10 Ocak 2007
Bu hayattan nefret ediyorum. İnsanlardan nefret ediyorum. Herkesten nefret ediyorum. İğrenç bir dünyada yaşadığımız için kendimden utanıyorum. Abim öldü. Abim hayatını kaybetti. Hayatımın kahramanını kaybettim.
Abimin hiçbir suçu yoktu. Okulda bir kıza taciz edildiğini görünce erkek çocuğunu uyardı. Ancak erkek çocuğu iğrenç küfürler kullanınca abim sinirlendi ve çocuğu dövmeye başladı.
Disiplin kurallarıyla işten atılıp eve geldi. Odasından çıkmadı. Depresyona girdi. Her şey berbat olmuştu. Her şeyi unutup odasına girdim. Kafasını yastığa koyup tavana bakıyordu. Kafasını yastıktan çekip bana bakınca gözlerinin kıpkırmızı olduğunu gördüm.
Abim birkaç gün evden çıkmadı. Odasından bile çıkmadı. Bana karşı agresif davranmaya başlıyordu. Odasına girdiğim an üstüme bağırıyor, sarılmak istediğimde de beni ittiriyordu.
Abimin evden çıkıp gittiği günü çok iyi hatırlıyorum. Onun arkasınca gittim. Beraber gezdiğimiz her yeri, her sokağı aradım. Ama bulamadım.
Her gün sokağa çıkıp abimi aradım. Beş gün, tam beş gün abimi aradım. Sonunda sokakların birinde abimin cansız bedeniyle karşılaştım. Elinde bir kutu vardı. Kutunun içinde ilaçlar vardı. Şerefsizler abimi uyuşturucuya alıştırmıştılar. Ona doyunca sarıldım. Bu ona son sarılışımdı.
Bana söz vermiştin. Ayrılmayacaktık, abi. Abi, ne olur geri dön. Seni çok özlüyorum. Ne olur, abi. Seni çok seviyorum. Seni kaybetmeyi göze alamam. Seni istiyorum, abi. Geri dönmeni istiyorum.
