekkür ederim, abicim. Ben de seni çok seviyorum. Sen de iyi ki varsın. Beni seven tek kişi sensin abi.
Babam abimle beraber balık tutmaya gitti. Ben de gelmek istedim ama babam izin vermedi. Şu an kendimi çok dışlanmış hissediyorum. Ama iyiyim ya. Sessiz bir ortamda yazı yazmak da çok güzel aslında.
Sınıfımıza yeni bir çocuk geldi. Ben galiba o çocuğa aşık oldum. Çocuk çok tatlı ve çok yakışıklı. Hem de çok utangaç. Çocuğun adı da Bünyamin. Kendisi gibi çok tatlı bir ismi var. Umarım abim günlüğümü okumaz. Okursa beni öldürür.
Çok utanıyorum şu an. Bir taraftan o çocuğa açılmak istiyorum ama bir taraftan da çok utanıyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum. O çocuk yüzünden derslerime odaklanamıyorum. Babam derslerimi okumadığımı öğrenirse beni çok kötü döver. Abim geri döndüğünde onunla beraber ders çalışmaya başlayacağım.
Sürekli Bünyamin'le ilgili hayaller kurmaya başlıyorum. Beraber yemek yediğimizi, dans ettiğimizi, Bünyamin'in bana çiçek aldığını düşünüyorum. Kendimi durduramıyorum. Hayal kurmak hoşuma gidiyor.
Galiba ne yapacağımı biliyorum. Mektup yazıp Bünyamin'e vereceğim. Umarım mektubumu okur. Seni çok seviyorum, Bünyamin. Hehehe. Umarım bir gün beraber oluruz.
