EKİM (+18)

2- Kuzenler

"Selam." diyen tanıdık sesle, başımı okuduğum kitaptan kaldırıp, ona baktım. Zaten kalbimin hızlanması için yüzüne bakmama gerek yoktu. Sesi bile yetiyordu.

"Selam." diye karşılık verdim ve kitabıma döndüm tekrar. Ama asla odaklanamıyordum. Çünkü o yanımdaydı.

"Ne yapıyorsun burada tek başına?" diye sordu. Tek yaptığım, burada, bahçedeki koca gövdeli ağacın dibine oturup kitap okumaktı. Başka aktivitem yoktu.

"Her zaman yaptığım şeyi. Kitap okuyordum."

"Hiç şaşırmadım." diyerek dibime oturdu. "Bugünlerde uzaklaştık sanki Ekim. İki kuzenden daha çok, iki yabancı gibiyiz. Eskiden çok yakındık." dedi sitemle. Evet eskiden çok yakındık ve ben, ona karşı bir şeyler hissetmeye başladığımdan beri kendimi geri çekmiştim.

Kitabın başına koyduğum ayracı aldım ve kaldığım sayfanın arasında bırakıp, kitabı kapattım.

"Hiç farkında değilim Batur." dedim ve yüzüne baktım. Direkt dudaklarıma bakıyordu ama ben yüzüne bakınca, gözlerime çıkardı gözlerini. Zaten dibime oturduğu için, yüzlerimiz de dip dibe kalmıştı. Başımı önüme çevirip karşıdaki deniz manzarasına baktım. Bir süredir yazlıktaydık.

"İki haftadır denize gitmedik. Sezon kapanmadan bir kez daha gidelim." dedim, konuyu değiştirerek.

"Hay hay Ekim hanım. Gidelim tabii. Bu hoşuma gider." dedi ve ayaklandı. "Ben gidiyorum. Geliyor musun?" dediğinde kitabımı alıp kalktım ve koluna girdim. Birlikte eve doğru yürüdük.

Görüldüğü üzere, ondan uzak duramıyordum. Buna müsaade etmiyordu...

***

Eve girdikten bir süre sonra Cansel geldi. Cansel, Bartu'nun kız arkadaşıydı. Ne zaman buraya gelsek, buradan çıkmazdı.

"Ben geldim." dedi ve Bartu'nun dudağından öptü. Evde dayım ve yengem yokken rahat davranıyordu. Dayımdan çekiniyordu normalde. Sert görünüşünden olsa gerek.

"Hoş geldin." dedi Bartu ve kaçamak bakışlarla bana baktı. Ben de bir hoş geldin mırıldanıp, odama yöneldim. Şu an sevdiğim çocuğu sevgilisiyle görmek, benim için iyi değildi.

Odama girdikten sonra, elimdeki kitabı masaya bırakıp, yatağıma oturdum. Camdan, deniz manzarasını izlemeye başladım. Ben öylece dışarıyı izlerken, kapıya vurulduğunu duyunca, dışarıdaki kişiye içeri girmesi için seslendim. Eşsiz koku burnuma ulaşınca, Bartu'nun olduğunu anladım.

"Yine odana kapandın." dediğinde bir şey demedim. O da üstelemedi.

"Bir şey mi oldu? Neden geldin?" dedim hâlâ denizi izlerken.

"Akşam dışarı çıkacağız Cansel'le. Sen de gelsene. Cansel'in kuzenleri gelmişler. Akşam onlar da gelecek. Sen de gel beni tek bırakma."

"Cansel olacak. Neden tek kalasın?" dedim ve yüzüne baktım. Elini siyah saçlarıma çıkarıp, okşadı.

"Sen gibi değil. Kimse senin kadar yakın değil bana. Biliyorsun bunu." dedi fısıldar gibi. Yutkunup başımı salladım.

"Peki gelirim. Cansel bundan pek hoşlanmayacak ama."

"Neden?" diye sorduğunda, alaylı bir gülümseme takınıp yatakta ona doğru dönük oturdum. O da bana döndü.

"Benden hoşlanmıyor. Benim yanımda sana daha çok sokuluyor ve beni öldürecek gibi bakıyor. Hiç farketmedin mi?" dedim.

"Ciddi misin? Yani seni mi kıskanıyor?" dedi şaşkın bir şekilde. Gerçekten hiç farketmemiş.

"Beni değil. Seni benden kıskanıyor muhtemelen." dedim. Aslında kıskanmakta haksız değildi. Ben Bartu'yu seviyordum. Bu konuda kıskanabilirdi. Ama şu konuda haksızdı ki, ben Bartu'yu uzaktan seviyordum. Bu konuda korkmasına gerek yoktu.

"Ah şey, hiç farketmemişim cidden." dedi ve saçlarını karıştırdı. "Ama çok saçma. Yani bizim arkadaş olduğumuzu biliyor. Yani kuzeniz biz. Nasıl böyle düşünebilir?" dediğinde kalbimin acıdığını hissettim. Beni sevmek zorunda değildi ama dedikleri canımı yakıyordu. Böyle bir etkisi vardı üzerimde malesef.

"Bilmiyorum artık." dedim ve odamdaki saate baktım. "Akşam oluyor. Hadi sen çık da hazırlanayım ben."

"Tamam güzelim. Ben de hazırlanayım. Hazır olunca haber ver." dedi ve saçlarımın arasına öpücük bırakıp gitti.

Bana karşı konuşması, tavırları belki kuzen gibi gördüğü içindi ama aptal kalbim yanlış anlayıp, heyecanlanıyordu.

Ne olurdu sevdiğin ben olsaydım Bartu..?

Nasıl buldunuz yeni kurguyu?

Yorumlarınızı bekliyorum 🎈