Kaybolan Yıllarım | İlkin•Barış

Dört

2021

Alarmın sesiyle gözlerini açtığında yavaşca yerinde doğruldu ve gözlerini övdü barış.

Dün gece yemekten sonra eve döndüğünde kendini yorgunca yatağa bıraktı ve düşüncelere daldı uzun süre.

İlkin'i düşünmüştü tabi.

Uzun zaman sonra onunla konuşmak sesini duymak. Uzun zaman sonra bu kadar yakın olmak.

İlkin hiç değişmemişti barış için. Hala inatçıydı. Dün onunla konuşmaya çalışırken anlamıştı bunu.

Ancak barış konuşmak istemiyordu onunla. En azından şimdilik. Çok kırkındı barış ilkin'e. Terk edilmeyi kaldıramamıştı o zamanlar.

O gün telefonda duyduklarından sonra hemen en yakın zamana Ankara-İstanbul bileti almış ertesi sabah erkenden İstanbula gitmişti.

Eve vardığında ilkin evde değil di antrenmandaydı muhtemelen. Barış kapının önüne çökmüş ilkini beklemeye başlamıştı.

Yaklaşık iki saat sonra ilkin asansörden inince dolmuş gözleriyle ona baktı.

İlkinle kısa süren bir kavgadan sonra Ankara'ya geri dönmüştü ve bir sonraki gün antrenmana gittiğinde hocasından sert bir azar işitmişti.

Düşüncelerini geride bırakarak ayaklandı ve önündeki kutuları ittirerek lavaboya yöneldi.

Eve daha tam taşınamadığından heryer heryerdeydi. İlk tatil gününde toparlayacaktı etrafı.

Yüzünü yıkayıp dişlerinide fırçaladıktan sonra kıyafetlerini giydi. Akşamdan hazır olan çantasınıda sırtına taktıktan sonra ayakkabılıktan spor ayakkabılarını aldı ve giydi. Kapıdan dışarı çıktıktan sonra kapıyı kilitledi ve tam asansöre yönelirken karşı kapıdan çıkan kişi dikkatini çekmişti.

İlkin miydi o? Evet oydu.

Barış buraya gelirken zaten çok fazla görüşmeyiz diyerekten gelmişti ama bu kız her yerden çıkıyordu.

İlkin bir yandan ayakkabılarını giymeye çalışıp bir yandan da saçını bağlamaya çalışıyordu. Geç kaldığı belliydi. Çaktırmadan gülümsedi bu haline.

Saçını bağladıktan sonra ayağının sadece ucunu geçirebildiği ayakkabısını düzelltti. Bacıklarınıda bağladıktan sonra ayağa kalktı ve bir anda duraksadı. Barışı görünce o da şaşırmıştı

Barış umursamaz yüzünü takınarak asansörün tuşunua bastı.

İlkini görmezden gelmek zor geliyordu ona ama yinede yapıyordu.

"Barış!?"

Duymazdan gelerek asansörü beklemeye devam etti.

O sırada ilkin barışın yanına gelmiş meraklı gözlerle yüzüne bakıyordu.

"Ne işin var burda?, Buraya mı taşındın?"

Cevap vermedi.

"Barış konuşsana!!"

"Bi sus kızım da"